Κάθε 20 Νοεμβρίου, η Βραζιλία γιορτάζει τη Μαύρη Συνείδηση (Consciencia Negra), σε μια μέρα αφιερωμένη στην απελευθέρωση των Αφρικανών σκλάβων και στην ενσωμάτωσή τους στη βραζιλιάνικη κοινωνία. Είναι επίσης η ημερομηνία του θανάτου του Zumbi dos Palmares, ηγέτη της αντίστασης στη σκλαβιά και προσωπικότητα-σύμβολο της ελευθερίας. Πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης της αυτόνομης περιοχής Quilombo dos Palmares –της Δημοκρατίας των Ελευθερωμένων Σκλάβων– ο dos Palmares προδόθηκε και δολοφονήθηκε από τους Πορτογάλους αποικιοκράτες στις 20 Νοεμβρίου 1695, στα 40 του χρόνια.
Πρόκειται για την πιο σημαντική μέρα της αφρο-βραζιλιάνικης κουλτούρας και παραδοσιακά γιορτάζεται με «festa», δηλαδή με χορό (σάμπα, afro-house, καποέιρα), μουσική, φαγητό και ποτό –όπως κάθε Γιορτή που σέβεται τον εαυτό της. Δεν χρειάστηκε όμως να ταξιδέψει κανείς ως τη Βραζιλία, για να παραβρεθεί στη φετινή Consciencia Negra. Η γιορτή στεγάστηκε την Κυριακή στο Bacaro, χώρο που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της Στοάς του Γρυπάριου Μεγάρου και κάνει τον επισκέπτη να νιώσει άνετα με το που περνάει το κατώφλι.
Το σόου που παρακολουθήσαμε εκεί παρουσιάστηκε από τον Jefferson Luiz –ο οποίος είχε και τη γενικότερη καλλιτεχνική επιμέλεια– και ξεκίνησε με τους χαλαρούς ρυθμούς του ντουέτο Dudu, με ταυτόχρονη επίδειξη καποέιρα. Ακολούθησε η Κλεονίκη με αρκετό αερόμπικ σε υπόκρουση βραζιλιάνικων τραγουδιών από τον DJ, η οποία προέτρεψε το κοινό να συμμετάσχει ενεργά. Έπεσε όμως στη γνωστή «αριδίαση»: ο Έλληνας, έτσι και παλουκωθεί κάπου, σηκώνεται μόνο με βαρούλκο... Αλλά κάτι η Κλεονίκη, κάτι η μουσική, βάλε και λίγο από όσους ήταν πιο εξοικειωμένοι, είδαμε τελικά αρκετούς επί σκηνής.
Η παρουσία κατόπιν της Μιράντας Βερούλη και των Desafinados, σε παραδοσιακά τραγούδια από όλη τη Βραζιλία, μετάλλαξε το ακροατήριο, κάνοντάς το να ξεσηκωθεί για τα καλά. Το κερασάκι δε στη βραζιλιάνικη τούρτα ήταν η εμφάνιση των Grupo Batala, με τους 16(!), αν μέτρησα καλά, ντράμερ. Όταν ακούς και βλέπεις αυτά τα νέα παιδιά ψάχνεις να βρεις πότε ξεκινάει το καρναβάλι του Ρίο για να πας τρέχοντας. Ανέβασαν τη διάθεσή μας και όταν σταμάτησαν, μούσκεμα στον ιδρώτα, ανταμείφθηκαν με ένα πολύ θερμό χειροκρότημα. Ήταν άλλωστε κυρίως η μουσική τους που έκανε το κοινό να χορέψει, με τον Jefferson Luiz να τους δείχνει τα βήματα.
Ακούσαμε ότι θα συνεχίσουν να εμφανίζονται στο Bacaro για λίγο καιρό, οπότε ψάξτε το...
