Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού
Μια εικόνα μένει στο μυαλό από τη συναυλία της Κυριακής. Ο Stuart Staples, ένεκα ενός μικρού τεχνικού προβλήματος, να παίζει με μια κιθάρα –χωρίς μικρόφωνα και ενισχυτές– το “Tiny Tears” μπροστά σε ένα κοινό διακατεχόμενο από μαζικό συναισθηματικό φόρτο. Για ακόμα μια φορά, οι Tindersticks άφησαν ανεξίτηλες μνήμες στην Αθήνα. Έστω και αν η χαμηλή προσέλευση προκάλεσε αμηχανία ή και πρόσκαιρη απογοήτευση σε όλες τις πλευρές.
Με απόλυτη ειλικρίνεια, η ανάβαση στο θέατρο του Λυκαβηττού συνοδευόταν από χαμηλές προσδοκίες για την εμφάνιση των Tindersticks. Ο απογοητευτικός πρόσφατος δίσκος τους, σημάδι δημιουργικού αποπροσανατολισμού σε σχέση με το ένδοξο παρελθόν, αλλά και η σχετική αλλαγή μουσικής συγκρότησης, έφτιαξαν στο μυαλό του γράφοντα ένα γλυκόπικρο μίγμα. Από τη μία η γλυκύτητα του να αντικρίζεις άλλη μια φορά μια μπάντα που τα ημιφωτισμένα τραγούδια και οι μεθυσμένοι στίχοι της συντρόφευσαν τις πιο σκοτεινές στιγμές και από την άλλη η πικρία ότι όλα αυτά, πιθανόν, ανήκουν οριστικά στο παρελθόν.
Τα κλισέ είναι λογικό να εναλλάσσονται με αστραπιαίους ρυθμούς, αλλά επιβεβαιώνονται από την τρανή πραγματικότητα. Είναι δυνατόν ένα μοναδικό πλήκτρο, το άρπισμα μιας χορδής, μια λέξη να εκφράσει ένα συναίσθημα; Ναι. Και οι άλλοτε κατοικοεδρεύοντες στο Nottingham που ηχογράφησαν τα πρώτα τους κομμάτια σε μια κουζίνα, έχουν αυτό το χάρισμα. Σε κλείνουν σε ένα μικρό δωμάτιο και ξεδιπλώνουν ό,τι αισθάνονται. Και το καταφέρνουν ακόμα καλύτερα στη ζωντανή αποτύπωση των τραγουδιών τους.
Οι ενίοτε τρεις κιθάρες, τα ασφυκτικά keyboards, τα διακριτικά drums, το ψυχωμένο τσέλο, η πλειάδα μικρών οργάνων και η φωνή του Stuart Staples, βαθειά και ραγισμένη, έφτιαχναν έναν χαμηλόφωνο στρόβιλο. Αυτό ήταν η συναυλία των Tindersticks. Μια παγίδα στην οποία λατρεύεις να εγκλωβιστείς μέσα της. Και όταν ένα μικρό τεχνικό πρόβλημα προέκυψε, το λιτό “Tiny Tears” έκανε τον κόσμο να μουρμουράει σαν άλλη ορχήστρα εγχόρδων. Μια ανατριχιαστική εμπειρία, χωρίς φανφάρες και εκβιασμούς.
Οι Tindersticks δεν θα μπορούσαν να μην μνημονεύσουν την Lhasa De Sela, που έφυγε ήσυχα την πρωτοχρονιά του 2010. Η φωνή της, η οποία ερωτοτροπούσε υπέροχα με αυτή του Staples, μάς έλειψε στο “Sometimes It Hurts”, αλλά τούτη η έλλειψη είναι που την έκανε για ακόμη μια φορά συγκλονιστική. Ίσως έλειπε και το τρομακτικό βιολί του Dickon Hinchliffe, αλλά η μπάντα είχε μαζί της το όπλο της γυμνής μελωδίας και της άμεσης έκφρασης, σε ισορροπία με τους καλούς μουσικούς που έχει συγκεντρώσει. Και αυτό το αίσθημα ήταν το καθοριστικό: «Είμαστε εδώ και σας ξεδιπλώνουμε την ψυχή» έμοιαζε να λέει ο Staples, o Boulter και ο Fraser. Και δεν χρειάστηκε τίποτα παραπάνω.
Το setlist δεν ήταν μελετημένο. Ή τουλάχιστον αυτό είναι ομορφότερο να πιστεύουμε. Τα τραγούδια έφτιαχναν μια συμπαγή ακολουθία, εστιασμένη βεβαίως στις πιο πρόσφατες δισκογραφικές δουλειές της μπάντας, αλλά οι σφήνες του παρελθόντος δεν άφηναν κανένα περιθώριο αμφιβολίας. Ακόμα και οι έξι επιλογές από το τελευταίο άλμπουμ συνυπήρχαν ιδανικά με τραγούδια όπως το “Raindrops” ή το “A Night In”. Εκεί έγινε και στους πιο στρυφνούς ξεκάθαρο ότι, συνθετικά, οι Tindersticks είναι σπουδαία περίπτωση.
Μετά τη σιωπή ερχόταν το χειροκρότημα και μετά το μούδιασμα. Και πάλι από την αρχή. Μια λέξη για να περιγράψει το συναίσθημα που προκαλεί αυτή την ακολουθία δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως ένα σύνολο στίχων και μελωδιών. Οι Tindersticks το έφτιαξαν. Τυχεροί όσοι τους είδαν την Κυριακή.
Setlist
The Organist Entertains
Falling Down A Mountain
Keep You Beautiful
Marbles
Sometimes It Hurts
She Rode Me Down
Raindrops
Bathtime
Marseilles Sunshine
Dying Slowly / She's Gone
Can We Start Again
The Other Side
Tiny Tears
Tyed
Black Smoke
Factory Girls
A Night In
Harmony Around My Table
Encore:
Before You Close Your Eyes
No Man In The World
All The Love
