Wire + Victory Collapse

 
Σκεφτόμουν καθώς έμπαινα στο Gagarin το βράδυ της περασμένης Κυριακής ότι η συναυλία που επρόκειτο να παρακολουθήσω δεν απέχει και πολύ από εκείνες που θεωρεί η γενιά μου γραφικές –όπως αυτή των Uriah Heep, για παράδειγμα, η οποία έλαβε χώρα δύο μέρες νωρίτερα στον ίδιο χώρο. Για τις επόμενες γενιές από τη δική μου, ίσως και να μην υπάρχει νόημα να πας να δεις μια παρέα που έχει περάσει ηλικιακά τα πενήντα της χρόνια κι έχει πίσω της ήδη μια καριέρα τριακονταπενταετή –έστω και με διαλείμματα ανάμεσα. Ήμουν έτσι σίγουρος ποιους θα συναντήσω στο κλαμπ και δεν νομίζω να έλειπαν πολλοί απ’ αυτούς. Η ευχάριστη έκπληξη ήταν η παρουσία πολλών νέων ακροατών, οι οποίοι ξέρουν να εκτιμούν τους πρωτοπόρους του χώρου όπου κινούνται μα και να τιμούν την έστω κι αργοπορημένη έλευσή τους στα εδάφη μας.

Σκεφτόμουν επίσης (ενώ σκεφτόμουν όλα τα παραπάνω) ότι υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά στην περίπτωση των Wire με ανάλογες μπάντες του παρελθόντος οι οποίες κάνουν περιοδείες για να βγάλουν κανένα φράγκο με τη δύναμη του μουσικού σήματος που κουβαλούν στις αποσκευές τους. Γιατί οι Wire δεν εξευτέλισαν ποτέ το παρελθόν τους, βρέθηκαν μαζί μόνο όταν οι συνθήκες ήταν ώριμες και το απαιτούσαν, και λειτουργούσαν σαν την απαραίτητη επανασύνδεση ανάμεσα σε πληθώρα άλλων μουσικών περιπετειών –προσωπικών ή στα πλαίσια άλλων σχημάτων και project. Ας μην αρχίσουμε να τα απαριθμούμε τώρα γιατί θα ξημερώσουμε και θα χάσουμε και τον ειρμό της σκέψης. Σκεφτόμουν, λοιπόν, ότι όταν οι Wire είναι εδώ, είναι για καλό σκοπό κι επειδή πρέπει, επειδή έχουν να πουν κάτι κι επειδή είναι σημαντικό να μην το χάσουμε αυτό το κάτι. Τώρα είχαν ένα νέο άλμπουμ ας πούμε, είχαν βγει και περιοδεία κι ένας καλός άνθρωπος τους προσκάλεσε να περάσουν από εδώ, αλλά δεν τους τίμησε ο αριθμός θεατών που αρμόζει σ’ ένα τέτοιο όνομα. Γεγονός που σε βάζει αναπόφευκτα σε σκέψεις…

Σκεφτόμουν, έτσι, εάν –παρόλη την ιστορία που έχουν γράψει οι Wire στις σελίδες με τις ενδείξεις punk, post punk, art punk, art pop, experimental, avant garde κι άλλες που έχουν ξεφτίσει από το ξεφύλλισμα και δεν βγάζω πια τα γράμματα– ο κόσμος τους θεωρεί ξοφλημένους κι ασήμαντους για το σύγχρονο μουσικό τοπίο. Κι όμως, όποιος άκουσε το Red Barked Tree νομίζω ότι θα παραδέχτηκε πως εξακολουθούν να βρίσκονται σε φόρμα και ότι βγάζουν δίσκους που με μαγικό τρόπο –ή όχι και τόσο μαγικό, μετά από τόσα χρόνια ξέρουν άλλωστε όλους τους άλλους τρόπους για να κάνουν μαγικά με χειροπιαστές ηχητικές μεθόδους– καταφέρνουν και μπολιάζουν όλα τα παραπάνω φορμά μέσα στα πάντα ισορροπημένα τραγούδια τους. Ούτε ποπ ούτε στριφνά, ξεγλιστρούν δίπλα από όλες τις κατηγοριοποιήσεις και ακούγονται πάντα σαν Wire.

Και πόσοι μπορούν να κάνουν ακόμη κάτι τέτοιο; Και πόσοι μπορούν να αναμετριούνται ακόμη στα ίσα με κάθε φρέσκια μπάντα που μπορεί να χάνει σε εμπειρία μα να κερδίζει σε ιδέες και δίψα για δημιουργία; Σκεφτόμουν μπαίνοντας στο Gagarin πόσο με είχαν ενθουσιάσει πέρυσι που τους είδα πρώτη φορά ζωντανά στο Primavera, αφήνοντας την ευφορία του live των Beach House για τους πνευματικούς πατέρες δίσκων πολυαγαπημένων όπως το Chairs Missing και το 154 (όχι, δεν βρίσκεται τυχαία στη διεύθυνση του email μου…), σε μία κίνηση όπου η λογική νικάει το συναίσθημα. Στη σκηνή δεν αστειεύονται οι Wire. Δίνουν μαθήματα άρτιας εκφοράς του μουσικού τους λόγου, χαρίζοντας σε ίσες ποσότητες ηλεκτρική δύναμη κι έναν αρτίστικο αέρα που δεν συναντάς συχνά –κι όταν το κάνεις, προσπαθείς συνήθως να κρατήσεις το χασμουρητό σου.

Μια αντίστοιχα χαρισματική εμφάνιση να κάνουν απόψε, σκεφτόμουν, και δεν θέλω τίποτε άλλο. Προσπάθησα έτσι να αφήσω παράμερα τις προσδοκίες μου αυτές, καθώς στη σκηνή είχαν ήδη ανέβει οι Victory Collapse για μία μετά από πολύ καιρό εμφάνιση –δύο χρόνια, αν δεν κάνω λάθος. Παραμένουν ένα από τα καλύτερα εγχώρια σχήματα στον χώρο του indie rock, προσπαθούν πάντοτε για το καλύτερο και δεν είναι λίγες οι φορές που μας το παραδίδουν. Έπαιξαν ακριβώς όση ώρα είναι προορισμένη για τις support μπάντες –περίπου μισή– και μας άφησαν με μία γλυκιά γεύση από καλοδουλεμένες κιθάρες, παθιασμένες ερμηνείες και συνθέσεις που δείχνουν ότι έχουν τη δυναμική να κάνουν την αίσθηση η οποία τους αναλογεί. Έκαναν δε ιδανικό άνοιγμα για ό,τι θα επακολουθούσε.

Οι Wire που λέτε, τώρα που το σκέφτομαι, με απογοήτευσαν λίγο, μόνο και μόνο λόγω της κακής επιλογής τραγουδιών. Τι διάολο σκέφτονταν όταν έφτιαχναν το setlist; Μέσα σε δεκαοκτώ επιλογές, δεν βρήκαν χώρο να βάλουν κάποια πολύ αγαπημένα –όχι μόνο δικά μου, μα και άλλων «συμπασχόντων» στην αίθουσα. Δεν έπαιξαν το “The 15th” π.χ. Δεν έκαναν ούτε μία αναφορά στο κλασικό άλμπουμ τους Chairs Missing (έπαιξαν μόνο το “Underwater Experiences”, που γράφτηκε μεν εκείνη την εποχή αλλά δεν μπήκε ποτέ στον δίσκο και το παίζουν μονάχα στις συναυλίες τους). Ούτε “12XU” ακούσαμε –το οποίο ζητούσε με φωνές ένα παλικάρι πίσω μου και με το δίκιο του– ούτε “I Am The Fly”, ούτε “Outdoor Miner”, ούτε “Practice Makes Perfect”, τίποτα από όλα αυτά. Έπαιξαν οκτώ από τα έντεκα κομμάτια του Red Barked Tree (τώρα που το σκέφτομαι, θα με ενδιέφερε να μάθω πώς και διάλεξαν να κοσμήσουν το εξώφυλλό του με ένα έργο του δικού μας αναγνωρισμένου διεθνώς καλλιτέχνη Γιάννη Κουνέλη), ένα μόνο από το 154 (“Two People In A Room”) και ορισμένα ακόμη σκόρπια από τη μία ντουζίνα στούντιο δίσκους τους οποίους έχουν κυκλοφορήσει.

Τα τραγούδια που επέλεξαν, λοιπόν, ήταν εκείνα που καθόρισαν κάποιες στιγμές και τις αυξομειώσεις στην ένταση της συναυλίας. Έκανε ορισμένες μικρές κοιλιές η εμφάνιση των Wire, αλλά ανεπαίσθητες. Η μπάντα απέδιδε τα μέγιστα χωρίς αμφιβολία (με την προσθήκη πια του πιτσιρικά δεύτερου κιθαρίστα Matthew Simms από τους It Hugs Back στη θέση του Bruce Gilbert, που έχει αποχωρήσει) και ενίοτε έκανε και συγκλονιστικά ξεσπάσματα –όπως στο “Pink Flag” (από το φερώνυμο άλμπουμ) με το οποίο και μας αποχαιρέτησαν οριστικά. Αλλά δεν μας ξετρέλαναν όπως θα μπορούσαν το δίχως άλλο να κάνουν. Σύμφωνοι, δεν είναι από τις μπάντες που θεωρούν χρέος τους ότι οφείλουν να κρατούν ευχαριστημένο το ακροατήριό τους (από ποιου το μυαλό πέρασε τέτοια ιδέα;), από την άλλη όμως δεν θα αποχωρούσε λίγο πιο ευτυχισμένος έχοντας ακούσει δύο-τρία κομμάτια τα οποία περίμενε κάποιες δεκαετίες να τα βιώσει ζωντανά;

Ακόμη κι έτσι, οι Wire ήταν πολύ καλοί και αντάξιοι του ονόματος το οποίο έχουν χτίσει με ένα κολοσσιαίο σύνολο δουλειάς –μεγάλο σε όγκο και πολύ μεγαλύτερο σε σημασία και επιρροή. Ακόμη έτσι κι αν είχαμε κάποιες αντιρρήσεις για τη βραδιά της Κυριακής στο Gagarin, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι καλύτερο που θα μπορούσα να είχα δει εκείνη τη μέρα.
 
Setlist

Comet (Send)
Smash (Red Barked Tree)
Advantage In Height (The Ideal Copy)
Please Take Your Hand (Red Barked Tree)
Silk Skin Paws (A Bell Is A Cup)
Kidney Bingos (A Bell Is A Cup)
Clay (Red Barked Tree)
Bad Worn Thing (Red Barked Tree)
Moreover (Red Barked Tree)
Two People In A Room (154)
106 Beats That (Pink Flag)
Boiling Boy (A Bell Is A Cup)
Red Barked Tree (Red Barked Tree)
 
Down To This (Red Barked Tree)
Drill (The Ideal Copy)
Underwater Experiences (Document & Eyewitness)
 
Adapt (Red Barked Tree)
Pink Flag (Pink Flag)