Για όσους αναρωτήθηκαν «μα πάλι οι Archive;», οι Βρετανοί έδωσαν μια ηχηρή, διπλή απάντηση, προσελκύοντας τα γνώριμα πλήθη σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και επιβεβαιώνοντας ότι μπορεί στην πατρίδα τους να μην τους έχουν σε μεγάλη υπόληψη, εδώ όμως έχουν καταταχθεί στους σταθερά αγαπημένους του κοινού. Σπύρος Τόρε και Χρήστος Δουκάκης βρέθηκαν για το Avopolis αντίστοιχα σε Θεσσαλονίκη (Principal) και Αθήνα (Badminton), διαφωνήσανε περί Client, μα συμφώνησαν για τους Archive. Ιδού το ρεπορτάζ τους...
Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού
Πέμπτη 23/9, Θεσσαλονίκη
του Σπύρου Τόρε
Για άλλη μια φορά οι Archive έδωσαν το παρών στη Θεσσαλονίκη και για άλλη μια φορά το κοινό της πόλης τίμησε με την παρουσία του το γεγονός, γεμίζοντας το Principal και δημιουργώντας μια ζεστή ατμόσφαιρα υποδοχής.
Πρώτες ανέβηκαν επί σκηνής οι συμπατριώτισσες των Archive, οι Client. Το τρίο εμφανίστηκε με μια μουντή, μιλιτέρ ενδυμασία, ενώ τα όργανα στη σκηνή περιορίστηκαν σε synthesizer και μπάσο. Η σκηνή επομένως δεν γέμισε, αλλά και το ηχητικό αποτέλεσμα που έφτασε στα αυτιά μας αποδείχθηκε εξίσου φτωχό. Ενώ οι δύο μουσικοί δεν επικοινωνούσαν καθόλου με το κοινό, η Sarah Blackwood (ή αλλιώς Client B) είχε μία τόσο άχαρη επικοινωνία μαζί του, μεταφέροντας αμηχανία στους παρευρισκόμενους. Την ίδια στιγμή που πάλευε με τα ρούχα της για να μην αποκαλυφθεί το μπούστο της, προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό της να κουνηθεί, καταλήγοντας έτσι σε ένα από τα πιο άχαρα αποτελέσματα που έχω δει ποτέ σε συναυλία. Όταν τελικά κατάλαβε τη δυσανασχέτηση η οποία απλωνόταν στον χώρο η εμφάνιση βελτιώθηκε αισθητά –αν και συνέχισε να τυραννάει τον γοφό της, χτυπώντας τον με ρυθμό σε μία ανέλπιδη προσπάθεια να ξεκινήσει κάποια ρυθμική αντίδραση.
Οι Client τελείωσαν αισίως στις δέκα και μισή. Οι θεατές σε εκείνο το σημείο είχαν βυθιστεί σε μια κατάσταση νωθρότητας, στην οποία ήρθε να προστεθεί –σαν κερασάκι στην τούρτα– ένα μισάωρο soundcheck: η νωθρότητα μετατράπηκε σε εκνευρισμό. Η βραδιά δεν είχε ξεκινήσει καλά. Οι Archive, όταν επιτέλους θα εμφανιζόντουσαν, θα είχαν να καλύψουν αρκετό χαμένο έδαφος. Και το έκαναν, σβήνοντας γρήγορα τις ως τότε εντυπώσεις, με την ψυχεδελική δυναμική του σόου τους (βασισμένη σε ένα παιχνίδι με τα φώτα), με τα οπτικά εφέ στο video wall, αλλά και με την απόκοσμη γοητεία των 9 μελών τους.
Οι θεατές ακολούθησαν με προσηλώσει το χτύπημα της μπότας του φορμαρισμένου ντράμερ, ενώ κουνούσαν σε αργή κίνηση το κεφάλι τους, υποταγμένοι στην ηχητική πανδαισία. Αν και η μπάντα διατήρησε κάποια απόσταση από το κοινό, αυτό δεν δημιούργησε την παραμικρή αρνητική νότα, καθώς βρέθηκε σε αρμονία με το γενικό προφίλ των Άγγλων. Σε μεγάλες στιγμές της βραδιάς αναδείχτηκαν το “Danger Visit” με το τρίπτυχο «Obey-Feel-Trust» να επαναλαμβάνεται ρυθμικά στο video wall, μία αρτιότατη απόδοση του “Again” η οποία συγκίνησε και η κατακλείδα της βραδιάς –το “Bullets”, που μας άφησε να τραγουδάμε και μετά το τέλος της συναυλίας, «...Personal Re-spo-nsibility…».
Εύσημα πρέπει να αποδοθούν και στους τεχνικούς του ήχου στο Principal. Το αποτέλεσμα που έφτανε στα αυτιά μας ήταν αψεγάδιαστο, αφήνοντάς μας να χαρούμε τη δυναμική των Archive σε όλη της την έκταση.
Setlist:
Controlling Crowds
Pills
Sane
Fish
Razed To the Ground
Collapse Collide
Fuck You
Kings Of Speed
Lines
Blood In Numbers
Ymmf
Danger Visit
Again
Encore:
Words On Signs
Londinium
Bullets
Σάββατο 25/9, Αθήνα
του Χρήστου Δουκάκη
Δεύτερο μέρος για το φεστιβάλ Electron Nights κι εμείς, μετά την άκρως επιτυχημένη πρώτη νύχτα με τους Porcupine Tree, πήγαμε με την περιέργεια του αν θα κερδιζόταν το στοίχημα κι αυτή τη φορά, με τους αποδεδειγμένα πολυαγαπημένους του ελληνικού κοινού, Archive.
Η συναυλία δεν ξεκινούσε και με τους καλύτερους οιωνούς, καθώς η προβλεπόμενη από την ΕΜΥ κακοκαιρία οδήγησε τους διοργανωτές σε αλλαγή του χώρου διεξαγωγής της, επιλέγοντας το θέατρο Badminton, αντί για το ανοιχτό θέατρο του Λυκαβηττού. Μια αλλαγή που δεν ήξερες πώς θα λειτουργούσε και αν θα επέτρεπε στο κοινό να εκδηλωθεί ή αν, αντιθέτως, θα το μετέτρεπε σε παθητικό δέκτη των ηλεκτρονικών κυμάτων της λονδρέζικης μπάντας. Στην πορεία βέβαια οι ανησυχίες διαψευστήκανε παταγωδώς, αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Φτάνοντας στο Badminton περίπου 20:50, οι φουτουριστές electro-poppers Client είχαν ήδη ξεκινήσει, αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά τον άκρατο επαγγελματισμό των διοργανωτών των Electron Nights. Αφού τους απολαύσαμε για 3-4 τραγούδια (οι αργοπορημένοι), παρατηρήσαμε ότι το κοινό –που είχε ήδη γεμίσει το κάτω διάζωμα του χώρου– έδειχνε ν’ αποδέχεται μεν την προσπάθεια της συμπαθούς Kate Holmes και της παρέας της, μα να αδημονεί για το «κυρίως πιάτο». Οι Client τελείωσαν την εμφάνισή τους λίγα λεπτά μετά τις εννιά, μην έχοντας παραλείψει να ερμηνεύσουν το ξεχωριστό “Pornography”, αφήνοντας θετικές εντυπώσεις ως support σχήμα.
Περίπου μια ώρα κράτησε κατόπιν η αναμονή και το θέατρο ήταν πλέον σχεδόν κατάμεστο, με εξαίρεση κάποιες ελάχιστες κενές θέσεις στις τελευταίες σειρές. Οι minimal ambient επιλογές οι οποίες απλώς γέμιζαν τον χώρο με ήχους, διακόπηκαν και τα φώτα άρχισαν να χαμηλώνουν. Το κοινό σηκώθηκε όρθιο για να υποδεχθεί τους λατρεμένους του. Και δεν μιλάω μόνο για την υποδοχή στη σκηνή, αλλά για τα 135 συνολικά λεπτά που διάρκεσε η εμφάνιση των Archive. Να το ιδανικό συστατικό, το οποίο μετατρέπει ένα συναυλιακό δρώμενο σε σημαντικό και μοναδικό γεγονός: αυτή η αγάπη και θέρμη του κοινού, που έδωσε πνοή και φόρτισε με αστείρευτη ενέργεια το συγκρότημα ώστε να πραγματοποιήσει μια μεγαλειώδη εμφάνιση. Όχι, ότι το οπτικοακουστικό θέαμα που προσέφεραν οι ίδιοι δεν στάθηκε αντάξιο της ανταπόκρισης του κόσμου –τουλάχιστον το light show υπήρξε εξαιρετικό. Αναφορικά όμως με τον ήχο, η ηχητική του Badminton δεν προσφέρεται για τέτοιου είδους ακροάματα. Και δεν ήταν έτσι λίγες οι φορές που μπούκωνε ο χώρος από τις στιβαρές μπασογραμμές των Βρετανών.
Ανάμεσα στα τραγούδια του σετ ξεχωρίσανε τα “You Make Me Feel”, με τα εξαιρετικά, σχεδόν ανατριχιαστικά φωνητικά της Maria Q, η οπτικοακουστική επίθεση του “Bullets”, ο άκρατος δυναμισμός του “Fuck U”, το άκρως επίκαιρο στιχουργικά “Dangervisit” –με τις λέξεις «feel, trust, obey» να γεμίζουν το video wall– η συγκλονιστική ερμηνεία στο “Words On Signs” (με το οποίο και άνοιξε το encore) και το ηρωικό κλείσιμο με το σχεδόν 10λεπτο έπος “Again”, όπου η συναισθηματική φόρτιση έφτασε στο ζενίθ. Κατά τις 23:30, ολόκληρο το Badminton φώναζε όρθιο, χειροκροτώντας και σχεδόν απαιτώντας το encore. Και φυσικά οι Danny Griffiths, Darius Keeler και οι υπόλοιποι εκλεκτοί δεν μας χάλασαν το χατίρι, χαρίζοντάς μας 40 ακόμα λεπτά με τις μοναδικές τους progressive/ηλεκτρονικές συναισθηματικές κορυφώσεις. Στον αντίποδα, πέραν της προαναφερόμενης φτωχής ηχητικής, και το ότι κάποιοι θερμοκέφαλοι καπνιστές δεν δίστασαν να «ρουφάνε» τα τσιγάρα τους λες και βρισκόντουσαν στον Λυκαβηττό...
Συνολικά, οι Archive μας χάρισαν μια μοναδική εμπειρία καταφέρνοντας με το ταλέντο τους –τόσο το συνθετικό, όσο και το επί σκηνής – να μας ξεσηκώσουν. Είναι ικανοί να το πράξουν είτε παίζουν unplugged σε ένα δισκάδικο, είτε σε μια αχανή αρένα, μπροστά σε χιλιάδες οπαδούς. Εις το επανιδείν, λοιπόν… 
