Ζευγαράκια, ζευγαράκια παντού. Το τεράστιο Αθηνών Αρένα είναι γεμάτο ζευγαράκια. Όλων των ειδών. Όλων των γούστων. Όλων των διαθέσεων. Από ότι φαίνεται, η Bebe έδωσε μια καλή αφορμή ώστε να αφήσουν τον καναπέ τους και να συρθούν μέχρι το επιβλητικών διαστάσεων μπουζουκομάγαζο της Πειραιώς.
Πλαστικό ποτήρι μπύρας κρατούν λοιπόν στο χέρι οι περισσότεροι (το εισιτήριο των 30€ της συναυλίας δεν νομίζω ότι άφηνε περιθώριο για ακριβότερο αλκοόλ) και περιμένουν την εμφάνιση της μικροκαμωμένης Ισπανίδας. Προσπαθώ ακόμα να καταλάβω τι ακριβώς έφερε όλους αυτούς εδώ. Δύο δίσκους και δύο σουξέ έχει στο ενεργητικό της η Bebe, όμως να που γέμισε επαρκώς την αίθουσα. Φαίνεται όμως ότι το κύμα της ισπανόφωνης κουλτούρας είναι σαρωτικό: το γουστάρουν οι Έλληνες ακροατές και μάλλον γι’ αυτό είναι παρόντες, ζευγαρωμένοι ή μη.
Η Bebe εμφανίζεται επί σκηνής –φοράει φουτεράκι με κουκούλα– και αρχίζει τη συναυλία της. Το κοινό αργεί να ζεσταθεί, το ίδιο κι αυτή. «Gia sou» φωνάζει σε μία απέλπιδα κίνηση να δείξει ότι γνωρίζει κάτι για το αλλοδαπό κοινό της και κοίτα που κάτι σιγοβράζει. Κι όσο περνάει η ώρα, η μικρή Ισπανίδα εκεί πάνω σου δίνει πολλούς παραπάνω λόγους για να τη χαζέψεις. Η αναρχόφατσα με το αντίστοιχο outfit μετατρέπεται σε ένα άγριο ροκ θηλυκό. Το καυτό –σε χρώμα και μάκρος– φόρεμα ανεβάζει των παρισταμένων αρσενικών τη λίμπιντο. Ισπανικό ταπεραμέντο θα μου πεις κι εγώ δεν έχω άλλη επιρροή από το να στην παρομοιώσω σαν ηρωίδα του Almodovar: σαγηνευτική, αλλοπαρμένη, υπερβολικά σέξι, ολίγον ημίτρελη και καταλλήλως διεφθαρμένη ώστε να σε παρασύρει σε σεξουαλικό/συναυλιακό παραλήρημα.
Η Bebe ροκάρει, χτυπιέται στο πάτωμα, παίζει με τους κιθαρίστες της, κάνει σαματά. Γαληνεύει για λίγο και ξυπνά ξανά μέσα της η ορμή, ανεβοκατεβαίνει στη σκηνή, ξαπλώνει στη σκηνή, χορεύει στη σκηνή. Μικρή λολίτα και άγρια femme fatale. Ανακατεύει τα μαλλιά της –προφανής κίνηση σεξουαλικού καλέσματος– και τεντώνεται μπροστά από το μικρόφωνο σαν να βαριέται. Όσο την παρακολουθώ να τραγουδάει με τη βραχνή φωνή της, τόσο αντιλαμβάνομαι γιατί μπορεί να κολλήσεις με όλον αυτόν τον λάτιν παροξυσμό των ημερών μας. Η Bebe συνεχίζει να χαριεντίζεται με τους μουσικούς της και να σε προκαλεί με την επί σκηνής ελευθερία της. Προκλητικά ελεύθερη, προκλητικά όμορφή, πολύ αλάνι. Καμία σχέση με την εικόνα μιας συμβατικής γκόμενας, πρόκειται για γυναίκα που θα σε τυραννήσει και θα σε κάψει.
Δεν καταλαβαίνω γρι από αυτά που λέει. Αλλά δεν με νοιάζει –μαντεύω και πλάθω το δικό μου παραμύθι. Η Bebe χαιρετά και φεύγει. Αργεί να έρθει για το encore της, αλλά τσουπ, είναι τελικά και πάλι επί σκηνής. Η κρεμαστή από το ταβάνι κούνια αγκαλιάζει τη γυναικεία της ανασφάλεια, τη γοητευτική της διάθεση αγριμιού. Ένα μικρό παιδί που ζητά τη θαλπωρή της πρώτης εκείνης λησμονημένης αγκαλιάς. Viva la musica. Και, εντέλει, είπε και ωραία τραγούδια. Αποχωρούμε κατόπιν προς την έξοδο. H πλαστική ξανθιά αοιδός στην ταμπέλα του απέναντι μαγαζιού με αφήνει παγερά αδιάφορο. Τι να μας πεις και συ τώρα…
