Φτάσαμε στη Μαλακάσα με αρκετή καθυστέρηση εξαιτίας ενός σκύλου, μιας νευρικής διαταραχής, μιας grown-up sitter κι ενός…φαντάσματος. Το «φτάσαμε» είναι βέβαια σχήμα λόγου, καθώς όποιος έχει πάει έστω και μια φορά με δικό του μέσο προς το Terra Vibe έχει βλαστημήσει. Να ξεκινάς τη Μεγάλη Πορεία (που ο Μάο μία φορά την έκανε, ο ρημάδης!), ενώ ταυτόχρονα ακούς από μακριά τον Ozzy να τραγουδά το “Mr. Crowley”, σε καταρρακώνει…
Περπατάγαμε λοιπόν με τον άνεμο να παίρνει μακριά μας τους ήχους του Πρίγκιπα του Σκότους και να μην μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα τραγούδια. «Αυτό δεν είναι το “I Don’t Know”»;
«Ίσως, γαμώτο, γαμώτο, γαμώτο!»
«Τώρα μη μου πεις ότι δεν παίζει το “Suicide Solution”!
«Γαμώτο, γαμώτο, γαμώτο»
Φτάνουμε τελικά τη στιγμή που ο Ozzy έχει το θράσος να ρωτήσει αν θέλουμε να ακούσουμε Black Sabbath –και ξεκινάει το “War Pigs” μέσα σε γενικό χαμό και ποδοπάτημα. Πολύ ποδοπάτημα, μιας και η σκηνή στο Terra Vibe είχε μεταφερθεί πολύ μπροστά. Δεν γνωρίζουμε τον λόγο, το σίγουρο είναι ότι ασφυκτιούμε κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλο και όλοι μαζί πάνω στα περίπτερα, οπότε ξεμπλέκουμε και πάμε δεξιά. Δεν βλέπουμε βέβαια τον ντράμερ από εκεί, αλλά βλέπουμε τον Gus G. και τον Ozzy να τα χώνουν με πάθος.
Η αντίληψη του Ozzy περί «χωσίματος» είναι να προσπαθεί να ξεσηκώνει το πλήθος και να βρέχει με μάνικα – εναλλάξ και με κουβάδες– τους μπροστινούς. Τουλάχιστον δεν έχει ψύχρα, παρά την πρωινή μπόρα, η οποία μας κοψοχόλιασε ότι θα ακυρωθεί η συναυλία. Ο Ozzy αφιερώνει το “Road To Nowhere” στον Dio συνεχίζει με “Into The Void” και αρχίζει την παρουσίαση των μουσικών του. Τελευταίο αφήνει τον Gus G –και βέβαια ο Καραμητρούδης γίνεται αντικείμενο λατρείας από τους παρευρισκόμενους. Μπράβο του γιατί –αντίθετα με όσα έχουμε συνηθίσει στη χώρα μας– ό,τι έχει κάνει το έχει κερδίσει με το σπαθί του (ή την κιθάρα του, αν προτιμάτε) και με σκληρή δουλειά.
Από την άποψη του σετ, μετά το “Shot In The Dark” ακολούθησαν τα σόλα των μουσικών και το “Iron Man”, όπου ο Ozzy ασχολήθηκε με τα αγαπημένα του water sports. Ειλικρινά λυπήθηκα τον ταλαίπωρο roadie, που έτρεχε να στεγνώσει τα μόνιτορ. Κανείς όμως δεν θα χαρακτηρίσει ποτέ τον Ozzy ως άκαρδο εργοδότη, καθώς λίγη ώρα αργότερα έδειξε με το δάχτυλο το κεφάλι του και ο roadie εμφανίστηκε με έναν κουβά και ένα εξίσου μεγάλο χαμόγελο για να τον μπουγελώσει. Αφού ακούστηκαν επίσης τα “Killer Of Giants”, “I Don’t Want To Change The World” και “Crazy Train”, ο Ozzy και το γκρουπ μας αποχαιρέτησαν (με μισή ψυχή) και βγήκαν στο encore για τα “Mama I’m Coming Home” και “No More Tears”, για να μας αποτελειώσουν με το “Paranoid”.
Οι μουσικοί, όλοι άψογοι, μας παρέδωσαν ένα σόου τόσο επαγγελματικό όσο και παθιασμένο. Δυστυχώς όμως το ελληνικό κοινό, για το οποίο τόσα λέγονται (ειδικά στους μεταλλικούς κύκλους), αποδείχθηκε το πλέον νερόβραστο ακροατήριο. Μπορεί ο Ozzy να έπαιξε πάνω από δυο ώρες, αλλά έφτασε στο σημείο να παρακαλάει το κοινό να ξεσηκωθεί. Όπως είπε, «Όσο φωνάζετε, τόσο θα παίζουμε». Μ’ άλλα λόγια, ένας παππούς εξηνταξέχαστα είχε περισσότερο κέφι από μερικές χιλιάδες νέους. Κρίμα μας…
