Φωτογραφίες: Olga Κ.
Τα νέα της διάλυσης των Wolfsheim πριν δυο χρόνια περίπου ήταν ιδιαίτερα επώδυνα για τους οπαδούς τους. Έπειτα κυκλοφόρησε το Solo του Peter Heppner και φούντωσαν οι ελπίδες για live εμφανίσεις. Με μεγάλη χαρά πληροφορηθήκαμε λοιπόν για τη συναυλία της Παρασκευής που πέρασε, στην οποία ο εν λόγω καλλιτέχνης θα βρισκόταν επί σκηνής με τους τωρινούς του μουσικούς, περιοδεύοντας με τους επίσης Γερμανούς –και επίσης αγαπητούς– Diorama.
Παρασκευή 15 του μήνα το βράδυ, πολλοί είχαν φτάσει στο Gagarin από νωρίς. Έτσι, όταν άρχισαν να παίζουν οι Έλληνες Decode, υπήρχε ήδη ικανοποιητικό σε αριθμό κοινό. Ξεκίνησαν οι δυο τους, με ζωηρές ηλεκτρονικές νότες, και αργότερα υποδέχθηκαν στη σκηνή τη Novia (Ζηνοβία Aρβανιτίδη, κόρη του γνωστού Πασχάλη), η οποία έχει πραγματικά φωνή που αποστομώνει. Έτσι συμπληρώθηκε η αρχική τους σύνθεση και εγκλιμάτισαν τους θεατές με μια πολύ δυναμική εμφάνιση, με κομμάτια δικά τους χορευτικά και μια διασκευή στο “Spit It Out” των ΙΑΜΧ.
Την ώρα του διαλείμματος έκανε μια γρήγορη εμφάνιση ο Torben Wendt, ο frontman των Diorama, βοηθώντας στο στήσιμο –και οι οπαδοί από κάτω τρελάθηκαν. Ο άνθρωπος αυτός έχει την ικανότητα να ξεσηκώνει τους πάντες χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, γενόμενος performer απλά με ένα χαμόγελο και με μια αφοσιωμένη ερμηνεία. Η αναστάτωση και ο χορός ξεκίνησαν από το πρώτο κιόλας τραγούδι και συνεχίστηκαν ως το τελευταίο. Τα κομμάτια του νέου άλμπουμ τους, Cubed, παρότι δεν ενθουσίασαν και πολλούς, δουλεύουν τελικά πολύ καλά live. Η αλήθεια είναι πως οι προσδοκίες μου, αν επικεντρώνονταν σ’ αυτά –πράγμα που έγινε– δεν ήταν ιδιαίτερα αισιόδοξες. Κι όμως, προσέχοντας πιο πολύ τους στίχους, κατέληξα πως δεν μπορεί τελικά ο Wendt να δημιουργήσει κάτι τελείως αδιάφορο, οπότε και έδωσα στο Cubed μια δεύτερη ευκαιρία. Πέρα απ’ αυτό, ό,τι έπαιξαν από την ως τότε δισκογραφία τους οι Diorama ακούστηκε επίσης πολύ καλά και εισέπραξε την πρέπουσα ανταπόκριση. Κορυφαίες στιγμές, υποκειμενικά αλλά και από άποψη αντιδράσεων του κοινού, τα “Erase Me”, “Why”, “Her Liquid Arms” και “Advance”. Επίσης η στιγμή που ο Wendt βρέθηκε στα πλήκτρα δίνοντας μια πιο ακουστική διάσταση στο κλείσιμο του “Why”. Το μόνο που ξένισε στο σόου των Diorama ήταν τα –τόσο αταίριαστα– σόλο του κιθαρίστα σε 2-3 σημεία, κατά τ’ άλλα η κιθάρα απλά συνόδευε, χωρίς να αλλάζει ύφος από σύνθεση σε σύνθεση. Κι ένα προσωπικό παραπονάκι: σε σετ λίγο λιγότερο από μιάμισης ώρας δεν έπαιξαν κανένα από τα γερμανικά τους τραγούδια. Αν ήταν εσκεμμένο, κρίμα…
Μπορεί ο κύριος Wendt να έλεγε συνεχώς πως δεν θα μας καθυστερούσε άλλο και θα μας άφηνε επιτέλους να χαρούμε τον Peter Heppner, κι όμως, ο περισσότερος κόσμος –πλέον είχαν γεμίσει και οι δύο όροφοι του Gagarin– φαινόταν να θέλει κι άλλους Diorama. Μετά από μικρό διάλειμμα ήρθε πάντως και η ώρα να υποδεχθούμε την αγαπημένη φωνή της synthpop σκηνής, με τις αμφιλεγόμενες όμως επιδόσεις στις ζωντανές εμφανίσεις. Θυμίζω εδώ ότι πριν 6 χρόνια ο Heppner είχε ξαναπαίξει στην Αθήνα με τον πρώην συνεργάτη του ως Wolfsheim και όλοι είχαν να τον επικρίνουν για την έλλειψη σκηνικής παρουσίας και ζωντάνιας, ενώ πρακτικά το live δεν είχε τίποτα το άσχημο, το αντίθετο μάλιστα. Αυτή τη φορά, παρότι ο Heppner εμφανίστηκε πολύ κουρασμένος/γερασμένος (ή ήταν η εντύπωσή μου αυτή), έδειξε να έχει βελτιώσει κάπως τη σκηνική παρουσία –τουλάχιστον την πήγε κάμποσα βήματα πιο πέρα από την απλή απαγγελία. Το αναλόγιο με τους στίχους υπάρχει ακόμα μπροστά του, βέβαια, μάλλον τον πιάνει άγχος στη σκηνή και φοβάται μην τους ξεχάσει, ποιος ξέρει.
Γαλήνιος όπως πάντα, με τη φωνή του σε καλή φόρμα, ευγενικός και φιλικός με το χαμόγελο που σκλαβώνει, ο Heppner δεν πρέπει να απογοήτευσε κανέναν –ακόμα κι όσους είχαν ξεσηκωθεί τελείως με τους Diorama για να ηρεμήσουν τόσο απότομα. Αντιθέτως, με τη setlist και την απόδοση των μουσικών που τον συνόδευαν πρέπει να απογοητεύτηκαν πολλοί. Το σετ ξεκίνησε με το “I Hate You”, το οποίο ο Heppner ζούσε τόσο έντονα, ώστε μας έφυγαν οι υποψίες σε ποιον αναφέρεται και μπορεί πια να ειπωθεί με σιγουριά (σ.σ.: σε όλο το Solo άλμπουμ του υπάρχουν μπηχτές, άλλες κρυμμένες κι άλλες εμφανέστατες, εναντίον του πρώην συνεργάτη του). Έπειτα ακολούθησε μια παρουσίαση του προσωπικού του άλμπουμ, ολόκληρου σχεδόν, με ενδιάμεσες σφήνες κάμποσες από τις συνεργασίες του με άλλους καλλιτέχνες (τα δύο γνωστά hits του με τον Schiller, το “Vielleicht” με τον Jose Alvarez Brill, το “Die Flut” με τον Joachim Witt και το “Wir Sind Wir” με τον Paul Van Dyk) και μερικά κομμάτια των Wolfsheim. Συγκεκριμένα, τα “Kuenstliche Welten”, “Once In A Lifetime”, “Kein Zurueck”, “Wundervoll” και στο encore “The Sparrows And The Nightingales”, κατά το οποίο o Heppner ζωήρεψε ξαφνικά και έδινε στο κοινό το μικρόφωνο.
Όπως και να ’χει, «Wolfsheim best of» δεν το ’λεγες. Όμως ο κόσμος επιθυμούσε λιγότερο Solo και περισσότερο Wolfsheim, όπως επιθυμούσε και να νιώσει τα ρίγη συγκίνησης τα οποία προκαλούσαν παλιά οι ζωντανές ερμηνείες τραγουδιών όπως το “Kein Zurueck”. Δυστυχώς, με το τωρινό line-up της μπάντας και τα κάποια προβλήματα στον ήχο, δεν μπορέσαμε να ευχαριστηθούμε τα τραγούδια. Από τη μία, οι μουσικοί άλλαζαν τόσο πολύ το tempo και τις μελωδίες όλων των κομματιών, ώστε εν τέλει τα αναγνωρίζαμε από τους στίχους –εκτός αυτού δεν είχαν κάποιο ιδιαίτερο δέσιμο ως μπάντα, με αποτέλεσμα να γίνονται λάθη. Ο ήχος, από την άλλη, ήταν δυσανάλογος του προγράμματος: τον καλύτερο ήχο είχαν οι Decode, οι Diorama λίγο πιο μπουκωμένο αλλά και πάλι καλό, ενώ ο Heppner ακουγόταν σωστά και δυνατά στα φωνητικά, οι μουσικοί του όμως πολύ χαμηλότερα. Στα θετικά του live: Αφενός ο Heppner είχε και έχει απίστευτη φωνή –κι ας είναι επίπεδη– και αφετέρου η εκτέλεση του “Sparrows” αυτή τη φορά υπήρξε αρκετά καλή και επανόρθωσε για εκείνη τη δολοφονημένη στο Ρόδον το 2004. Αυτό και το “No Matter What It Takes”, σχεδόν και το “Life... I Feel You”, κατόρθωσα να απολαύσω επαρκώς.
Συνοψίζοντας, πολύ καλή η διοργάνωση, χωρίς περιττές καθυστερήσεις, ενώ το Gagarin με λιγότερο τσιγάρο είναι ένα μεγάλο συν. Τα συμπεράσματα της βραδιάς: πρώτον, οι μουσικοί του Heppner χρειάζονται πολλές πρόβες. Δεύτερον, τελικά ίσως και να ήταν καλύτερο που δεν ακούσαμε περισσότερα από Wolfsheim, επειδή η εκτέλεση θα τα αδικούσε. Τρίτον, ο Torben Wendt κλέβει την παράσταση. Και τέταρτον, οι Decode πρέπει να βγάλουν δίσκο (κατά προτίμηση με τη Ζηνοβία).
