Ήταν ένα δύσκολο και όμορφα κουραστικό Σαββατοκύριακο, αλλά δεν γινόταν να μην πάμε στο Six d.o.g.s. την Κυριακή για να δούμε τους πολύ καλούς Future Islands. Μπορεί να μην πρόλαβα τους Baby Guru αλλά, επειδή άργησα, έπεσα πάνω σε ωραίο διάλογο των υπεύθυνων για τη διοργάνωση Arte Fiasco. Καθώς ήδη είχε μαζευτεί κόσμος (ο χώρος σχεδόν γέμισε) τα παιδιά ήταν έτοιμα να σταματήσουν να κόβουν εισιτήρια παρόλο που από πίσω μου υπήρχε μια μικρή ουρά. Respect από μένα –γιατί όταν η τιμιότητα έρχεται πρώτη και όχι η ανάγκη για «κονόμα», δεν γίνεται να το προσπερνάς.
Στα συναυλιακά τώρα, οι Future Islands ήταν ακριβώς αυτό που διαβάζαμε σε διάφορα περιοδικά τα οποία αποθέωναν τις εμφανίσεις τους. Πολύ καλύτεροι του ήδη καλού φετινού δίσκου τους, ενώ εξίσου αληθεύει πως ο τραγουδιστής τους, Samuel Herring, είναι απολαυστικός διασκεδαστής. Την ίδρωσε τη φανέλα στην κυριολεξία. Η υπερβολικά πιεστική τους περιοδεία –παίζουν σχεδόν κάθε μέρα και σε άλλη πόλη– έχει αποδώσει καρπούς και φαίνεται ξεκάθαρα στο σανίδι. Η πολλή δουλειά δεν κρύβεται ποτέ και καλύπτει λάθη, κούραση και τη –λίγο παραπάνω– κατανάλωση μπύρας. Ακόμα κι όταν χύθηκε πάνω στην πεταλιέρα του μπασίστα και βραχυκύκλωσε ολόκληρο το σύστημα του χώρου, ο Herring, σαν να μην συμβαίνει τίποτα, έκρυψε την αμηχανία που κυριαρχεί σε αντίστοιχες στιγμές με ένα θεατρικό accapella γέμισμα του κενού χρόνου.
Το σετ τους είχε υλικό από διάφορους δίσκους, αλλά προφανώς τα τραγούδια του In Evening Air αποτέλεσαν τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς, κυρίως το δίδυμο “Inch Of Dust” και “Walking Through That Door”, αμφότερα εξαιρετικές κορυφώσεις οι οποίες δεν αναδεικνύονταν στον δίσκο. Το “Long Flight” είναι έτσι κι αλλιώς το καλύτερο τραγούδι τους και φάνηκε και ζωντανά, ενώ το άγνωστο σε μένα “Pinocchio” στάθηκε η καινούργια ανακάλυψη από παλαιότερο υλικό που δεν γνώρισα. Μεγάλη στιγμή η συνεργασία της μπάντας με τον ντράμερ των Baby Guru, ο οποίος αποθεώθηκε από όλους μας.
Το έχουμε πει πολλές φορές πως πάντα το σανίδι είναι το καλύτερο κριτήριο για την ποιότητα μια μπάντας και οι Future Islands υπήρξαν εξαιρετικοί σε αυτό το κομμάτι. Η επιβράβευση τους; Για να αγοράσουμε τα βινύλια τους μετά τη συναυλία δώσαμε μάχη… Κατάλαβε κανείς πως έπαιξαν μόνο 65 λεπτά; Αν ναι, δεν είχε καμία σημασία.
Υ.Γ.: Ο Γιώργος δεν πρόλαβε τους Baby Guru, αλλά –έχοντας φύγει (πολύ) πιο νωρίς από εκείνον από τα “Ραφήνεια 2010”– βρέθηκα από νωρίς στο Six d.o.g.s., όπου και εμφανώς τους απόλαυσαν οι ήδη αρκετοί παρευρισκόμενοι. Πολύ δεμένο τρίο (μπάσο, τύμπανα, πλήκτρα/φωνή), δίχως το άγχος της απουσίας της κιθάρας την οποία αναπλήρωνε εξαίσια το μπάσο και με έναν ντράμερ-δυναμίτη, οι Baby Guru έδωσαν μαθήματα εβδομηντάρικης γκρούβας με μια πιο φρέσκια ματιά. Έχετε τον νου σας για το ντεμπούτο άλμπουμ τους μέσα στη χρονιά…
Χάρης Συμβουλίδης
