Είναι Δευτέρα βράδυ και στο θέατρο Κάππα η Χιλιανή τραγουδίστρια Isabel Parra συναντά τη δικιά μας Ελένη Πέτα. Το θέατρο της οδού Κυψέλης είναι γεμάτο από ισπανόφωνους. Είναι εκεί για να ακούσουν μία από τις πιο σημαντικές εκπροσώπους του Nueva Cancion Chilena (Νέο Χιλιανό Τραγούδι), ενώ όσοι Έλληνες βρίσκονται στην αίθουσα είναι εκεί για να απολαύσουν την Ελένη Πέτα στα νέα της τραγούδια. Και εδώ είναι που την πατάμε ολίγον οι ελληνόφωνοι θεατές. Διότι, ενώ σου έχει δοθεί η εντύπωση ότι θα είναι μία ενδιαφέρουσα συνάντηση της μεσογειακής κουλτούρας με αυτήν της Λατινικής Αμερικής, τελικά η συναυλία ουσιαστικά ανήκει στην Isabel Parra και τον σολίστα της Roberto Trenca –μιας και η Πέτα βρίσκεται στη σκηνή μόλις για τρία συν τρία τραγούδια.
Ας είναι. Η Isabel Parra είναι μία ευγενική φιγούρα, η οποία τραγουδάει με ιδιαίτερο σεβασμό και αγάπη τα τραγούδια που έγραψε η διάσημη μητέρα της, Violeta Parra, αλλά και τραγούδια δικά της, όπως και παραδοσιακές μελωδίες της Βενεζουέλας και της Χιλής. Με το γιουκαλίλι της ανά χείρας και τη συνοδεία του Ναπολιτάνου συνεργάτη της Roberto Trenca τραγουδά με οικειότητα προς το κοινό και με ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη για την παράδοση της χώρας της. Μία κιθάρα, ένα γιουκαλίλι και μία παραδοσιακή κιθάρα της Κάτω Ιταλίας αρκούν για να μεταφέρουν στον θεατή ένα ανάμεικτο συναίσθημα εξωτικού ερωτισμού και μεσογειακής μουσικής σιέστα. Η Parra φαίνεται αγαπητή στο ισπανόφωνο ειδικά κοινό, συνομιλεί μαζί του και του κάνει τα χατίρια, τραγουδώντας τα τραγούδια που της ζητά. Μοιάζει λίγο το σκηνικό σαν μια συνάντηση μεταναστών οι οποίοι διοργανώνουν μία πολιτιστική εκδήλωση για να βρεθούν πιο κοντά και να μετρηθούν, να δουν πόσοι είναι στην ξένη χώρα όπου ζουν. .jpg)
Απ’ την άλλη, η δικιά μας Ελένη Πέτα, παρόλη τη μικρή της συμμετοχή στη συναυλία, δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες. Με τη συνδρομή του Παναγιώτη Μάργαρη στην κιθάρα και με σύμμαχό της την καθάρια και καλλιεργημένη φωνή της, δίνει μαθήματα λιτής και απέριττης ερμηνείας. Η Πέτα σου δίνει την εντύπωση ότι δεν τραγουδά για να αποδείξει κάτι, αλλά για να σου γνωρίσει τον μαγικό κόσμο της μουσικής. Είχα πολύ καιρό να ακούσω τόσο ισορροπημένες και ακομπλεξάριστες ερμηνείες. Τραγουδά με ευλάβεια το “Τίποτα Δεν Πάει Χαμένο” του Λοΐζου, αποδεικνύεται μαγική στο “Δρόμοι Παλιοί” του Θεοδωράκη ενώ τραγουδά τον πορτογαλικό ύμνο της Amalia Rodrigues “Cancao Do Amor” με απίστευτη ευκολία και ισορροπία. Σε ό,τι κι αν τραγούδησε η Πέτα δεν στόναρε, δεν λάθεψε, δεν παραπάτησε πουθενά. Και αυτό όχι από κάποια αυστηρή ανάγκη για τελειότητα, μα από αγάπη για την ουσιαστική και καθάρια ερμηνεία. Μπράβο της, γιατί κατέφερε να με εκνευρίσει για την τόσο μικρή της παρουσία της επί σκηνής –κάνοντάς με να θέλω κι άλλο. 
Από το θέατρο Κάππα έφυγα λοιπόν με ένα αίσθημα ισορροπίας. Με γαλήνεψαν οι κιθάρες του Μάργαρη και του Trecca, η αγάπη της Parra για τη μουσική του λαού της και η ευγένεια των ερμηνειών της Πέτα. Χειρίστηκαν βέβαια οι συντελεστές της βραδιάς λίγο ερασιτεχνικά τη συναυλία, με πολλές δηλαδή παύσεις και καμία –μα καμία– πρόθεση να συνεργαστούν, να μπλέξουν τους πολιτισμούς τους. Ψιλά γράμματα για μένα όταν το βράδυ αυτό ξεδιπλώθηκε μπροστά μου μία καλλιτέχνης σαν την Ελένη Πέτα, συνδυάζοντας την ευγένεια της Μαργαρίτας Ζορμπαλά, το πάθος μιας fado τραγουδίστριας και μια εξαιρετικά καλλιεργημένη φωνή.
