Τα έχει καταφέρει και είναι ένα από τα μεγάλα φεστιβάλ της χώρας, άσχετα αν λαμβάνει χώρα στη Θεσσαλονίκη και όχι στην πρωτεύουσα. Η ανάδειξη της μοντερνικότητας πάνω στον άξονα μουσική + εικαστικά έφερε ονόματα στη Βόρεια Ελλάδα και ανέδειξε ταλέντα, εδραιωνόμενη ως άποψη εδώ και μια πενταετία. Το Avopolis δεν θα μπορούσε να λείψει από το φετινό Reworks –το team της Βορείου Ελλάδας ανέλαβε λοιπόν δράση και εδώ είναι οι ανταποκρίσεις του Στέργιου Κοράνα, του Θέμη Πέλλα και του Σπύρου Τόρε για το τι και πώς του διημέρου…
Φωτογραφίες: Μυρσίνη Πατακάκη
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17/9
Cayetano Soundsystem (Atrium)
Ένα από τα πρώτα ονόματα που άνοιξαν το φετινό Reworks ήταν ο Θεσσαλονικιός Γιώργος Μπρατάνης –ή Cayetano, όπως είναι γνωστός στο ευρύ κοινό. Όσοι είχαν ήδη βρεθεί στο Atrium έδειχναν εξοικειωμένοι με τον ήχο του κι έτσι, αν και η προσέλευση δεν ήταν μεγάλη εκείνη την ώρα, ανταποκρίθηκαν θερμά στο μουσικό του κάλεσμα. Στο πλευρό του Cayetano, ο συνήθης συνεργάτης DJ Booker, ενώ οι ρυθμοί του σετ κινήθηκαν προς το lounge, με μια εμβόλιμη trip hop διάθεση. Ο DJ Booker χρωμάτιζε το αποτέλεσμα με εξαιρετική μαεστρία στα απαραίτητα scratch, ενώ ο Cayetano επικοινωνούσε ανά στιγμές με το κοινό μέσω μικροφώνου, μειώνοντας την απόσταση από τη σκηνή –μαζί με το γεγονός, βέβαια, ότι ακολουθούσε η εμφάνιση του Parov Stelar. H παρουσία του Θεσσαλονικιού παραγωγού αποτέλεσε σοφή επιλογή για την έναρξη της πρώτης μέρας, αφού με το σετ του πραγματοποίησε μία ήπια και ρυθμική εισαγωγή στην ηλεκτρονική μουσική πανδαισία που θα ακολουθούσε.
Σπύρος Τόρε
Parov Stelar (Atrium)
Ο Parov Stelar είναι αυτό που λέμε «σίγουρο στοίχημα» για το ελληνικό κοινό. Μας έχει συνηθίσει σε πολύ καλές εμφανίσεις, ειδικά όταν έρχεται με πλήρη μπάντα, όπως θα συνέβαινε και στο Reworks. Και, για μια ακόμα φορά, ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μας. Εμφανίστηκε γύρω στις 11 στη σκηνή του Atrium και ξεκίνησε τα δικά του. Οι μουσικοί του, πέρα από πολύ καλοί performers, είχαν και άριστη αλληλεπίδραση με το κοινό –ειδικά η τραγουδίστρια και ο σαξοφωνίστας. Περιέργως, ενώ φέτος ο Parov έδειχνε λίγο πιο πεσμένος σε σύγκριση με το παρελθόν, η υπόλοιπη μπάντα είχε τρελά κέφια. Δεν είδαμε βέβαια σκηνικά όπως το περσινό stage diving της τραγουδίστριας, αλλά και πάλι κρατήσαν το κοινό συνέχεια στο κέφι, ειδικά στις μπροστινές σειρές. Ο κόσμος με τη σειρά του τους αποθέωσε, να σημειώσουμε δε ότι κάθε άλλο παρά λίγος ήταν: από την είσοδο της Βίλκας μέχρι εκεί που αρχίζανε οι υπόλοιποι κλειστοί χώροι, το μέρος ήταν γεμάτο ασφυκτικά! Ήταν ίσως το σόου με τη μεγαλύτερη κοσμοσυρροή σ’ όλο το φεστιβάλ. Χαρίζοντάς μας, λοιπόν, μια φανταστική μιάμιση ώρα, ο Parov Stelar και η παρέα του αποχώρησαν μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα.
Στέργιος Κοράνας
Kraak & Smaak (Atrium)
Οι Kraak & Smaak εμφανίστηκαν αμέσως ύστερα από τον Parov Stelar. Γεγονός που δικαιολογεί την αρχική αμηχανία την οποία μοιράστηκαν με το κοινό, καθώς το τελευταίο βρισκόταν ακόμα υπό την επήρεια της σαγήνης της Beate Baumgartner. Σταδιακά όμως (και αρκετά μεθοδικά) οι Oscar de Jong, Mark Kneppers και Wim Plug άρχισαν να κουνούν με τη φανκίζουσα house τους όσους τους παρακολουθούσαν στο Atrium. Έπαιξαν κομμάτια από τον πρώτο τους δίσκο, αλλά έπαιξαν και το καινούργιο τους “Dynamite”, που σπιντάρησε αρκετά την κατάσταση –προς εμφανή ευχαρίστηση των Ολλανδών. Η καλύτερη φάση τους όμως σημειώθηκε στο κλείσιμο του σετ τους, με το ανατολίτικο remix στο “Man Of Constant Sorrow”. Κλείσιμο, με λίγα λόγια, με μπόλικο λίκνισμα...
Θέμης Πέλλας
Gonja Sufi & Gaslamp Killer (Air)
Άρτι αφιχθέντες από Τελ Αβίβ, Gonja Sufi και Gaslamp Killer είχαν την εξής δήλωση να μας κάνουν: «Μία τρελή πόλη...αλλά και εδώ είναι αρκετά τρελά!». Το τι θα επακολουθούσε φάνηκε άλλωστε ήδη πριν τελειώσουν Sillyboy, κος Κ και Σιουρούνης –με τον Gaslamp να έχει βγει στη σκηνή για να ετοιμάσει τα μηχανήματά του. Ενίοτε και για να ακούσει λίγο τη μπάντα που ήδη έπαιζε, προτρέποντάς μας να χειροκροτήσουμε. «Άντε Gaslamp π...στη, σπάσε τα όλα!», του είπε μια φωνή από το κοινό. Και απλά έτσι έγινε. Με μερικές ώρες μόλις στη Θεσσαλονίκη, δεν είχε κάνει soundcheck με τον Gonja. Τι σημασία έχει; Μπορεί στην πορεία να έφτιαξε τις ψηλές του και να έστρωσε το μπάσο, η κατάσταση παρέμεινε πάντως όπως χρειαζόταν: ωμή. Τόσο που στην αρχή, όταν τζάμαραν για να ελέγξουν τον ήχο, το κοινό δεν φαινόταν να μπορεί να ανταποκριθεί. Πήρε μάλιστα λίγη ώρα για να μπει στον ρυθμό του ραπ(αρ)ίσματος του Gonja, χρειάστηκε τα πιο γνωστά κομμάτια, π.χ. το “Stardustin’” ή το “Holidays”. «She’s gone, she’s gone...», με τον κόσμο να μοιράζεται το μικρόφωνο με τον Gonja –και ύστερα να εμβολίζεται ο Gaslamp. Δεν κουβαλάει άδικα το επίθετο Killer: Space beats που χώνευαν τα πάντα. Jimi Hendrix. Uffie, έχω την εντύπωση. Joker και διάφορα dubstep πατήματα. Ανά διαστήματα, ένας ακατάπαυστος πυροβολισμός. Συνήθειες που συχνάζουν στο Low End Theory της καλιφορνέζικης ακτής. Αυτοσχεδιασμός και αγάπη για τα βασικά. Τα beats. Όπως στα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Διότι στα διάκενα των χτύπων χωράνε όλα τα κορμιά, η φυσική τους ένταση και οι βιωμένες τους μελωδίες. Και γύρω στις 5 το πρωί ο Gaslamp να λέει, «Ευχαριστώ για τον χαρακτήρα»…
Θέμης Πέλλας
Agoria (Reworks Club)
Αργότερα μες στη νύχτα, η πλειοψηφία του κόσμου μεταφέρθηκε από το Αίθριο στο Reworks Club, όπου εμφανιζόταν ο Γάλλος σπεσιαλίστας της minimal techno, Agoria. Σε έναn ασφυκτικά γεμάτο χώρο, όπου ήταν το ίδιο δύσκολο να μπεις όσο και να βγεις, ο Γάλλος παρουσίασε το πρόγραμμά του σε tech-house γραμμές. Αν και αρτιότατο ακουστικά, με beats τα οποία ο Agoria ξέρει καλά να συνθέτει, η επαφή με το κοινό υπήρξε σε γενικές γραμμές ανύπαρκτη. Το τελευταίο αντιδρούσε βέβαια στους χτύπους και η ανθρώπινη μάζα κινιόταν ανά στιγμές στον ρυθμό, αυτό φαινόταν όμως περισσότερο ως αποτέλεσμα της ψυχολογίας του όχλου, και όχι ως επακόλουθο των επί σκηνής πεπραγμένων. Την ίδια στιγμή, οι κινήσεις του Agoria έδειχναν κινήσεις νεοφώτιστου, με τον ίδιο να αποφεύγει ακόμα και την οπτική επαφή με τον κόσμο, ενώ παράλληλα εξέφραζε την ενόχλησή του, με κάθε του κίνηση, σε έναν καταϊδρωμένο –πλην αποφασισμένο– cameraman. Πλησιάζοντας στο τέλος του σετ, η διαρκής είσοδος θεατών στον κλειστό, περιορισμένο χώρο του Club, ανάγκασε την ασφάλεια να σταματήσει το ανθρώπινο κύμα, που απειλούσε να πλημμυρίσει τον χώρο εν όψει της εμφάνισης του Sven Vath.
Σπύρος Τόρε
Espeekay (Atrium)
Ηρωικά έπαιξε τα ξημερώματα της Κυριακής στο Atrium Stage ο Espeekay, σχεδόν παράλληλα με Gonja Sufi και Gaslamp Killer. Ρευστή και εύγλωττη ροή με αρκετή dub(step) κίνηση, η οποία περιελάμβανε μάλιστα και δικά του φωνητικά –τα επεξεργαζόταν και τα λούπαρε εκείνη την ώρα! Αρκετός κόσμος, φεύγοντας από τις υπόλοιπες σκηνές, παρέμεινε και χόρεψε υπό τους ρυθμούς του.
Θέμης Πέλλας
Sven Vath (Reworks Club)
Η απόφαση έτσι πολλών να παρακολουθήσουν τον Sven Vath τελευταία στιγμή, συνάντησε κλειστές πόρτες: το Club είχε ξεπεράσει τα όρια της χωρητικότητάς του και πέρασε αρκετή ώρα προτού η ασφάλεια να επιτρέψει και πάλι την είσοδο στον χώρο. Όσοι και όταν κατάφεραν να μπουν, πάντως, αποζημιώθηκαν και για την αναμονή και για το στρίμωγμα και για τη σχετική ταλαιπωρία. O Sven άλλαζε βινύλια με ταχύτητα, ενώ ταυτόχρονα έπαιζε το προκλητικό παιχνίδι του με τους παρευρισκόμενους. Το μάτι του έκλεινε συχνά προς τους πλέον εκφραστικούς του θαυμαστές στον χώρο, ενώ οι χορευτικές του κινήσεις ψυχαγωγούσαν το ακροατήριο. Την ίδια στιγμή, το πονηρό χαμόγελο δεν άφησε στιγμή τα χείλη του. Τα ξημερώματα του Σαββάτου όλοι οι παρόντες στο Reworks Club γίνανε έτσι μάρτυρες στο χαρακτηριστικό σόου του παλαίμαχου της techno. Ο Γερμανός έχει τον τρόπο να μετατρέπεται σε επί σκηνής θεότητα και με την κάθε του κίνηση να βρίσκει ανταπόκριση. Παράλληλα, το αυτάρεσκο χαμόγελό του προδίδει πως έχει πλήρη γνώση του γεγονότος και το διασκεδάζει σε μεγάλο βαθμό. Αυτή η δυναμική μεταφέρεται, με συνοπτικές διαδικασίες, και στο κοινό, το οποίο δονούταν σχεδόν αυτόματα σε κάθε χτύπο του μπάσου. Το μυστικό λοιπόν της επιτυχίας του σόου του Vath ίσως να μην εφάπτεται τόσο του μουσικού τμήματος της συναυλίας, αλλά να έχει να κάνει με την πληθωρική του προσωπικότητα, που μαγνητίζει κάθε τι με το οποίο έρχεται σε επαφή. Το τεράστιο «εγώ» του Γερμανού αντικατοπτρίζει, όταν στέκεται μπροστά στα decks με τα ακουστικά στο κεφάλι, έναν χαρισματικό σόουμαν.
Σπύρος Τόρε
ΣΑΒΒΑΤΟ 18/9
Byetone (Air)
Κατά τις 12.30 το βράδυ του Σαββάτου (μάλλον μία παρά κάτι), υποδεχτήκαμε τον Byetone στο Air Stage του Reworks (για τους Θεσσαλονικείς, Μαμούνια Club). Ο Βρετανός μας έπαιξε ένα σετ μιας ώρας βασισμένο στις παραγωγές του και ομολογώ ότι, ενώ δεν είχα ακούσει παρά αποραδικά δείγματα της δουλειάς του, έμεινα άφωνος! Ο Byetone έχει μια απίστευτη ενέργεια κι αυτό φαίνεται ξεκάθαρα επί σκηνής. Αλλαγές στις λούπες και στον ρυθμό που δεν καταλάβαιναν παρά μόνο πολύ έμπειρα αυτιά, καθώς και μουσική την οποία δεν βαριόσουν με τίποτα –με απλά μεν, έξυπνα δε visuals– έκαναν τους ακροατές να θέλουν να χορεύουν μέχρι πρωίας! Φυσικά, όλο αυτό κράτησε μόνο για μία ώρα, μιας κι έπρεπε να βγουν και οι υπόλοιποι συμμετέχοντες. Ευχαρίστως πάντως τον άκουγα και δεύτερη…
Στέργιος Κοράνας
Autechre (Air)
Το να παρακολουθείς μια συναυλία των Autechre αποτελεί μια ιδιαίτερη εμπειρία. Όχι απλώς λόγω του πειραματικού χαρακτήρα της μουσικής τους, αλλά διότι η πρόκληση βρίσκεται στο ότι αυτή την τελευταία τη μοιράζεσαι. Όσο και αν μπορεί κανείς να χαθεί δηλαδή στη δικιά του απειρία βιωμάτων, δεν μένει τελικά με κάποια αυτιστική βιο-ακουστική ανάμεσα στο κοινό, αλλά με μια απρόσμενη χαρά. Με την έννοια ότι στους χώρους που διανοίγει η μουσική τους βρίσκεις δυνατότητες να κινηθείς ρυθμικά με τρόπους που συνήθως δεν το κάνεις. Ο ρυθμός είναι όμως διάχυτος και οι παραλλαγές του, προσανατολισμοί. Είτε η κίνηση έχει να κάνει με συνειδητές αποκρίσεις, είτε με ασυνείδητες –με μικρο-οργανικούς παλμούς– μέσα στο σκοτάδι όπου οι Autechre επιμένουν να παίζουν, αυτή παραμένει συλλογική. Και μάλλον έχουν δίκιο να υπερασπίζονται τη δυναμική της συσκότισης, όπως έκαναν έντονα και στη συναυλία στο Reworks, διώχνοντας τον κάμεραμαν που ήταν υπεύθυνος για το Air Stage. Με μια συνεχή ροή και με πατήματα και στην τελευταία τους δουλειά, οι Autechre ικανοποίησαν με το παραπάνω όσο κόσμο ήρθε να τους δει, γεμίζοντας τον χώρο.
Θέμης Πέλλας
Moderat (Atrium)
Καθώς ήταν η δεύτερη μέρα του φεστιβάλ, γύρω στις 3 το πρωί η μισάωρη καθυστέρηση φαινόταν να ταλαιπωρεί περισσότερο από ότι θα περίμενε κανείς τα σώματα που ήδη είχαν επισκεφθεί τις άλλες σκηνές του Reworks ή είχαν μόλις φτάσει από τους Prodigy. Το μπάσο που έσκασε στο χτίσιμο του “A New Error” αποδείχθηκε έτσι ανακουφιστικό για τον κόσμο ο οποίος είχε ήδη καταλάβει τον εξωτερικό χώρο του Atrium. Sebastian Szary και Apparat βρίσκονταν στις άκρες, αφήνοντας στον αεικίνητο Gernot Bronsert τη μέση. Σε πολύ καλή διάθεση και οι τρεις τους, έπαιξαν από τον ομώνυμο δίσκο τους, με το κοινό να αφήνεται ανάμεσα στις μικρές ρυθμικές glitch αποκλίσεις και τα φωνητικά του Apparat, αυξάνοντας την ένταση στα “Rusty Nails”, “Seamonkey” και “Les Grandes Marches”, ενώ το “Nr. 22” αφιερώθηκε στους φυλακισμένους αυτού του κόσμου. Τα βίντεο που στρώνουν το τοπίο στις συναυλίες των Moderat έδωσαν και στη Βίλκα μια αισθητικοποιημένη έκφραση της σύγχρονης επιτήρησης και καταστολής, όπου συλλέγονται δεδομένα ενός όλο και πιο διευρυμένου φάσματος της καθημερινότητας μάς. Το επίμονο κοινό δεν έλαβε μόνο το “Let Your Love Grow Moderate”, αλλά και το ακυκλοφόρητο “The Pusher”. Με αυτό το κλείσιμο κορύφωσαν οι Moderat, ενώ ο Bronsert αυτοσχεδίαζε, πηγαίνοντας πότε να συμπληρώσει κάτι στον Szary και πότε στα πλήκτρα του Apparat, που είχε την κιθάρα στα χέρια του –με το κοινό να φωνάζει «more!» πριν κιόλας ολοκληρωθεί το κομμάτι.
Θέμης Πέλλας
Miss Kittin vs Heidi (Reworks Club)
Οι πόρτες στο Club stage του Reworks έκλεισαν για ένα διάστημα ύστερα από την εμφάνιση των NineWest, μέχρι να ετοιμαστούν Miss Kittin και Heidi. Χωρίς ιδιαίτερη καθυστέρηση με βάση την προγραμματισμένη ώρα, μία παρά ο περισσότερος κόσμος βρισκόταν ήδη στραμμένος στα decs της Miss Kittin, η οποία άρχιζε ένα ήρεμο, σταθερό deep house ζέσταμα. Και ύστερα ήρθε η Heidi… Δεν έχει σημασία αν κουνιέται νωχελικά στο πίσω μέρος ή αν χτυπιέται μαζί σου φωνάζοντας «do you you like bass in your motherfuckin’ face». Όπως επαναλάμβανε συνεχώς κάμποσες ώρες νωρίτερα ο Gaslamp Killer, αυτό που μετράει είναι το attitude. Με τον κατάλληλο έτσι χαρακτήρα φώναξε «fuck off» σε εκείνους που της κολλούσαν, ενώ το πρωινό φως δυνάμωνε από το άνοιγμα στην οροφή. Εφτά το πρωί και το encore ήταν μια επιλογή από hip hop, rock και dub. Είχε ήδη προηγηθεί ένα εξάωρο σετ από μπόλικη house/techno/electro, το οποίο περιελάμβανε αρκετά παλιά κομμάτια (γνωστή η αγάπη και των δύο άλλωστε για την παρακαταθήκη της σκηνής του Chicago και του Detroit), με την Miss Kittin να αφήνει περισσότερο χρόνο στη Heidi με το πέρασμα της ώρας. Gernot Bronsert και Apparat βρίσκονταν πάνω στη σκηνή την περισσότερη ώρα –πριν και μετά τη δικιά τους εμφάνιση. Ο Apparat μάλιστα αρκετά ευδιάθετος και ενώ ο κόσμος σιγά-σιγά έφευγε ενώ Miss Kittin και Heidi ανταλλάσσανε τις τελευταίες αγκαλιές στη σκηνή, άρχισε να μας μιλάει για το πόσο του αρέσει να επισκέπτεται την Ελλάδα, μένοντας με ένα συναίσθημα θλίψης φεύγοντας: «Νομίζω ότι χρειάζεται να εκτιμάτε περισσότερο όσα έχετε στη χώρα σας», μας είπε, ενώ αστειεύτηκε και πάνω στο πώς τα μέσα ενημέρωσης μεταδίδουν τις σχέσεις Ελλάδας Γερμανίας –λόγω της δημοσιονομικής κρίσης: «Ποιος ξέρει, μπορεί να αγοράσω και κάποιο νησί»! Professional Distortion…
Θέμης Πέλλας 
