Φωτογραφίες: Αίγλη Δράκου
Θεσσαλονίκη, 3/11/2010
του Σπύρου Τόρε
Το post rock έχει το συνήθειο να σχηματίζει εικόνες αόριστες και να παραχωρεί στον κάθε ακροατή την ελευθερία να ερμηνεύσει το αποτέλεσμα, μέσα από ένα καθαρά υποκειμενικό πρίσμα. Οι Καλιφορνέζοι Red Sparowes –από τα χαρακτηριστικά ονόματα στον χώρο– επισκέφτηκαν το βράδυ της τετάρτης τα Λαδάδικα και το club Eightball, όπου και βρέθηκαν μπροστά στο απαιτητικό κοινό της Θεσσαλονίκης. Η προσέλευση υπήρξε σχετικά ικανοποιητική.
Το ηχητικό πρόγευμα σέρβιρε ο Head Of Wantastiquet με ένα λιτό σετ, βασισμένο στην παραμόρφωση της κιθάρας και των φωνητικών. Ο Paul Labrecque ήταν φειδωλός στις νότες που παρήγαγε και άφηνε τον υπόλοιπο κενό χώρο να γεμίσει μέσω της παραμόρφωσης. Ίδιος προσανατολισμός και στα φωνητικά, με το μουρμουρητό του Βέλγου να φτάνει στα αφτιά μας σε μορφή επικού θρήνου. Η ηχητική στάθηκε όμως υποδεέστερη των προσδοκιών, με την παραμόρφωσει πιο πολύ να ενοχλεί παρά να χρωματίζει το αποτέλεσμα.
Τα ορθογραφικά λάθος Κοκκινα Σπουργίτια εμφανίστηκαν κατόπιν επί σκηνής με μεγάλη άνεση, αίσθημα που μετέφεραν με ευκολία και στον κόσμο, ο οποίος μπόρεσε έτσι αναίμακτα να επικοινωνήσει με τους επί σκηνής –με την εξαίρεση της κυρίας της παρέας, Emma Ruth Rundle, η οποία δεν είχε καμία οπτική επαφή με το κοινό και αποτέλεσε βαρίδιο στη ζωντανή δυναμική της μπάντας. Η απόδοση των Αμερικανών υπήρξε πάντως άρτια, με τον μπασίστα να κλέβει την παράσταση όποτε καθόταν μπροστά από την pedal steel κιθάρα του (είδος επιτραπέζιας κιθάρας). Επιπροσθέτως, οι απεικονίσεις στο video wall πρόσθεσαν ακόμα ένα μέσο επικοινωνίας με το κοινό. Οι Sparowes σχημάτισαν διάφορα μοτίβα με τη μουσική τους και οι Θεσσαλονικείς φάνηκαν να ανταποκρίνονται.
Συνολικά, μια όμορφη και απλή εμφάνιση, που βαθμολογείται με θετικό πρόσιμο. Μόνη αρνητική μου σημείωση ότι από την εμφάνιση των Red Sparowes λείπει κάποιο ιδιαίτερο στοιχείο, το οποίο θα κρατούσε το ενδιαφέρον των θεατών αμείωτο. Ένα θεατρικό ας πούμε στοιχείο, που θα έδινε μία παραπάνω ώθηση στο συμπαγές ηχητικό περιεχόμενο του σετ τους.
Αθήνα, 4/11/2010
του Γιώργου Μιχαλόπουλου
Με δεδομένο πως τις προηγούμενες δύο φορές κανείς δεν είχε πει κακή κουβέντα για τις συναυλιακές επιδόσεις των Red Sparowes, ο γράφων πήγε για πρώτη φορά να τους δει –και δεν μπόρεσε παρά να συμφωνήσει με ό,τι έχει ειπωθεί ή γραφτεί για αυτούς. Μάλιστα, αν εξαιρέσεις τη φετινή τους δουλειά, δεν μπορώ να πω πως με τρελαίνουν οι κυκλοφορίες τους. Οι σωστοί παίχτες όμως δεν κρύβονται όταν τους έχεις στα δύο μέτρα και αυτό συνέβη και την Πέμπτη το βράδυ στο Gagarin.
Την βραδιά άνοιξε ο Head Of Wantastiquet, ή αλλιώς Paul Labrecque, με μοναδικά του εργαλεία μια κιθάρα, ένα μπάντζο και φυσικά πεταλιέρες και λοιπά κόλπα. Η μουσική του βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό και στις λούπες που στήνει με επιμονή, διατηρώντας πάντα μια επαναλαμβανόμενη θορυβώδη μελωδία και αναπτύσσοντας τα θέματά του χωρίς μεν να σε καθηλώνει αλλά ούτε και να σε απωθεί. Μάλιστα, στο τέλος του σετ όταν και επέλεξε να ανεβάσει την ένταση, μπορείς να πεις πως κατέφερε να κερδίσει την απόλυτη προσοχή μας.
Στη συνέχεια ανέβηκε στη σκηνή η πεντάδα των «σπουργιτιών» και χωρίς καθυστέρηση, με κεντρικό άξονα το The Fear Is Excruciating, But Therein Lies The Answer, κέρδισαν ουκ ολίγες φορές το χειροκρότημά μας. Στις ζωντανές εκτελέσεις οι Αμερικανοί αφαιρούν τα ψυχεδελικά στοιχεία των στουντιακών στιγμών και αυτό κάνει πολύ πιο άμεση την επαφή με τον πεντακάθαρο συναισθηματισμό των κομματιών τους. Βοηθάει δε πάρα πολύ ότι το πολύπλοκο των συνθέσεών τους δεν τους προβληματίζει, ούτε και τους αναγκάζει να γίνουν απόμακροι –ακόμα κι όταν μένουν σκυμμένοι πάνω στα όργανά τους. Δεν γίνεται να μην κολλήσεις έστω για λίγο με τον απίστευτο κιθαρίστα τους, ο οποίος πιο πολύ μοιάζει να «σκάβει» τις χορδές παρά να κάνει οτιδήποτε άλλο ή με τον ντράμερ που μετακινείται με ακρίβεια μετρονόμου από τον έναν ρυθμό στον άλλο.
Το φοβερό τους δέσιμο είναι αυτό που αργά ή γρήγορα σε κερδίζει γι’ αυτό και το δεύτερο μισό της εμφάνισής τους μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί επικό. Μετά από πολύ καιρό έβλεπες στον αρκετό κόσμο που είχε το Gagarin την πλειοψηφία του κόσμου να περνάει αυθεντικά ωραία και να επιδίδεται σε ατελείωτο headbanging. Το αποτέλεσμα ήταν πως τα 90 λεπτά των Red Sparowes φάνηκαν υπέρ αρκετά: ακόμα κι αν αντέχαμε άλλα τόσα, κανείς μας δεν έμεινε ανικανοποίητος. Το post rock τελικά μπορεί να μην μας κερδίζει πλέον δισκογραφικά, συναυλιακά όμως αποτελεί εγγυημένη απόλαυση.
