Φωτογραφίες: Nikos Z
Η επάνοδος ενός θρύλου μετά από 16 χρόνια στον τόπο σου είναι από μόνη της μια σπουδαία στιγμή, ακόμη κι αν δεν σου εκπληρώνει και την πιο μύχια επιθυμία σου για ένα αληθινό funky πάρτι. Ο κύριος Maceo Parker από τη Βόρεια Καρολίνα, στα 67 του χρόνια, διατηρεί τη στόφα ενός γνήσιου funkman. Έτσι, η εμφάνισή του στο Παλλάς ενθουσίασε μεν το πολυπληθές κοινό που τον ακολουθεί πιστά εδώ και χρόνια, δεν είχε όμως τον απογειωτικό αέρα που όφειλε να προσφέρει.
Εδώ και δεκαετίες είναι γνωστό πως το θρυλικό άλτο σαξόφωνο είναι ένας εξαιρετικός performer που, αν μη τι άλλο, έχει βουτηχτεί για τα καλά στο funk. Σε όλη τη συναυλία, λοιπόν, δεν πέρασε στιγμή που να μην ακουστεί η φράση «funk» ή να μην παιχτούν κομμάτια που να την περιέχουν. Λίγο μετά τις 9.30, η εναρκτήρια είσοδος του πρωταγωνιστή με την οκταμελή του μπάντα (κίμπορντς, μπάσο, κιθάρα, ντραμς, τρομπόνι, τρομπέτα και δυο φωνές) γινόταν με μια «funky fiesta», η οποία έδωσε το πρόσταγμα για το medley “Let’s Do It Funky-Papa’s Got A Brand New Bag”. Οι στιλιστικές εκκεντρικότητες και τα αλλοτινά ξεσπάσματα επί σκηνής των δεκαετιών 1960 και 1970 έμειναν για τα καλά στο χρονοντούλαπο –και καλά έκαναν– για να πάρει τη θέση τους το groove και η ουσία της μουσικής. «We love the funky style, we loveeeee youuu», έλεγε και ξαναέλεγε ο Maceo Parker, δίνοντας ενδιάμεσα τις απαραίτητες πινελιές των “We're Gonna Make It Funky","(This Funk Is) Off The Hook” και “Μaceo’s Groove”.
Σε μια κατάμεστη αίθουσα, ο κόσμος παρακολουθούσε αληθινά ικανοποιημένος, όμως είχε κολλήσει για τα καλά στις καρέκλες του –ανάμεσά τους κι εγώ που χτυπούσα απλώς τα πόδια μου– ίσως λόγω του συγκεκριμένου χώρου ή ακόμα επειδή δεν «φάνκαρε» τόσο κι όσο. Ανάμεσα στα κομμάτια υπήρχαν funky βοκαλισμοί από τον ίδιο τον Maceo Parker, παιχνιδίσματα με το λιγοστό κοινό το οποίο χόρευε στις άκρες του Παλλάς και συνεχείς επευφημίες για τους συνοδοιπόρους μουσικούς του πρωταγωνιστή της βραδιάς. Η χιουμοριστική-κοροϊδευτική διάθεσή του για την jazz τύπου bebop είχε το ενδιαφέρον της όταν σχολίαζε ότι ταιριάζει περισσότερο στο διάβασμα ενός βιβλίου και κατά το πλύσιμο ενός αμαξιού ή όταν ξεκίνησε να παίζει στο ίδιο στιλ για να καταλήξει ότι όλα καλά με τη jazz αλλά «funk rules»! Στη συνέχεια το πνεύμα του James Brown έγινε αισθητό σε στιγμές όπως τα “Make It Funky” και "It's Too Funky In Here”, ενώ δεν έλειψε η αναφορά στη διαχρονική του έμπνευση (τον Ray Charles), με μια εκτέλεση στο “You Don’t Know Me” –ολίγον φάλτσα σε ορισμένα σημεία. To κλασικό “Stand Βy Μe” του Ben E. King μπορεί να εξέπληξε μερικούς όμως έδωσε μια ωραία αίσθηση και παρέδωσε αρμονικά τη σκυτάλη σε πιο jazzy-funky περάσματα, όπου ξεχώρισαν τα “Uptown Up”, “Got To Get Cha” κι ένα μικρό ριφάκι του “My Love Does It Good” του Paul McCartney! «Aν δεν υπήρχε το funk δεν θα υπήρχε το hip hop», ακούστηκε κάποια στιγμή από τον υιό του Maceo Parker –βρισκόταν στα φωνητικά– ο οποίος πήρε κατόπιν το μικρόφωνο κι άρχισε να ραπάρει με ένα funky-James Brown απόσταγμα.
Το απαραίτητο encore στάθηκε ίσως η καλύτερη στιγμή της συναυλίας, μιας και ο όλος ο κόσμος σηκώθηκε όρθιος –μετά από προτροπή του Maceo Parker– και χόρεψε ασταμάτητα, έτσι όπως έπρεπε να είχε γίνει από την αρχή. Έστω και αργά η funky εορτή πήρε λοιπόν σάρκα και οστά. Για δύο ώρες και κάτι το ακαταμάχητο funk πνεύμα είχε την τιμητική του, όμως κάτι έλειπε για να σε κατακτήσει ολοκληρωτικά. Ο ξακουστός Maceo Parker και η πολύ καλή παρέα του είχαν τη συνταγή, απλά δεν μας πέτυχε τόσο όσο θα περιμέναμε.
