Φωτογραφίες: PhoenixAnima
Σάββατο βράδυ και δεν θα μπορούσα να σκεφτώ καλύτερο αντιπυρετικό από την ηλιόλουστα νωχελική αύρα των Σκωτσέζων Camera Obscura. Για να είμαι ειλικρινής, αν και αρχικά δεν συμμερίστηκα με τον ίδιο ξέφρενο ενθουσιασμό τους αλαλαγμούς χαράς φίλων στο άκουσμα του ερχομού τους στην Ελλάδα –μιας και το περσινό τους My Maudlin Career δεν είχε καταφέρει να μπει στους πενήντα αγαπημένους μου δίσκους της χρονιάς– η ιδέα του να απολαύσω ζωντανά την ενέργεια των αισθαντικών μελωδιών ενός καθαρόαιμα ποπ συγκροτήματος, ήταν ιδιαίτερα ελκυστική.
Περνώντας το κατώφλι του Gagarin ακριβώς στις 21:30, διαπίστωσα με έκπληξη πως οι Le Page βρίσκονται ήδη στη σκηνή (κάτι αλλάζει στη χρονική συνέπεια των εν Ελλάδι συναυλιών;), προσπαθώντας να ζεστάνουν το λιγοστό κοινό, το οποίο όμως πύκνωνε με γοργούς ρυθμούς. Μας έπαιξαν τραγούδια από τον νέο δίσκο τους που θα κυκλοφορήσει σύντομα, κινούμενα στο γνωστό μοτίβο ανάλαφρης folk pop με γυναικεία φωνητικά που αναβλύζουν ροζ παστέλ σαπουνόφουσκες –παραπέμποντας τόσο στην αστραφτερή ποπ της δεκαετίας του 1960, όσο και στο συγκρότημα για το οποίο ανοίγανε (το “French Navy” αντηχεί αρκετές φορές στ’ αυτιά μου). Οι ζωντανές εμφανίσεις των Le Page παραμένουν υποδεέστερες της ασφάλειας του στούντιο, χρήζοντας μερικών ακόμα ενέσεων αυτοπεποίθησης.
.jpg)
Αθόρυβα, και μετά από μισή ώρα περίπου, οι Le Page αποχώρησαν από τη σκηνή δίνοντας τη θέση τους σε ένα ετερόκλητο μουσικό τσούρμο. Οι εννιαμελείς Leon κατέβαλλαν φιλότιμες προσπάθειες να παρασύρουν το ανήσυχο και ομιλητικότατο κοινό, με μια στρατιά μουσικών οργάνων –στην οποία δεσπόζουν τα δύο γιουκαλίλι, το ακορντεόν και η τρομπέτα– με τα α-λα-Arcade Fire νέα τραγούδια τους και με τις εμφανείς Beirut ενορχηστρωτικές παραπομπές τους –καθόλου τυχαίο, μιας και η παραγωγή του δίσκου που θα κυκλοφορήσει μέσα στον μήνα με τίτλο Futrue φέρει την υπογραφή των Ottomo και Josh Clark (Beirut). Οι Leon είχαν επιπλέον να τιθασεύσουν και τα ηχητικά προβλήματα του Gagarin, τα κατάφεραν όμως και εκεί εξίσου καλά με το συναυλιακό μέρος. Η επιλογή λοιπόν των δύο συγκεκριμένων ελληνικών σχημάτων ως support κρίνεται ιδιαίτερα εύστοχη.
.jpg)
Μετά από ένα βασανιστικότατο σαραντάλεπτο soundcheck κι ενώ το ρολόι έδειχνε ήδη 23:20 –το κοινό είχε αρχίσει να παγώνει και το twitter, όπως διαπίστωσα αργότερα, πήρε φωτιά κάνοντάς με να σκέφτομαι πως οι ανταποκρίσεις συναυλιών θα γίνονται πλέον σε πραγματικό χρόνο μέσω τιτιβισμάτων– οι έξι Σκωτσέζοι παρατάχθηκαν στη σκηνή, με τη γλυκύτατη, μαυροντυμένη και λαμπυρίζουσα Tracyanne Campbell και την κιθάρα της να δεσπόζουν στο κέντρο. Είπα πως δεν θα αναφερθώ στις στιλιστικές επιλογές της βραδιάς, αλλά το κιλτ του τζιντζερόχρωμου και ογκώδους μπασίστα Gavin Dunbar αποτέλεσε αντικείμενο έντονου σχολιασμού, ειδικά για εμάς της δεξιάς πτέρυγας που προσπαθούσαμε να δούμε τη σκηνή διαπερνώντας το οπτικό εμπόδιο του όγκου του. Εκμεταλλευόμενοι την τεράστια απήχηση του περσινού 4AD My Maudlin Career, οι Camera Obscura του χάρισαν τον μισό περίπου χρόνο της συναυλίας, κουκουλώνοντας το κοινό με μια γλυκιά ρετρό ποπ μελαγχολία, που κράτησε –όπως συνηθίζουν άλλωστε– περίπου μία ώρα, αποδεικνύοντας με θεαματικό τρόπο το επίπεδο της μουσικής τους δεξιοτεχνίας και του μεταξύ τους δεσίματος.
Οι Camera Obscura, όπως δηλώνει εξάλλου και το όνομά τους, δεν είναι από τα συγκροτήματα που έχουν σκοπό να ξεσηκώσουν στις ζωντανές τους εμφανίσεις ή να κάνουν τα πλήθη να παραληρούν –απόδειξη ότι το σαββατιάτικο κοινό του Gagarin απολάμβανε ήσυχο οργανώνοντας μια αυτοσχέδια νανουριστική χορογραφία η οποία περιελάμβανε μόνιμα χαμόγελα και απαλά ρυθμικά κουνήματα του κεφαλιού. Παρά τα πιο γρήγορα ποπ τραγούδια των δύο τελευταίων άλμπουμ τους “Lloyd, I’m Ready To Be Heartbroken”, “French Navy”, “Let’s Get Out Of This Country”, “Honey In The Sun” (η Tracyanne μας αποκάλυψε πως πρόκειται για ένα τραγούδι εμπνευσμένο από τις ταινίες πορνό!), “If Looks Could Kill” και το δεκτό με κραυγές ενθουσιασμού “Swans”, οι αναχρονιστικά, ατμοσφαιρικές και ρομαντικά shoegaze μελωδίες των “My Maudlin Career”, “Forest And Sands”, “James” ή των παλιότερων “Teenager” και “Keep It Clean”, διανθισμένων με τα φωνητικά της Campbell που παραμένουν εξίσου υπέροχα με τα στουντιακά, είναι ο λόγος για τον οποίον οι Camera Obscura αποτελούν σήμερα ένα από τα σπουδαιότερα και πιο ολοκληρωμένα indie pop συγκροτήματα –αναβιώνοντας με τον ιδανικότερο τρόπο το μουσικό μεδούλι των girl bands της δεκαετίας του 1960. Άξιζε λοιπόν τον κόπο να περιμένουμε δέκα χρόνια για να τους απολαύσουμε στην πιο ώριμη, ίσως, στιγμή της καριέρας τους.
Υ.Γ.: Αν και η παραπάνω πρόταση απαντά στη γκρίνια κάποιων για απουσία κορύφωσης και έντασης, η δική μου συνίσταται στη μηδαμινή επικοινωνία του συγκροτήματος με το κοινό –τίμημα άραγε του εκπληκτικού επαγγελματισμού τους;– η οποία δημιούργησε καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας μια απροσπέλαστη μικρή νοητή γραμμή.
Setlist
My Maudlin Career
Swans
Tears For Affairs
Teenager
Honey In The Sun
The Sweetest Thing
Forest and Sands
James
French Navy
Keep It Clean
Lloyd, I'm Ready To Be Heartbroken
If Looks Could Kill
Razzle Dazzle Rose
Encore
Come Back Margaret
Let's Get Out Of This Country
