Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού
«Για ποιον ήρθατε σήμερα; Για την Campbell, ε;», μας ρώτησε ειρωνικά ένας Λανεγκανικός εκ των παρευρισκομένων στο Gagarin, μετά το πέρας του live της Κυριακής. «Και για τους δύο», του απάντησα. Εκτός του ότι αυτό ήταν αλήθεια, εκείνο το βράδυ όντως κατέληξα στο συμπέρασμα ότι και τους δύο αξίζει να τους δεις πάνω στη σκηνή. Και ευτυχώς ο Mark Lanegan και η Isobel Campbell δεν ήταν οι μόνοι –σιωπηλοί μεν, υπαρκτοί δε– πρωταγωνιστές της βραδιάς. Το ίδιο ισχύει και για όλους τους μουσικούς που τους περιβάλλουν, με βασικό χαρακτηριστικό την απόλυτη συνέπεια στον ήχο τους.
.jpg)
Κατ' αρχάς θα ήθελα να μιλήσω για τα φώτα του χώρου, γιατί η εν λόγω συναυλία ήταν από τις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού που είχαν τον πλέον κατάλληλο φωτισμό. Ένιωθες σαν να βρισκόσουν σε σκοτεινό νεοϋορκέζικο υπόγειο, δεδομένου και του κρύου το οποίο μας είχε τρυπήσει τα κόκαλα πριν μπούμε στο μαγαζί. Βέβαια, με το που έφτανες στην είσοδο κιόλας, άρχιζες να ζεσταίνεσαι από τον τόσο κόσμο που τίμησε τη συγκεκριμένη εμφάνιση. Πριν τους εξέχοντες καλεσμένους της βραδιάς ανέβηκαν στη σκηνή οι Tango With Lions. Εκείνο που κυρίως συγκράτησα από την πρώτη μου –ζωντανή– επαφή μαζί τους είναι η απόλυτη ισορροπία όλων των οργάνων που περιλαμβάνει η μπάντα. Η κιθάρα φαίνεται πως δένει απόλυτα με τα πλήκτρα, τη φυσαρμόνικα και το τσέλο και αφήνει τον χώρο που χρειάζεται η εκφραστική φωνή της Κατ, ώστε να δημιουργήσει ατμόσφαιρα. Επίσης, κάτι αξιοσημείωτο: η τραγουδίστρια, ενώ καταλάβαινα πως έχει άγχος, κατάφερε περίτεχνα να το κρύψει πίσω από χαριτωμένα και έξυπνα σχόλια.
Κάτι που δεν περιείχε η συνέχεια. Τις φωνές του Mark Lanegan και της Isobel Campbell τις ακούσαμε μόνο όση ώρα τραγουδούσαν. Ένα «Thank you» που ακούστηκε κάποια στιγμή, είμαι βέβαιη πως κατά λάθος ξέφυγε από το στόμα του Αμερικανού καλλιτέχνη. Παρ' όλα αυτά, κάτι τέτοιες στιγμές καταλαβαίνεις ότι η επικοινωνία δεν είναι απαραίτητη συνθήκη, τελικά, ώστε να συνδεθείς με το κοινό. Ο κόσμος αποδέχθηκε –και μάλιστα εκθείαζε σε κάθε ευκαιρία– το επί σκηνής αποτέλεσμα του ντουέτο, χωρίς να περιμένει κάποιο έξτρα αντίκρισμα, πέρα από την «επουλωτική» δράση των τραγουδιών τους.
Τα όργανα άλλαζαν χέρια, με τον κιθαρίστα να παίζει πλήκτρα, τον ντράμερ να αναλαμβάνει και τα κρουστά της βραδιάς και την ίδια την Campbell να παίζει τσέλο. Όλοι οι μουσικοί έκαναν εξαιρετική δουλειά με όποιο όργανο και αν καταπιάνονταν, με αποκορύφωμα το “Salvation” όπου συμμετείχαν μπάσο, κιθάρα, πλήκτρα, ντραμς, μαράκες και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Φυσικά η εκτέλεση ήταν πιο ζωντανή από αυτή του δίσκου, με αποτέλεσμα όλα αυτά μαζί να ηχούν πολύ γεμάτα στα αυτιά μου.
Η όμορφη Σκωτσέζα χρησιμοποιούσε τα χείλη της και για έναν ακόμα λόγο: για να σφυρίζει μελωδικά. Ο Lanegan από την πλευρά του κυρίως τραγουδούσε, με αυτή τη φωνή του που με πέταξε στον τοίχο στις 10.45 και με άφησε εκεί μέχρι τις 12.15. Νωχελικός, αφοσιωμένος και απόμακρος ο μεν, χαμογελαστή, μετρημένη αλλά επίσης απόμακρη η δε, έχτισαν έναν διάφανο τοίχο ανάμεσα σε εκείνους κα εμάς. Αλλά, υποθέτω ότι συνέβη κάτι παρόμοιο με αυτό που γίνεται όταν μία μητέρα αντικρίζει το νεογέννητο παιδί της πίσω από το τζάμι: μπορεί να μισεί την ύπαρξη του τζαμιού, αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν μειώνει τα συναισθήματά της.
Η ερμηνεία της Isobel Campbell –εκτός από τα εκπληκτικά φωνητικά της– έλαμψε στο “Saturday's Gone”του πρώτου τους άλμπουμ Ballad Of The Broken Seas, από το οποίο δεν παρέλειψαν και το “The Circus Is Leaving Town”. Εκεί ο Mark Lanegan έδωσε τον καλύτερο εαυτό του. Εξίσου κορυφαίες στιγμές αποτέλεσαν τα "(Do You Wanna) Come Walk with Me?" και "Come on Over (Turn Me On)", τα οποία ήρθαν λίγο πριν το τέλος του live.
Μετά βαΐων και κλάδων υποδέχθηκε το αθηναϊκό κοινό και τον Lanegan και την Campbell και με τον ίδιο τρόπο τους αποχαιρέτισε. Εκείνοι, με τη σειρά τους, έτειναν το χέρι τους, ο ένας προς τη μεριά του άλλου, σαν μία μίνι –σιωπηλή πάντα– παρουσίαση, και αποχώρησαν. Ο κιθαρίστας, ωστόσο, έμεινε για να μας ευχαριστήσει για τη θερμή υποδοχή. Αυτό το τελευταίο, με τον «μεσάζοντα», ομολογώ πως μου κακοφάνηκε. Αλλά μπροστά στην εμφάνιση που είχα μόλις παρακολουθήσει, στάθηκε μία ασήμαντη λεπτομέρεια...
