Όταν ανακοινώθηκε η εμφάνιση του Afrika Bambaataa στην Αθήνα, δεν το πίστευα ότι θα ερχόταν η μέρα κι η στιγμή που θα έβλεπα από κοντά έναν από τους μεγαλύτερους διοργανωτές block parties και breakdance διαγωνισμών παγκοσμίως –μιας και τον είχα χάσει στην προηγούμενή του επίσκεψη, στα πλαίσια του Synch. Κάνοντας, όμως, μερικές συζητήσεις με γνωστούς μου που είχανε πάρει μια πρώτη γεύση από τα σετ του σε άλλες περιστάσεις, οι εντυπώσεις δεν ήταν και πολύ θετικές. Στην αρχή παραξενεύτηκα –λόγω του μεγέθους και της ιστορίας ενός τέτοιου ονόματος– και δεν ήθελα να βγάλω γρήγορα συμπεράσματα, χωρίς να έχω προσωπική εμπειρία. Δυστυχώς όμως, απ’ ό,τι φάνηκε στο Fuzz, είχανε δίκιο...
Και η αλήθεια είναι ότι δεν άργησα να το καταλάβω κι εγώ ο ίδιος, από την ώρα που ο Kevin Donovan –όπως είναι το πραγματικό όνομα του Afrika Bambaataa– βγήκε στη σκηνή, συνοδευόμενος από έναν ΜC (συγγνώμη, αλλά δυστυχώς λόγω αργοπορημένης άφιξης δεν πρόλαβα ν’ ακούσω καθόλου τον DJ Νoiz, ούτε και τους Ιnvisible Rockers Crew). Το πρώτο πράγμα στο οποίο έπεσε το μάτι μου ήταν το Μacbook μπροστά του, παρουσία που δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Εντάξει, είναι γνωστό ότι, πλέον, με ένα π.χ. Serato, τα σετ βγαίνουν πολύ πιο εύκολα. Αλλά, επειδή ακριβώς επρόκειτο για τον Afrika Βambaataa, περίμενα ότι θα δω ένα καθαρά οldschool σετ, με βινύλια.
Ανεξάρτητα πάντως από τις προσωπικές μου προτιμήσεις επί του θέματος, η βραδιά ξεκίνησε με εμφανείς χορευτικές διαθέσεις, αφήνοντας την καθαρά hip hop πλευρά στην άκρη (για λίγο) και με τον ΜC να προσπαθεί να περάσει το απαιτούμενο vibe στο κοινό. Αν εξαιρέσει όμως κανείς μια μικρή ομάδα στο κέντρο του Fuzz, η οποία επιδόθηκε σε ασταμάτητο break dance σε μια φιλότιμη προσπάθεια να παρασύρει και τους γύρω της, οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν αρκετά χλιαρές στην πλειοψηφία τους. Και σε αυτό συντελούσαν και τα μέχρι εκείνη τη στιγμή μάλλον αδιάφορα beat του Βambaataa, του οποίου ακόμα και τα κοψίματα περισσότερο μπέρδευαν παρά βοηθούσαν στο να μπούμε στη σωστή διάθεση, ώστε να «κουνήσουμε τα πόδια μας».
Τελικά, με τις παροτρύνσεις του ιδίου από το μικρόφωνο, τα πράγματα άρχισαν κάπως να ζεσταίνονται. Ειδικά όταν ανέβηκαν κάποια παιδιά από το κοινό στη σκηνή κι άρχισαν να χορεύουν περνώντας σιγά-σιγά το groove και στους από κάτω, τότε φάνηκε ότι τα πράγματα παίρνανε, κάπως, τον δρόμο τους. Αλλά αυτό δεν κράτησε για πολύ: καθώς ο Bambaataa, σε μια προσπάθεια να εμπλουτίσει τον ήχο του με πιο γνώριμα πράγματα, περνούσε από το ένα είδος στο άλλο χωρίς κάποια ιδιαίτερη συνοχή, το σετ έκανε κάθε λίγο και λιγάκι μια μικρή κοιλιά –διαφορετική ανάλογα με τα μουσικά γούστα του καθενός. Έτσι, μέσα σε διάστημα περίπου μιας ώρας, ακούσαμε, μεταξύ άλλων, από Sister Sledge και Kool & The Gang, μέχρι Snap, Grandmaster Flash και Montell Jordan, όλα ανακατεμένα. Μια έμπνευση που, για έναν DJ του μεγέθους του Bambaataa, νομίζω πως μόνο επιτυχημένη δεν μπορεί να θεωρηθεί. Απόδειξη της δυσφορίας που επικρατούσε είναι το γεγονός ότι, από την ώρα που μπήκα στο Fuzz μέχρι την ώρα που έφυγα, ο κόσμος γύρω μου σταδιακά αραίωνε –με αποτέλεσμα λίγο πριν το τέλος σχεδόν το ¼ του μαγαζιού να έχει αδειάσει. Το «αποκορύφωμα» πάντως της βραδιάς σημειώθηκε εκεί λίγο πριν το τέλος, όταν ένας τύπος ανέβηκε στη σκηνή, ζήτησε το μικρόφωνο και επιδόθηκε σε ένα freestyle από το οποίο πραγματικά δεν κατάλαβα λέξη –αλλά μόνο και μόνο για την προσπάθεια για breakdance που έκανε πριν κατέβει πάλι κάτω, του βγάζω το καπέλο!
Δυστυχώς, λοιπόν, φεύγοντας από το Fuzz κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αυτό που θα έχω να θυμάμαι από τo συγκεκριμένο event είναι ότι, ενώ το περίμενα πώς και πώς, θα συμφωνήσω τελικά με τον φίλο Τάσο –ο οποίος επίσης τυγχάνει να είναι μεγάλος fan: ο Afrika Bambaataa την περασμένη Παρασκευή σε κανένα σημείο δεν μπόρεσε να μας δώσει αυτό το κάτι παραπάνω, που να δικαιολογεί το γεγονός ότι αποτελούσε (και αποτελεί ακόμα) είδωλο για πολύ κόσμο, σε ολόκληρο τον πλανήτη. Μας άφησε δε και σκεπτικούς, για το κατά πόσο τα χρόνια που κουβαλάει έχουν επηρεάσει την ασυναγώνιστη ικανότητα την οποία είχε κάποτε να οργανώνει τα καλύτερα block parties της Νέας Υόρκης.