Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού
Κατά πάσα πιθανότητα οι Jahcoozi θα πρέπει να μας ξανάρθουν. Αλλιώς, πώς να εξηγήσει κανείς ότι παραπάνω από 150 άτομα αποφάσισαν το Σάββατο το βράδυ να αψηφήσουν τις χαμηλές θερμοκρασίες της πρωτεύουσας και να τιμήσουν με την παρουσία τους το –σχετικά άγνωστο– βερολινέζικο γκρουπ, στην παρθενική του εμφάνιση στη χώρα μας;
Αργά το ίδιο απόγευμα, κατά τη διάρκεια του ιδιαίτερα ενδιαφέροντος Red Bull Music Academy workshop τους, οι δύο (εκ των τριών) Jahcoozi συγκέντρωσαν μετά βίας μια ντουζίνα μουσικογραφιάδων και εγχώριων μουσικών παραγωγών, προκειμένου να παρουσιάσουν θεωρητικά και πρακτικά την περί μουσικής τους θεωρία. Η μελαψή Βρετανίδα Sasha Perera –με καταγωγή από τη Σρι Λάνκα– και ο Ισραηλινός Οren Gerlitz, αφού εξήγησαν όσα περισσότερα μπορούσαν για τη dubstep pop εκδοχή του πρόσφατου άλμπουμ τους Barefoot Wanderer, ηχογράφησαν (γρήγορα) ένα δείγμα του ήχου τους στα πλαίσια του χαλαρού απογευματινού σεμιναρίου. Δεν περίμεναν –υποθέτω– ότι, λίγες ώρες αργότερα, το live τους θα τύγχανε τέτοιας ενθουσιώδης υποδοχής από το ανυποψίαστο αθηναϊκό κοινό.
Tα beats των Black Athena ζέσταιναν εντωμεταξύ από νωρίς το κυρίως stage του 6 D.O.G.S. Οι Jahcoozi εμφανίστηκαν γύρω στις 2 και τέταρτο, μείον το τρίτο μέλος τους Robot Koch (ο οποίος συμμετέχει μόνο στις στούντιο υποχρεώσεις), ώστε να μας δώσουν τη δική τους εκδοχή για το πώς μπορεί να ακούγεται ζωντανά η ποπ του μέλλοντος. Παίζοντας κυρίως κομμάτια από το πρόσφατο άλμπουμ τους, ο Oren Gerlitz κρύφτηκε πίσω από τα laptop του και τα διάφορα effects και controlers, ενώ η γοητευτική Perera –με disco σακάκι και α-λα-Grace Jones make up– ξεκίνησε να δικαιολογεί τους χαρακτηρισμούς «stage animal» και «εκρηκτική περφόρμερ» που τις προσάπτουν οι ανά τον κόσμο μουσικογραφιάδες.
Τα dubstep beats και οι κατά διαστήματα wobble μπασογραμμές έδιναν ένα πολύ πιο επιθετικό χαρακτήρα στα κομμάτια σε σχέση με τις στούντιο ηχογραφήσεις τους –αυτό άλλωστε είναι και το ζητούμενο μιας μπάντας η οποία θέλει να σπρώχνει τα όρια του ήχου της. Είναι προφανές ότι οι Jahcoozi έχουν υιοθετήσει μια πιο επιθετική ενορχήστρωση, κάτι που προκύπτει από τον συνδυασμό τόσο του performance της frontwoman τους (η οποία πήδαγε από ηχείο σε ηχείο και προσγειωνόταν σε πάγκους), όσο και από τις ισραηλιτικές καταβολές του μπασίστα, ο οποίος σε κάθε ευκαιρία χρησιμοποιούσε το μπάσο του για να προσθέσει ακόμα πιο ζωντανή χροιά στις εμφανώς πιο σπινταρισμένες και με μικρή υπόνοια trance συνθέσεις τους.
Ο κόσμος γούσταρε. Και περιέργως δεν τον έλεγες «διαβασμένο» ως προς το γκρουπ. Πάντως γούσταρε και κάπως έτσι κερδίζουν τα στοιχήματα με άγνωστα κοινά τα νέα σχήματα που θέλουν να προκόψουν. Οι παρευρισκόμενοι δεν ήταν ούτε το τυπικό dubstep κοινό (που μπορεί να παραπλανήθηκε από τη βερολινέζικη καταγωγή των Jahcoozi και το label της ΒPitch, χάνοντας έτσι ένα εξαιρετικό live του είδους), μα ούτε και κόσμος τελείως ξένος με ό,τι συνέβαινε. Μπορούσες να καταλάβεις ότι το κοινό ένιωθε και μοιραζόταν τον ενθουσιασμό των Jahcoozi για αυτό που κάνουν και διόλου τυχαία στο τέλος τους καταχειροκρότησε. Υποθέτω ότι στάθηκε μια ευτυχής συγκυρία, από εκείνες που promoters και συναυλιακό κοινό θέλουν να μοιράζονται πιο συχνά.
Σχεδόν μια ώρα αργότερα, το δίδυμο ανταποκρίνεται του μαζικού καλέσματος για encore και η ανατρεπτική διασκευή τους στο "Close To Me" των Cure γίνεται αυτομάτως το highlight της βραδιάς. Aπό εκεί και ύστερα προκύπτει ένα θέμα που χρήζει ιδιαίτερης μελέτης, τόσο από τη μεριά του κοινού όσο και από τη μεριά των διοργανωτών: ο κόσμος δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται το γεγονός ότι υπάρχουν και άλλα acts (το DJ σετ του Mr. Statik εν τη προκειμένη) και αποχωρεί σχεδόν άμεσα από το main stage. Το γεγονός με λυπεί ιδιαίτερα και δυστυχώς για το αθηναϊκό κοινό δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Έχετε υπόψη σας ότι αυτό ενίοτε ακυρώνει τόσο τον DJ που έχει αναλάβει να κορυφώσει ή να κλείσει την βραδιά όσο και το ίδιο το κοινό, το οποίο με τη συμπεριφορά του δείχνει ξεκάθαρα την έλλειψη clubbing ή γενικότερα συναυλιακής παιδείας.
Ξέρω ότι μπορεί να παρεκκλίνω του βασικού μας θέματος με μια τέτοια κατακλείδα, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να μάθουμε να συμπεριφερόμαστε με τον ανάλογο σεβασμό στα opening και closing acts της εκάστοτε βραδιάς. Γιατί αλλιώς τα ίδια τα acts θα τύχει να συμβάλλουν –από αγανάκτηση– στον αφανισμό των events με μουσικό ενδιαφέρον.
