Φωτογραφίες: Στέργιος Κοράνας
Block33, 8 Οκτωβρίου
του Στέργιου Κοράνα
Για τρίτη φορά προσωπικά και δεύτερη για λογαριασμό του Avopolis βρέθηκα να παρακολουθώ τον Justin Sullivan και την παρέα του στη Θεσσαλονίκη. Η συναυλία είχε μάλιστα κι ένα ελαφρό deja vu για μένα, μιας και οι New Model Army έπαιξαν στον ίδιο χώρο και με τα ίδια support συγκροτήματα όπως και την πρώτη φορά που τους είδα –αν και, τότε, ο χώρος λεγόταν Υδρόγειος. Απ’ ό,τι φάνηκε όμως, δεν άλλαξε και τίποτα άλλο στο μεταξύ…
Έφτασα κατά τις 22.00 στο Block33, ακριβώς την ώρα που έβγαιναν στη σκηνή οι Background Noise Suppression. Πρόκειται για θεσσαλονικιώτικο σχήμα, post-punk καταβολών, με καλή σκηνική παρουσία και με τεχνικά συμπαθέστατους μουσικούς. Το ένα μισάωρο που έμειναν στη σκηνή δεν έφτασε πάντως για να εξάγει κανείς περισσότερα και πιο ασφαλή συμπεράσματα για τη μουσική τους.
Περίπου στις 22.45 τους ακολούθησαν στη σκηνή οι «Από Μηχανής Θεοί», οι οποίοι, χωρίς να χάσουν καθόλου χρόνο, μας άρχισαν στο ζέσταμα. Κάτι που πέτυχαν σε χρόνο dt, μιας και πάντα στα live βγαίνουν ορμητικά, βοηθούμενοι ασφαλώς από τον γρήγορο και σκληρό τους ήχο. Προσωπικά, μου φτιάχνουν τη διάθεση οι Deus Ex Machina. Μας έπαιξαν, ανάμεσα στα άλλα, και τα γνωστά τους “Streets Οn Fire” και “Insight”, ο τραγουδιστής κλασικά χοροπηδούσε πάνω-κάτω συνέχεια, ενώ και γενικά η μπάντα δεν έκατσε στιγμή σε ησυχία καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισής της. Μετά από ένα πολύ δυνατό 45λεπτο, παρέδωσαν τη σκυτάλη στους New Model Army.
Στις 23.50 ο Justin Sullivan βρισκόταν ενώπιόν μας. Αυτή τη φορά ξεκίνησε με ένα μικρό ακουστικό σετ, πολύ ήσυχα σε σύγκριση με όσα θυμάμαι από τις προηγούμενες συναντήσεις. Φέτος επέλεξε να μας ανεβάσει σιγά-σιγά και να δώσει μια κορύφωση λίγο μετά τη μέση της συναυλίας. Όχι ότι μας χάλασε, κάθε άλλο! Μουσικά όσες φορές και να είδα τους New Model Army αποδείχθηκαν άψογοι, απλώς σε αυτή την περίσταση ήρθαν λιγότερο ορμητικοί από όσο ίσως ανέμεναν οι περισσότεροι. Το σετ συμπεριλάμβανε υλικό απ’ όλη τη δισκογραφία τους, με έμφαση σε πολλά κλασικά αγαπημένα, όπως τα “51st State”, “Vagabonds”, “Drag It Down”, “Purity”, “Here Comes The War”, “Green And Grey” και “White Coats” στο encore. To σετ κράτησε πάνω από δυο ώρες, μαζί όμως με τα διαλείμματα μιας κι έκαναν δυο επανεμφανίσεις επί σκηνής! Ίσως αυτό να ‘ταν και το πιο αξιοσημείωτο της βραδιάς. Εκεί δηλαδή που κλείνει το πρώτο encore και λέμε όλοι «αυτό ήταν, ώρα να φεύγουμε», μέχρι που είχε μπει και η κλασική non-stop μουσική και είχαν ανάψει και τα φώτα, ξαφνικά βλέπουμε έναν Sullivan να ετοιμάζεται να παίξει! Η πλάκα ήταν ότι είχαν ήδη φύγει κάπου 100 άτομα (κακό του κεφαλιού τους).
Αν τους έβλεπα πρώτη φορά τους New Model Army, θα έλεγα ότι ήταν μια υπέροχη συναυλία. Αλλά, επειδή μας καλόμαθαν τις άλλες χρονιές, τώρα μου φάνηκαν λίγο άνευροι. Ίσως κάπου να φταίει και το κοινό σ’ αυτό. Ενώ δηλαδή το Block33 ήταν κατάμεστο, οι παρευρισκόμενοι αποδείχθηκαν υπερβολικά ήσυχοι: πρώτη σειρά σε live των New Model Army και να βγάζω ανενόχλητος φωτογραφίες, δεν το φανταζόμουν... Τα πράγματα ζωντάνεψαν μόνο στο “51st State” (όπου έπεσε και λίγο ξύλο) και σε 3-4 τραγούδια μετά, κάτι το οποίο με ξένισε, μιας και το αντιβρετανικό άσμα είναι το πιο «pop» κομμάτι τους (με την έννοια ότι το ξέρουν κι οι πέτρες). Μάλλον έχει αλλάξει λίγο ο συναυλιακός κόσμος.
Όπως και να ’χει πάντως, άξιζε και με το παραπάνω η βραδιά. Με την προσδοκία των Killing Joke για την επόμενη, και με πολλές ακόμα συναυλίες στον ορίζοντα, προβλέπεται ένα από τα καλύτερα (μπορεί και το καλύτερο) φθινόπωρα για τη Θεσσαλονίκη! Κι όλα αυτά ενώ διανύουμε οικονομική κρίση;
Gagarin, 9 Οκτωβρίου
του Στυλιανού Τζιρίτα
Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος (εκτός ίσως από μια ντουζίνα κοκότες και αχαμνοκόκορες) που στις 2 παρά 20 το βράδυ του Σαββάτου θα σας έλεγε έστω και μισή μέτρια κουβέντα για τους New Model Army. Απόλυτα λογικό. Ήλθε, Είδε και Ενίκησε ο μικρός μα ισχυρός λόχος του Justin Sullivan.
Και η αλήθεια είναι ότι όταν κίνησα προς το Gagarin δεν ήξερα τι θα συναντήσω, ασχέτως αν γνωρίζω –όπως και πολλοί άλλοι που έχουν ασχοληθεί με τη συγκεκριμένη μπάντα– ότι έχουμε να κάνουμε όχι μόνο με αξιολογότατο αλλά και με αξιοπρεπές συγκρότημα. Πώς μεταφράζεται αυτό στα rock ‘n’ roll κιτάπια; Μα φυσικά σε έλλειψη ποζεριάς και υπέρμετρου αυτοθαυμασμού, σε παιξίματα τα οποία δεν κοροϊδεύουν το κοινό εξαίροντας αποκλειστικά και μόνο τη δεινότητα, σε έναν αρχηγό που οδηγάει σεβόμενος την ιστορία του πάνω στο σανίδι και τους στίχους του. Παρ’ όλα αυτά δεν ξέρεις ποτέ τι θα βρεθεί στο συναπάντημα σου όταν μία μπάντα γιορτάζει τα 30 χρόνια παρουσίας της. Ακόμα και λαμπρές φλόγες μπορεί να ’χουν γίνει κεράκια της Λαμπρής στο βωμό της επιβίωσης, ασχέτως παρελθόντος και ιδεολογίας. Ο χρόνος είναι μια αδυσώπητη μπουλντόζα συνειδήσεων.
Επίσης την ώρα που προσγειώθηκα στο Gagarin (και ήταν ήδη 9+26 λεπτά) δεν υπήρχε αρκετός κόσμος. Όχι για να σχηματίσει τάγματα στον θρυλικό στρατό του Κρόμγουελ, ούτε καν αρκετοί για να συστήσουν λόχο ανεφοδιασμού του Ναπολεόντιου Στρατεύματος. Στρατηγέ μου το χάσαμε το Γιβραλτάρ; (σημ. αρχισυντάκτη #1: μα τι λες;) Όχι, διότι μέχρι να βγουν στη σκηνή ως support act οι Deus Ex Machina είχαν πυκνώσει τα στρατά μας –και, ασχέτως αν έβλεπα και μερικούς ατάκτους στην εμπροσθοφυλακή, το θεώρησα ως καλό δείγμα. Λογικό εξάλλου μιας και οι New Model Army είναι σύμβολο πολλών φατριών και ηλικιακών φορμά εν Ελλάδι. Πλατείες εν καταστολή, δημόσιοι υπάλληλοι με αλέκιαστο το ιδεολογικό μητρώο τους αλλά γεμάτο βούλες και μουτζούρες το συνειδησιακό τους, γερόντια του χώρου τα οποία δακρύζουν επειδή έτσι πρέπει να κάνεις όταν θυμάσαι τα (θαυμάσια για σένα) νιάτα σου, χοντρομάγουλους που δεν παρακολουθούν τη συναυλία αλλά –με νευρωτική προσήλωση– ακροβολίζονται και τραβάνε με τις κάμερες τους, απ όλα είχε ο σαββατιάτικος μπαχτσές και καλό θα ήταν να σημειώσουμε ότι η αναλογία ανδρών-γυναικών έγερνε προς το 5:1. Και αυτό φυσική απόρροια της αισθητικής του συγκροτήματος –αν και θα πρέπει να ομολογήσω ότι πάντα είχα τη (λαθεμένη;) εντύπωση ότι ο ηρωικός λυρισμός και η στραβή γοητεία του Sullivan είχαν περισσότερους θηλυκούς αποδέκτες.
Είχαμε όμως μείνει, αν θυμάστε, στη στιγμή όπου ανέβηκαν στη σκηνή οι Deus Ex Machina (για την ακρίβεια στις 10+16). Οι οποίοι παρουσίασαν το αναμενόμενα καλοπαιγμένο σόου τους, κέρδισαν τις εντυπώσεις των έμπροσθεν ατάκτων με μερικά (ηχητικά και κινησιολογικά) βολ πλανέ και απεχώρησαν κοσμίως και γενναία χειροκροτούμενοι στις 10+57. Να σημειώσω οπωσδήποτε πάντως την κακή χρήση των φώτων, με όλο τον οπλισμό της μπάντας να αναβοσβήνει ως μπουζουκλερί άνωθέν τους και με τον παλαιομοδίτικο μάλιστα τρόπο που λέει «αναβόσβηνε τα με τη μπότα και όχι με τα ακόρντα ή την ενορχήστρωση».
Μόλις 17 λεπτά χρειάστηκε κατόπιν η συμπαγής ομάδα των ξένων τεχνικών ώστε να καταστήσει το Gagarin έτοιμο για την επέλαση του αγγλικού ιππικού (σημ. αρχισυντάκτη #2: σε συναυλία ήσουν εσύ ή στο Βατερλώ με τον Ουέλινγκτον;). Και ενώ περιμέναμε οπλές ατίθασες να ηχήσουν, έσκασε μόνος του ο Άγγλος Ζορρό με μια ακουστική κιθάρα. Αναπόσπαστο βέβαια στοιχείο της εικόνας του, για τους γνωρίζοντες τουλάχιστον, οπότε και δεν θορυβηθήκαμε. Κάπου εκεί μάλιστα άρχισα να καταλαβαίνω το πόσο πεπειραμένος είναι ο Sullivan. Γιατί κλιμάκωσε τη συναυλία με πανέξυπνο τρόπο, ξεκινώντας όπως είπα παραπάνω με την ακουστική, βάζοντας ηλεκτρική στο επόμενο τραγούδι, προσθέτοντας πλήκτρα στο τρίτο και από το 4ο και πέρα ποιος είδε τους New Model Army και δεν τους φοβήθηκε.
Οι Βρετανοί έχουν μάλλον έναν από τους πιο ιδιαίτερους ρυθμούς πάνω στον πλανήτη του rock ‘n’ roll. Τα ντραμς τους δηλαδή διαθέτουν μια αίσθηση καλπασμού. Σοβαρολογώ! Αυτό εξηγείται τεχνικά αν προσέξει κάποιος τις συνεχόμενες μαλακές κόντρες τις οποίες παίζει ο (εκάστοτε) ντράμερ τους, όπως κι αν στήσεις αυτί στη χροιά των τύμπανων και προσέξεις ότι δεν έχουμε να κάνουμε με το σκληρό ταμπούρο και με το πιατίνι με τον απλωτό ήχο, αλλά με μία στρογγυλή αισθητική η οποία –ακόμα και στα δυνατά σημεία– υποστηρίζει και οδηγεί χωρίς ποτέ να βγαίνει μπροστά. Γι’ αυτό κι αν πέσετε πάνω σε καλή βραδιά των New Model Army δεν υπάρχει περίπτωση να μην παρασυρθείτε. Όπως κάναμε και όλοι όσοι βρεθήκαμε στο Gagarin το βράδυ του Σαββάτου.
Οι άστεγοι, οι καταγγελίες, οι νομάδες, η εκδίκηση, ο θάνατος, ο ηρωισμός, οι φτωχογειτονιές, η μοναδικότητα της φύσης, υπήρχαν όλα εκεί, απλωμένα. Ήταν στο χέρι του καθενός να τα αποκωδικοποιήσει και να τα αποταμιεύσει. Ο ίδιος ο Sullivan στάθηκε τόσο αγέρωχος όσο και ταπεινός. Μη επιζητώντας το εύκολο χειροκρότημα και μη καλοπιάνοντας το κοινό, προσπάθησε να κερδίσει το μπράβο με τον ιδρώτα του. Επί δύο ώρες κατάφερνε και γιγάντωνε την αποδοχή της μπάντας κερδίζοντας στην τελική έξοδό του ένα παρατεταμένο χειροκρότημα, το οποίο είχε να κάνει όχι μόνο με την αισθητική και ηχητική απόλαυση της συναυλίας, μα και με την ακεραιότητά του ως καλλιτέχνη. Να προσθέσω εδώ ότι η μπάντα του υπήρξε το ίδιο φλογερή. Χωρίς πολλές φλυαρίες και με ακριβή παιξίματα, υποβοηθούμενα από τον καλό ήχο και μια πολύ καλή κουρτίνα από φώτα που φαινόταν δουλεμένη σε πάρα πολλές λεπτομέρειες, κέρδισε κι εκείνη εύκολα τις εντυπώσεις.
Τα παραπάνω δεν σταμάτησαν βέβαια μικρά πηγαδάκια από μοιράκια να χαμουρεύονται και να μιλάνε περί κομμωτικής και βρακοζώνων –ειδικότερα στον εξώστη του Gagarin όπου έδρευσα για πολλή ώρα ώστε να τσεκάρω κι από εκεί την ηχητική. Λύπη μου προκάλεσε δε το γεγονός ότι, σε μία αρκούντως βοούσα παρέα, ηγήτωρ, γκομενοβοσκός και πάλαι ποτέ γνωστός μουσικός της εγχώριας underground σκηνής έκρινε ότι έπρεπε να σηκώσει τη γροθιά του και να παιανίζει αντιαμερικάνικα όταν ακούστηκε το “51st State” –ενώ είχε περάσει την υπόλοιπη ώρα μιλώντας συνεχώς και χαχανίζοντας...
Αυτή ακριβώς είναι η διαφορά. Μερικοί παίρνουν το ρίσκο και μετράνε τη ζωή τους με στίχους, ανεβοκατεβάσματα καριέρας και ειλικρινές χειροκρότημα (ο εξαίρετος και χειμαρρώδης Sullivan), ενώ άλλοι την έχουν σαν ανάμνηση που μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο ως τυράκι σε γκομενοφάκα. Ιδού ο Κολοσσός ιδού και το Πήδημα...
