Φωτογραφίες: Nikos Z.
Η εμφάνιση της Mariza θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μου για πολύ καιρό. Τους λόγους θα τους εξηγήσω ευθύς αμέσως… Έχοντας συνομιλήσει μαζί της στο τηλέφωνο για τις ανάγκες της συνέντευξης, μου είχε δημιουργηθεί έντονα η απορία για το πώς θα είναι επί σκηνής. Κυρίως γιατί η εικόνα που είχα σχηματίσει από τον τρόπο ομιλίας της (γεμάτος άνεση, θέρμη και διάθεση για επικοινωνία), μου άφησε μια έντονα θετική εντύπωση. Την οποία επιβεβαίωσε πέρα από κάθε μου προσδοκία και ζωντανά.
Από νωρίς, ο χώρος του θεάτρου Παλλάς κατακλυζόταν από πολύ κόσμο. Μάλιστα διέκρινες και κάμποσες προσωπικότητες του εγχώριου καλλιτεχνικού στερεώματος. Βέβαια περαιτέρω αναφορές σε κάθε λογής «ταγέρ» θα αδικούσε την καλλιτέχνιδα –γι’ αυτό κι απλά προσπερνάω… Η παράσταση της Mariza νομίζω ότι εκπλήρωσε, με απόλυτη μαεστρία, ό,τι μου είχε δηλώσει στο τηλέφωνο: πως θα ερχόταν στην Αθήνα ως πρέσβειρα των fado.
Έτσι, στη σκηνή διέκρινες μια συναρπαστική τραγουδίστρια, μια αληθινή περφόρμερ ντυμένη μ’ ένα εντυπωσιακό μαύρο/μωβ φόρεμα με έντονες πτυχώσεις. Και γύρω της μια καλοκουρδισμένη μηχανή μουσικών, αποτελούμενη από τρεις κιθαρίστες (δύο με κλασική, έναν με τη χαρακτηριστική πορτογαλέζικη αβγόσχημη κιθάρα), έναν πιανίστα, έναν τρομπετίστα και φυσικά το άτομο που έκλεψε την παράσταση: ο ντράμερ, κυρίες και κύριοι, απλά δεν υπήρχε! Έχοντας ένα πολύπλοκο σετ από συμβατικά τύμπανα και λογής percussion ουσιαστικά στάθηκε στο Παλλάς σαν άνθρωπος-ορχήστρα…
Ακριβώς στις 9 και μπροστά σε ένα κατάμεστο –σε πλατεία και εξώστες– θέατρο η Mariza ξεκίνησε το διάρκειας σχεδόν δύο ωρών σόου της. Από τη μια η φωνή της, εξαιρετική και κρυστάλλινη, διαπερνούσε την αίθουσα. Σε αυτό συνέβαλλε κι ο πολύ καλός ήχος, ενώ ο ταιριαστός φωτισμός βοήθησε στο να σχηματιστεί μια «αύρα». Από την άλλη, κάθε fado στεκόταν ως αφορμή όχι μόνο για την ξεδίπλωση του αναμφισβήτητου ταλέντου της Mariza αλλά για μια προσπάθεια να επικοινωνήσει αμεσότερα με το κοινό –στα πλαίσια της οποίας δεν έλειψαν οι συχνές, μικρές εισαγωγές της ερμηνεύτριας για την ιστορία των τραγουδιών. Το κοινό δυστυχώς αντέδρασε μάλλον μουδιασμένα, μη αντιλαμβανόμενο ότι ουσιαστικά άκουγε λαϊκά τραγούδια της Πορτογαλίας, όπως το “Maria Lisboa” και το “Menino Do Bairro Negro”.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο νομίζω όμως ότι αντιλήφθηκα και το μεγαλείο της κυρίας… Η Mariza παρότρυνε το κοινό να αφήσει την «πολιτικώς ορθή» αντιμετώπιση των πραγμάτων και να συμμετάσχει ενεργά με παλαμάκια, παλμό και φωνές. Και το έκανε με τρόπο, έντιμο, πηγαίο, «με το γάντι» ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να σταθεί ως στεγνή επαγγελματίας, μένοντας στον αέρα μιας μεγάλης ντίβας τον οποίον και καλλιεργεί. Μπράβο της! Το πάθος της αυτό το εισέπραξα και προσωπικά και το ανταπέδωσα (όπως επίσης και μεγάλο μέρος του κοινού) χειροκροτώντας τη όρθιος…
Στο τέλος η Mariza επιφύλαξε άλλη μια έκπληξη: «ρόκαρε» το πλήθος! Κανονικά όμως, χωρίζοντας το θέατρο στα δυο, ζητώντας ρυθμικές επαναλήψεις στο “Fado Της Άνοιξης» (έχει μελοποιηθεί από το πάνθεον της πορτογαλικής ποίησης) και αποτιμώντας ποια πλευρά έκανε τον μεγαλύτερο θόρυβο. Φυσικά σε όλα αυτά ο ντράμερ κατέθεσε ψυχή –μέχρι με τα χέρια του έπαιξε… Λίγο πριν το κλείσιμο η Mariza κατέβηκε από τη σκηνή, τραγούδησε ανάμεσα στον κόσμο και φυσικά έκλεισε όπως αρμόζει σε αυτό που είναι: χαιρετώντας ευγενικά την πρώτη σειρά.
Φεύγοντας από το Παλλάς, νομίζω ότι όχι μόνο είχα απολαύσει μια εξαιρετική συναυλία με fado τραγούδια αλλά είχα κερδίσει και την εμπειρία μιας καλλιτέχνιδας η οποία ξεκίνησε από το στάδιο της θαυμάσιας φωνής, έκανε μια ενδιάμεση στάση σε αυτό της σπουδαίας performance κι έκλεισε με τον αρμόζοντα σε ό,τι κατ’ ουσία εκπροσωπεί τρόπο: τα λαϊκά τραγούδια μιας μικρής ναυτικής χώρας, γεμάτα πάθος, λυρισμό και μελωδικότητα…
