Εδώ και έναν χρόνο περίπου, οι Arte Fiasco (οι διοργανωτές δηλαδή) μας τα δίνουν όλα και σε φιλική τιμή. Και, απ' ό,τι ακούγεται, μέσα στο επόμενο διάστημα πρόκειται να μας φέρουν και κάποιους άλλους, δημιουργούς ενός ακόμη από τους φοβερότερους δίσκους της χρονιάς που πέρασε.
Με συνδυασμό The Boy και John Maus, η μουσική ευφυΐα βάρεσε κόκκινο τη Δευτέρα το βράδυ στην Αβραμιώτου. Ο Βούλγαρης ήταν εκ των πραγμάτων πολύ σύντομος για τα δεδομένα του, αλλά ήταν ακριβώς το σύντομο της εμφάνισής του που έβαλε φωτιά στο πιο ασύγκριτο ελληνικό υλικό των τελευταίων χρόνων. Με την έννοια δηλαδή ότι δεν είχε τον χρόνο για ακόμα έναν μαραθώνιο από αυτούς στους οποίους συνηθίζει να επιδίδεται, αναγκαζόμενος έτσι να βάλει μερικά από τα πιο «χιτάτα» τραγούδια του το ένα πίσω από το άλλο και να τα πατήσει κάτω ερμηνευτικά –δημιουργώντας για πολλοστή φορά την ίδια συγκλονισμένη παγωμάρα στο ακροατήριο, με το εύρος της δημιουργικής του γραφής. Πάντα στο ίδιο καθηλωτικό ηχητικό τοπίο, πάντα με το ίδιο αυθεντικά αδιάφορο ύφος και στήσιμο.
Ο John Maus πάλι, δεν είπε ποτέ ότι κάνει συναυλίες. Η μόνη λέξη που έχει χρησιμοποιήσει για τις ζωντανές του εμφανίσεις είναι «ιδρωμένο καραόκε» και δεν βλέπω τον λόγο να εκλάβει κανείς μια τέτοια δήλωση ως χιουμοριστική, όταν εκπορεύεται απευθείας από τον ίδιο (ή έστω να μην την έχει στην άκρη του μυαλού του όταν πηγαίνει να τον δει ζωντανά). Στην Αθήνα την περασμένη Δευτέρα, ο John Maus πατούσε λοιπόν το play, τα τραγούδια του έπαιζαν αυτούσια κι αυτός χτυπούσε το κεφάλι και το στήθος του, κρώζοντας πάνω στη μουσική: εκτός ρυθμού κατά βάση, εντός ρυθμού και ειρμού κατ' εξαίρεση. Το έκανε για περίπου ένα μισάωρο κι έφυγε στην ψύχρα, όπως μπήκε, εκνευρίζοντας μάλλον τους περισσότερους παρευρισκόμενους, εκτός από το ένα ζευγάρι που χόρευε σαν να μην υπάρχει αύριο, τον Βούλγαρη ο οποίος έδειχνε να έχει πιάσει το συναίσθημα και τους ήδη υποψιασμένους.
Ο John Maus έχει σπουδάσει μουσική, διδάσκει Πολιτική Φιλοσοφία, έφτιαξε τον πιο καλομετρημένο δίσκο της χρονιάς και δεν τον ενδιαφέρει τι θα πεις εσύ κι εγώ για εκείνον. Αντιμετωπίζει τη μουσική του καθαρτικά και το δηλώνει εξαρχής, αναγνωρίζοντας στον θεατή την ευχέρεια της επιλογής –και, άμα του τα ζητήσεις, μπορεί και να σου δώσει τα λεφτά σου πίσω... Είναι αν μη τι άλλο δήλωση το να φτιάχνεις έναν αψεγάδιαστο δίσκο και να μην επιλέγεις να αυτοπλαισιωθείς από ένα drum machine, δύο άτομα κι ένα μπαλέτο για να τον παρουσιάσεις ζωντανά, αλλά να τον πνίξεις αβλεπεί και να βγεις να κάνεις το κομμάτι σου, με κίνδυνο να φας ποτήρια στο κεφάλι από αγανακτισμένους Έλληνες.
Όχι βέβαια ότι αν είχα τελικά τη δυνατότητα να ακούσω παιγμένο ζωντανά το We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves, δεν θα έσκιζα δυο-τρία μπλουζάκια «I Saw John Maus Live!»...
