Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πούλιος
Με μια μονάχα λέξη η βραδιά της Παρασκευής στη Knot Gallery με Francisco Lopez και Z’EV υπήρξε διδακτική. Ενίοτε απολαυστική, αποκαλυπτική, ομιχλώδης, αμήχανη, εκνευριστική –μέχρι και εξοργιστική– αλλά, σαν ολόκληρο σώμα, διδακτική.
Πόσο στέρεες είναι οι βάσεις του περιλάλητου όρου «πειραματισμός»; Μήπως το ταμπελάκι εκφράζει μέγα άλλοθι ύπουλων κινήτρων; Μπορεί αυτός ο τρόπος έκφρασης να βρει αισθητικά πατήματα στα ώτα των από κάτω –τον ενδιαφέρει τελικά; Μήπως κάποιοι τιμητές του χώρου τον αποθεώνουν στείρα, πάνω στη βάση της μη κατανόησης; Εν ολίγοις, δεν το καταλαβαίνω άρα μ' αρέσει... Ή –ακόμα πιο σκληροπυρηνικά– καταλύουν κάθε έννοια αισθητικής αποτίμησης: δεν μ’ αρέσει, άρα μ’ αρέσει (δια στόματος κυρίου Αργύρη Ζήλου το τελευταίο). Απ’ την άλλη, μήπως οι ορκισμένοι σνομπ χάνουν μεστές εμπειρίες μόνο και μόνο επειδή τους φοβίζει το άγνωστο; Ή επειδή χρειάζονται ντε και καλά μια στρωτή (γνώριμη;) φόρμα να τους καθοδηγεί καθ’ όλη τη διάρκεια, ως πορτοκαλί συναισθηματικό μπρατσάκι;
Σε δυο ώρες και μισή ακόμα άχνισε ζεστός άρτος για όλους... Στην προκειμένη, για καμιά ογδονταριά που κατεβήκαμε ήσυχα τα σκαλιά της Knot, για να δούμε στο βάθος τον Z'EV ανάσκελα, σε φάση ζεν συγκέντρωσης ή και απογευματινού υπνάκου (χαλαρά προτιμώ τη δεύτερη εκδοχή). Η σκηνή έτοιμη για ακουστικό σετ, φορτωμένη με τα απαραίτητα αυτοσχέδια συμπράγκαλα. Άκουσα ωχ;;; Το κόλπο είναι δομημένο πάνω στην έννοια ρυθμός, στον πλούτο της υφής του και στο πώς τα ίδια τα χτυπήματα μπορούν να γεμίσουν τον χώρο και τον χρόνο ανάμεσα στο μέτρημα. Ο Z'EV κάνει παιχνίδι με τις ταλαντώσεις και τις αντηχήσεις του εξοπλισμού του (παραδοσιακά κρουστά, μεταλλικά κουτιά, ελατήρια, ταψιά) και σηκώνει φυσικά drones τα οποία κατευθύνει σε πραγματικό χρόνο με τα ίδια του τα χέρια. Κυριολεκτική ηχοπλασία... Ήρθαν στιγμές όταν ο ήχος ήταν η απόλυτη πραγματικότητα και η λιπόσαρκη φιγούρα του ξυρισμένου μεσήλικα με το τσιγάρο βιδωμένο στα χείλη, έμοιαζε με τρισδιάστατο ολόγραμμα.
Ακολουθεί μικρή εισαγωγή δια στόματος Francisco Lopez, οδηγία προς ναυτιλλόμενους για το επερχόμενο τυφλό τριπ, πριν βρεθούμε με τα μάτια δεμένα στο ημιφωτισμένο υπόγειο –όσοι το επιθυμούμε τελοσπάντων. Η εμπειρία αξίζει και μόνο που αρχίζεις να τοποθετείς τους γύρω σου στον χώρο, με βάση τους ήχους των σωμάτων τους. Πόσο μάλλον όταν αρχίζουν να σε περικυκλώνουν οι υποσυχνότητες, οι θόρυβοι, τα πειραγμένα χωρικά και οι απότομοι κυματισμοί των εντάσεων (οι ηχητικές πηγές και όπισθεν κι εμπρός μας). Αυτή η αλλαγή στην ιεράρχηση των αισθήσεων –απ' το οπτικοκεντρικό μας σύμπαν κατευθείαν στο αμιγώς ακουστικό– μετατοπίζει το βάρος στον τρόπο λήψης των δεδομένων και σου προκαλεί ένα περίεργο αίσθημα αποπροσανατολισμού. Ωστόσο έχω την εντύπωση πως σε όλα αυτά τα ωραία, κυρίαρχο ρόλο παίζει το ιδιαίτερο της συνθήκης και η ηχητική προσθήκη του Lopez απλά έπεται. Στη συγκεκριμένη βραδιά τουλάχιστον. Τουτέστιν, έχω τριπάρει ουκ ολίγες φορές εξόχως εντονότερα δίχως καν τέτοιο τελετουργικό (πιο πρόσφατα με το Cottonwoodhill των Brainticket).
Κι ύστερα, κι ύστερα, γιατί να υπάρχει ύστερα... Δώρο έκπληξη, λοιπόν, η σύμπραξη Lopez και Z'EV σε παγκόσμια πρώτη. Επίσης, παγκόσμια πρώτη(;) η πιανιστική απόπειρα του Ισπανού, όπως σπεύδουν να μας ενημερώσουν οι υπεύθυνοι της Knot Gallery. Να με συγχωράτε, αλλά αυτή την προσέγγιση του ανεβαίνω εκεί πάνω και ανάγω το τίποτα σε «τέχνη» τη βρίσκω θρασυτάτη. Ειδικά από έναν άνθρωπο με τόσο σημαντική πορεία στον πειραματικό χώρο... Μπουκώνω δηλαδή με το ένα χέρι τις χορδές του πιάνου, με το άλλο ενίοτε κοπανάω τα πλήκτρα, ενώ στα ενδιάμεσα ξύνω τη μύτη μου και η όλη κινησιολογία μου αναδύει την απόλυτη αμηχανία των στιγμών. Αφήνω έρμαιο τον συνεργάτη εμπρός μου, ο οποίος μάταια προσπαθεί ν’ ακολουθήσει με το κρουστό του και στο τέλος υποκλίνομαι στο υπερβολικά ευγενές χειροκρότημα του κοινού. Τι να σκεφτείς δηλαδή; Θα μου πείτε ποιος είμαι εγώ; Δεκτόν.
Μίνι βιογραφικά των δυο ανδρών στον παρακάτω κρίκο:
http://www.avopolis.gr/news/default.asp?ID=18875
