To άκουσμα του ερχομού των Ordo Rosarius Equilibrio στην Αθήνα είχε καταντήσει τα τελευταία χρόνια κάτι σαν το παραμύθι με τον χωρικό που φώναζε «Λύκος!»... Πέρα από τις φήμες που κυκλοφορούσαν συχνά-πυκνά ότι θα μας επισκέπτονταν, και την ακύρωσή τους όταν τελικά ανακοινώθηκε ημερομηνία, πρέπει να ήταν και κάπως επιφυλακτικοί στην ιδέα –ο ίδιος ο Tomas Pettersson μας είπε πως η τελευταία τους εμπειρία από την ελληνική πρωτεύουσα (πριν 12 ολόκληρα χρόνια) ήταν κάπως τραυματική, χωρίς να διευκρινίσει το γιατί. Η ώρα όμως έφτασε, η συναυλία τους ολοκληρώθηκε και φάνηκε να πέρασαν σαφώς καλύτερα από την πρώτη φορά.
Το live των Σουηδών ξεκίνησε γύρω στις 23:30, με το “Do Angels Never Cry, And Heaven Never Fall” –το οποίο ξαναέπαιξαν λίγο διαφορετικά προς το τέλος, άγνωστος ο λόγος. Τα βασικά μέλη των Ordo (Tomas Pettersson και Rose-Marie Larsen) στα φωνητικά και σε κάποια κρουστά, μαζί με τους δύο συνεργάτες τους στην κιθάρα και στο μπάσο, παρουσίασαν ενώπιον ενός γεμάτου Second Skin μια ακολουθία από νέα αλλά και παλιά τραγούδια, ενώ παράλληλα προβαλλόταν από πάνω τους ταινία με... καλόγριες να επιδίδονται σε όργια (το ζεύγος πάντα προκαλεί με τα σαδομαζοχιστικά του θέματα, το κάνει όμως με τρόπο «ρομαντικό»). Στη μιάμιση ώρα που διήρκεσε το σετ, ανάμεσα στους σκοτεινούς martial ρυθμούς και στο πομπώδες ύφος κάποιων ερμηνειών, πλανιόταν ένας διάχυτος ερωτισμός. Και ρωτώ: αν η μουσική τους ακουγόταν τόσο εντυπωσιακή με τα υπόλοιπα μέρη προηχογραφημένα, πόσο θα ήταν με ζωντανά synths, πιάνο και τύμπανα;
Μεταξύ άλλων, κάποιες από τις επιλογές που ακούστηκαν ήταν τα “Which Word Confines The Truth? Dancing For Love And War”, “In High Heels Through Nights Of Broken Glass”, “IMBECILE, My Idiot Lover”, “Seduced By The Kisses Of Cinnabar Sweet”, “A Song 4 Hate And Devotion”, “The Perplexity Of Hybris”, “Hell Is Where The Heart Is”, “Reaping The Fallen, The Second Harvest”, και “Three Is An Orgy, Four Is Forever”, στο οποίο ανέβασαν στη σκηνή τον σπέσιαλ καλεσμένο τους, Simone Salvatori των Spiritual Front –τον οποίο ο Pettersson χαρακτήρισε... «Ιταλό επιβήτορα»– για να τραγουδήσει μαζί τους. Όταν ήρθε η ώρα για encore, ούτε καν άφησαν τη σκηνή: απλά έγινε μια παύση και συνέχισαν... Μία από τις εκπλήξεις που είχαν κρατήσει για το τέλος ήταν το “I Am The Sun”, το οποίο ακούστηκε πολύ πιο δυναμικό live, είχε εκείνη την ένταση που λείπει από τη στούντιο έκδοση. Ακούσαμε, ωστόσο, κι ένα καινούργιο κομμάτι, που θα περιληφθεί στο επόμενο άλμπουμ των Σουηδών.
Και μιας και πήρα τα πράγματα αντίστροφα, αμέσως πριν τους Ordo έπαιξε ο Simone “Hellvis” Salvatori, ο οποίος ερμήνευσε μόνος του τραγούδια των Spiritual Front, όπως τα “Song For The Old Man”, “We Could Fail Again”, “Jesus Died In Las Vegas” (ή in Athens, όπως έλεγε), “Bastard Angel” και το παρεξηγημένο “Darkroom Friendship”. Προτίμησα το πρώτο μισό της εμφάνισής του, κατά το οποίο έπαιζε ακουστικά, με μια κιθάρα. Στο δεύτερο μισό είχε για βάση προηχογραφημένη μουσική και τραγουδούσε προσπαθώντας παράλληλα να ψυχαγωγήσει –κάτι μας είπε ότι έχουν συλλάβει το συγκρότημά του, τρέχα-γύρευε, και γι’ αυτό κλείνοντας φώναξε στη σκηνή τους Mani Deum για να αποδώσουν μαζί του μια ωραιότατη ζωντανή βερσιόν του “Slave”.
Η συναυλιακή βραδιά είχε όμως ξεκινήσει από νωρίς, καθώς πριν τον Ιταλό “Hellvis” είχαν κάνει την εμφάνισή τους τα δύο ελληνικά συγκροτήματα, Mani Deum και Glimmer Void. Δυστυχώς, λόγω κακού προγραμματισμού και αρρώστιας, έφτασα στο club μόλις όταν οι πρώτοι έπαιζαν το τελευταίο τους κομμάτι... Οι δεύτεροι, ωστόσο, αδικήθηκαν κατά πολύ από τον ήχο. Μόνο τα φωνητικά ακούγονταν σωστά και δυνατά, με αποτέλεσμα όλα τα όργανα να χάνονται, ακόμα και στις πολύ μπροστινές θέσεις. Όσες φορές έχω δει τους Glimmer Void επί σκηνής ήταν πολύ καλοί και στην απόδοση και στις ερμηνείες, οπότε πρόκειται καθαρά για πρόβλημα ηχοληψίας. Κρίμα, γιατί τα τραγούδια από το πρόσφατο ντεμπούτο τους, καθώς και οι διασκευές στο “It’s A Sin” των Pet Shop Boys και στο “Der Graue Koenig” των Forseti αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής σε ζωντανή εκτέλεση...
