Φωτογραφίες: Nikos Z
Αρχικά μου είχε δοθεί η εντύπωση ότι θα είχαμε να κάνουμε με μία κοινή εμφάνιση Matt Elliott και Lolek, ότι το πρόγραμμα στο Half Note θα αποτελούσε δηλαδή μια προσπάθεια εύρεσης ενός κοινού τόπου όπου θα μπορούσαν να συναντηθούν οι δύο διαφορετικοί κόσμοι στους οποίους κατοικούν τα ονόματα αυτά. Εκ του αποτελέσματος φάνηκε ότι κάτι τέτοιο όχι απλά δεν συνέβη, αλλά δεν θα μπορούσε κιόλας: είναι τόσο μακριά αυτό που κάνει ο ένας από την αντίστοιχη δουλειά του άλλου, ώστε κανείς από τους δύο δεν θα ήταν ο εαυτός του αν έκανε την απόπειρα να προσεγγίσει το έτερό του ήμισυ. Συμβιβάστηκαν λοιπόν παίζοντας δύο μονάχα κομμάτια παρέα στη σκηνή –και σοφά άφησαν το πράγμα εκεί…
Για να είμαι ειλικρινής, κι εγώ ο ίδιος πήγα με σχετική επιφύλαξη στο Half Note. Από τη μία υπήρχε ο Matt Elliott, τους δίσκους του οποίου απολαμβάνω και που με είχε αφήσει αποσβολωμένο με την πρόσφατη εμφάνισή του στο Synch Festival. Απ’ την άλλη ο Lolek, που ούτε ο δίσκος του μου άρεσε, ούτε και έχει καταφέρει να κερδίσει το ενδιαφέρον μου στις δύο ή τρεις φορές που έχω πετύχει κάποια εμφάνισή του. Έλπιζα όμως να αλλάξει η γνώμη μου γι’ αυτόν εκείνη τη βραδιά, ειδικά απ’ τη στιγμή που θα εμφανιζόταν με μπάντα πίσω του και όχι σόλο, όπως συνήθως.
Δεν τα κατάφερε όμως… Παρότι αναγνωρίζω ότι ορισμένα απ’ τα τραγούδια του έχουν κάτι το ενδιαφέρον μέσα τους, η ίδια του η ερμηνεία είναι τόσο επίπεδη ώστε δεν τους δίνει τα φτερά να πετάξουν. Δεν ξέρω αν είναι τρακ αυτό που διακρίνω στη σκηνική του παρουσία ή έτσι χαμηλών τόνων είναι γενικά η προσωπικότητά του, το ζήτημα πάντως είναι ότι τα ψιθυριστά φωνητικά του κρατάνε τις συνθέσεις δεμένες στο έδαφος και το ακροατήριό του σε μία σχετική απόσταση (λόγω επίσης της απουσίας επικοινωνίας μαζί του). Η μπάντα πίσω του ήταν πάντως πολύ καλή και έδωσε χρώμα και όγκο στη μουσική την οποία έπαιξε. Το όλο πράγμα όμως δεν πήγαινε πουθενά και νιώθαμε να διαρκεί τελικά πολύ…
Ο Matt Elliott παρακολουθούσε από το πίσω μέρος της αίθουσας κι ανέβηκε να ενωθεί με τους υπόλοιπους για δύο τραγούδια, το ένα εκ των οποίων αναγνωρίσαμε ως το “I See A Darkness” του Bonnie Prince Billy. Μετά από ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα επέστρεψε μόνος του και παρουσίασε το ίδιο πάνω-κάτω σετ που μας είχε σηκώσει την τρίχα κάγκελο στο Synch. Είχε έρθει οπλισμένος με μία ακουστική κιθάρα και δύο πεταλιέρες, με τις οποίες έκανε απίστευτα θαύματα. Έπαιζε και τραγουδούσε, ενώ ταυτόχρονα δημιουργούσε λούπες επάνω στις οποίες προσέθετε σιγά-σιγά πράγματα που κατέληγαν μετά από λίγα λεπτά να συνθέτουν ένα μίνι έπος συμφωνικών διαστάσεων! Η ομορφιά των συνθέσεών του ήταν απίστευτη και δημιουργούσε ένα καθηλωτικό ατμοσφαιρικό κλίμα στο κλαμπ. Και χωρίς να χρειάζεται τον καπνό των τσιγάρων για να το κάνει. Η πολιτική του μη καπνίσματος αποδίδει τέλεια στο Half Note και θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα για όλους τους αντίστοιχους χώρους όπου παρακολουθούμε συναυλίες.
Οι απόκοσμες φολκ ιστορίες του Elliott πήραν έτσι σάρκα και οστά μπροστά μας, αν και δεν στάθηκε εύκολο να τις σηκώσουν στους ώμους τους όλοι οι παρευρισκόμενοι –αρκετοί από τους οποίους αποχώρησαν. Η στάθμη του ήχου έμπαινε συχνά στο φάσμα του κόκκινου, οπότε φάνηκε καθαρά ότι δεν ήταν λίγοι όσοι είχαν έρθει για να ακούσουν τις περισσότερο Μελωδία FM-friendly ιστορίες του Lolek. Δεν πειράζει, όλοι μείναμε ευχαριστημένοι, κι εμείς που ακούσαμε τραγούδια αποτυχίας, ποτού και ουρλιαχτών, κι εκείνοι αντίστοιχα τραγούδια μιας Ελλάδας που αγωνιά να βρει τη σύγχρονη μουσική της ταυτότητα μέσω ενός φέρελπι νεαρού τραγουδοποιού. Όλοι έφυγαν από το Half Note με ένα χαμόγελο εκείνο το βράδυ, για δικούς του λόγους ο καθένας…
