Συνήθως στις δευτεριάτικες συναυλίες πηγαίνω μ’ ένα κακό προαίσθημα, μια και οι Θεσσαλονικείς έχουν την τάση να μένουν μέσα, πόσο μάλλον όταν πιάνουν τα πρώτα κρύα. Και συνήθως, όταν δεν υπάρχει προσέλευση, αντίστοιχα δεν παίζουν καλά και τα συγκροτήματα. Ευτυχώς όμως την περασμένη Δευτέρα διαψεύστηκα πανηγυρικά, μιας και είχαμε πολύ καλή προσέλευση κόσμου στο Block 33, πράγμα που δεν το περίμενα, αφού το κοινό των Dub Trio είναι αρκετά «εξειδικευμένο»…
.jpg)
Φτάσαμε λοιπόν κατά τις 9.30 στον χώρο, ενώ ο κόσμος ακόμα μαζευόταν. Κατά τις 10 υποδεχτήκαμε επί σκηνής τους Θεσσαλονικείς Bad Trip, οι οποίοι απ’ ό,τι φάνηκε ήταν ιδανικό support για τους Dub Trio, μιας και δείχνουν να έχουν και αρκετές επιρροές από αυτούς, αλλά και το γενικότερο ύφος τους βρίσκεται πολύ κοντά (στην πιο ροκ πλευρά της όλης φάσης). Τα παιδιά έπαιξαν άψογα, με μόνη μου ένσταση το γεγονός ότι κάπου τραβούσαν τα κομμάτια τους περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε. Φυσικά επειδή είναι ορχηστρική μπάντα δεν είχαν και πολύ επαφή με το κοινό, μόνο μας ευχαρίστησαν όταν αποχώρησαν. Όπως και να ’χει, ο ήχος ήταν πολύ καλός και αποδείχτηκαν καλό ζέσταμα για το κυρίως θέαμα της βραδιάς. Το κοινό τους συμπάθησε πάρα πολύ και το έδειξε άλλωστε και κατά το παίξιμό τους.
Κατά τις 23.10 ανέβηκαν επί σκηνής οι Dub Trio, με μια πολύ θερμή υποδοχή από το κοινό. Οι Νεοϋορκέζοι μας άφησαν κυριολεκτικά άφωνους από τις πρώτες ακόμα νότες, αποδεικνύοντας ότι δεν χρειάζονται πάντα πολλά όργανα επί σκηνής ή περίτεχνα σόλο ώστε να βγουν ωραίες μουσικές. Βασικά χαρακτηριστικά ήταν οι «θάλασσες από πέταλα που είχαν μπροστά τους ο Holmes (κιθάρα) και ο Brooks (μπάσο) και φυσικά η απόδοση ζωντανά του Tomino (τύμπανα). O άνθρωπος είναι ζωντανή μηχανή, κυριολεκτικά! Όπως χαρακτηριστικά σχολίασε και ο κολλητός μου, «η κορδέλα που φοράει στο κεφάλι είναι φωτοστέφανο, δεν είναι ανθρώπινο ον αυτός!».
Ένα ακόμα στοιχείο το οποίο κάνει ακόμα πιο ελκυστική μια εμφάνιση των Dub Trio, είναι το γεγονός ότι λόγω του είδους που παίζουν (πρακτικά μιλάμε για πρόσμιξη electronica, punk, post-rock και metal πάνω σε μια dub βάση) οι δυνατότητες αυτοσχεδιασμού είναι άπειρες. Έτσι, σχεδόν σε όλα τα κομμάτια, ακούγαμε τμήματα τα οποία δεν υπάρχουν πουθενά –και φυσικά δεν θα ξαναπαιχτούν ποτέ με παρόμοιο τρόπο! Οι ίδιοι έδειχναν να έχουν μεγάλη όρεξη, μιας και μουσικά –σε ορισμένα σημεία– μου φάνηκαν καλύτεροι κι από τα στουντιακά τους (σημειωτέον, αυτό ως τώρα το έχω δει μόνο με τους Red Snapper). Μόνο που δεν μας κράτησε και πολύ: μετά από ένα σετ μιας ώρας κι ενός τετάρτου (συμπεριλαμβανομένου και του encore) μας καληνύχτισαν.
Όσον αφορά στο κοινό, υπολόγισα περί τα 350 άτομα, προσέλευση πολύ καλή, δεδομένης της ημέρας και του ύφους της μπάντας. Απ’ όσο άκουγα (βρισκόμουν πρώτη σειρά κέντρο), όλοι έδειχναν να είναι εκεί καθαρά για τη μπάντα, αφού τα χειροκροτήματα και τα μπράβο δεν σταματούσαν στιγμή. Από μια μικρή βολιδοσκόπηση που έκανα μετά τη συναυλία, όλοι ξετρελάθηκαν με το παίξιμο των Dub Trio, ενώ έλαβα θετικά σχόλια και για τους Bad Trip. Γενικότερα, έχουμε να κάνουμε μάλλον με μια από τις 10 καλύτερες συναυλίες στη Θεσσαλονίκη το 2010!
