Κατά γενική (λαΐκή) ομολογία, όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι. Όπως και όπου ακούς πολύ avant-garde και ψαγμενιές, επίσης. Ακόμα και σε περιπτώσεις όπου οι προγραμματικές δηλώσεις εμπλέκουν πολλές μεμονωμένες, αυταπόδεικτα πειραματικές, περσόνες. Εκρήξεις ενισχυτών, εν γένει εκκεντρικότητες, εμφανίσεις σε μονάδες, σε ζεύγη και εν συνόλω, εκπλήξεις και πλούσια δώρα. Πρωτότυπες διαδράσεις και μια συνολική απόπειρα να αναδείξουν μια πλευρά διαφορετική από εκείνη, τη mainstream, της μουσικής βιομηχανίας. Αυτά είναι λίγα από εκείνα τα οποία πλασάρει η περιοδεία Burn Baby Burn.
Δεν θα μπορούσε κανείς, φυσικά, να βγάλει άχνα αναφορικά με το τι δύναται να κάνει επί σκηνής ένας Alexander Hacke, ένας Kid Congo Powers ή ένας Khan. Ούτε για το τι μπορεί να κάνει ένας Chris Hughes, όταν κουβαλάει συστάσεις από τον Nikki Sudden και τον Rowland S. Howard. Ίσως να ξέφευγε καμιά μικρή άχνα αναφορικά με τις αιθέριες προς κοιμισμένες ερμηνείες που καθιέρωσαν την Julee Cruise στο ερμηνευτικό στερέωμα ή αναφορικά με τα αδιάφορα χίπικα οπτικά εφέ με τα οποία έχει γίνει γνωστή η Danielle De Picciotto. Δεν πήγε κάτι στραβά, παρολ’ αυτά. Όλοι έκαναν ακριβώς αυτά που ξέραμε ότι μπορούσαν να κάνουν, απλά σε μικρή έκταση, σύντομο χρόνο, χωρίς εξάρσεις, χωρίς διαδράσεις, χωρίς εκρήξεις, βουτηγμένοι στην προαναφερθείσα απευκταία mainstream νοοτροπία.
Μια νοοτροπία που διέτρεξε το σύνολο της βραδιάς, η οποία τελικά ήταν σπασμένη σε δύο μέρη και σε δύο ομάδες: η πρώτη με Hacke, De Picciotto και Hughes και η δεύτερη με Khan, Kid Congo Powers και Julee Cruise (αποσύρθηκε μετά από τα δύο πρώτα κομμάτια, για να ξαναγυρίσει μετά από πέντε και να συνδράμει στα λίγα τελευταία). Και κάπου εδώ μπαίνει το mainstream, αφού η κάθε ομάδα –πρακτικώς– είχε αναλάβει την προώθηση του δικού της δίσκου (και οι δύο έχουν μόλις κυκλοφορήσει).
Το Hitman's Heel, λοιπόν, του Alexander Hacke και της Danielle De Picciotto παρουσιάστηκε από τους ίδιους με τη συνδρομή του Hughes στα τύμπανα, με ενδεικτικές αναφορές τα “The Circuit”, “Ballad Of The Lonely Fish” και “Flowers”. Αναμενόμενο και ταυτόχρονα θέμα λογικής ότι ο Hacke της τα παίρνει τα σώβρακα της αγαπημένης του στην ερμηνεία, αφού η De Picciotto δυσκολεύεται να σε κρατήσει συντονισμένο με την ατμόσφαιρα του συγκεκριμένου ύφους, καταλήγοντας συχνά να δίνει αποτέλεσμα νανουρίσματος, με ένα τρέμολο επιπλέον. O Chris Hughes, πάλι, βρισκόταν εκεί για να προσδώσει ένταση στον ήχο τους. Κι έτσι και έγινε –μόνο που η συνολική ανάθεση τον έριχνε και είναι ίσως ο μόνος που τελικά μπορεί να ξέχναγες ότι υπήρχε στο line-up.
Σε δεύτερη φάση, το San Jose EP των Julee Cruise, Kid και Khan οριακά παίχτηκε με τη σειρά, ενώ ο Kid και ο Khan ήταν οι μόνοι που μπορεί να επιχείρησαν να σπάσουν λίγο τη φόρμα τους και να χαβαλεδιάσουν, στο ρημάδι το avant-garde πλαίσιο πάντα. Η Cruise δεν ήταν καλή: δεν ήταν πρόθυμη, έδειχνε αστεία και σε σημεία νόμιζες ότι ήταν προηχογραφημένη. Ο Khan ανταποκρίθηκε με ευκολία στο προφίλ του σημαίνοντος ηλεκτρονικού δημιουργού που δικαιωματικά κατέχει, ενώ ο Kid Congo Powers εξακολουθεί να αποκαλύπτεται ως ένας μοναδικά ευμετάβλητος κιθαρίστας, μια εκ βαθέων εξέχουσα και πειραματισμένη μουσική προσωπικότητα.
Σύμφωνα με τα λεχθέντα, το τέλος της βραδιάς θα επεφύλασσε εκπλήξεις. Ακόμα βέβαια και στην περίπτωση που κρατάς το μικρό καλάθι το οποίο λέγαμε και δεν περιμένεις έτσι πολλές εκπλήξεις, περιμένεις –τουλάχιστον– μια μικρού μήκους συνύπαρξη των παραπάνω προσώπων. Όμως, και πάλι χαμένος θα έβγαινες... Γιατί αυτό που πήραμε τελικά ήταν μια ομαδική καρναβαλική ερμηνεία (στο πνεύμα των ημερών) του “Goo Goo Muck” των Cramps και μάλιστα περασμένη στο πλαίσιο encore. Παρότι καρναβαλική, αυτή έδειξε πάντως να είναι και η μόνη στιγμή της Burn Baby Burn συναυλίας η οποία διαφάνηκε να ικανοποιεί τις προσδοκίες του κοινού. Γι' αυτό και, για τουλάχιστον πέντε λεπτά μετά το τέλος, το κοινό ζήταγε επιμόνως ένα δεύτερο encore, πριν πάρει μια απάντηση από τον Khan ότι δεν έχουν άλλα τραγούδια για να παίξουν, προθυμοποιούνται όμως να υπογράψουν δίσκους και να συζητήσουν.
Δεν είχαν άλλα τραγούδια για να παίξουν έξι άτομα με αδιευκρίνιστο αριθμό δίσκων στο σύνολό τους, χώρια τον ανεξιχνίαστο αριθμό δίσκων που έχει ο Khan μόνος του...
