Οι προγραμματισμένες συναυλίες του Kris Kristofferson στο Δουβλίνο ήταν για τις 11 και 12 Αυγούστου κι εμείς φτάναμε αργά το βράδυ της δωδεκάτης. Η Θεά Τύχη αποφασίζει όμως να μας κάνει τη χάρη και προστίθεται άλλη μια μέρα, με όλα τα έσοδα να πηγαίνουν στο I.S.P.C.C. (Irish Society for the Prevention of Cruelty to Children). Καιρός ήταν να χρησιμεύσει και η πιστωτική… Χάρη στο ίντερνετ. κλείνουμε τα εισιτήρια αυθημερόν και τα παραλαμβάνουμε στο ταμείο. «Α! είστε ο κύριος από την Ελλάδα!», λέει χαμογελώντας η ταμίας (Μμμμ, πρέπει να συνηθίσω πάλι τα χαμόγελα μετά τη μαγκούφικηελληνική γκρίνια) και μπαίνουμε στο Olympia. Έναν ιστορικό χώρο για τους Δουβλινέζους, που γνώρισε την παρακμή στη δεκαετία του 1980 και παραλίγο να κατεβάσει την αυλαία του οριστικά. Αλλά οι μεταμεσονύχτιες R'n'R συναυλίες τα Παρασκευοσάββατα αποδείχθηκαν οικονομικά σωτήριες, ενώ ταυτόχρονα έπιασε φιλίες με μια γενιά που αν δεν ήταν θεατρόφιλη, έγινε.
Η πρώτη συγκινησιακή σφαλιάρα έρχεται από τις κορνιζαρισμένες φωτογραφίες στους τοίχους, οι οποίες αποτυπώνουν αυτή τη δεύτερη περίοδο του Olympia. Οι Johnny Cash, David Bowie, Thin Lizzy, Bryan Ferry και δεκάδες άλλοι έχουν περάσει από εδώ, έχοντας αφήσει το προσωπικό τους χνάρι στους γέρικους τοίχους –και το Olympia τους δίνει μια τιμητική θέση στους διαδρόμους του. Στον κυρίως χώρο το μάτι χαζεύει τα υπέροχα σκαλιστά θεωρεία, την καλαίσθητη γύψινη οροφή και τα ευγενικά χαμόγελα των ταξιθετριών. Δεν αποτελούν έκπληξη τα δύο μπαρ όπου μπορείς να πιείς το ποτό σου περιμένοντας την έναρξη και, ναι, ευχαρίστως θα στο βάλουν σε πλαστικό ποτήρι για να το πάρεις μαζί σου στην αίθουσα. Τα μεγάφωνα ανακοινώνουν ότι η συναυλία ξεκινά σε 5', σε 3', Τώρα!
Σε ένα λιτό σκηνικό με υποβλητικό φωτισμό, ο Kris Kristofferson πλησιάζει το μικρόφωνο μέσα σ’ έναν χαμό από χειροκροτήματα και μπιζαρίσματα. Σε πρόσφατη τηλεοπτική του εμφάνιση αποκάλυψε πως είπε σε αγγλικό ακροατήριο: «Είσαστε σχεδόν τόσο καλοί όσο οι Ιρλανδοί!» –μέσα παρακαλώ στο Royal Albert Hall. Ναι, τον αγαπούν ιδιαίτερα εδώ και έχουν τους λόγους τους. Οι στίχοι είναι σημαντικότεροι από τη μουσική που τους περιβάλλει και ο Kristofferson έχει μια απίστευτη ικανότητα να ζωντανεύει εικόνες και συναισθήματα μέσα από τα τραγούδια του. Μέσα από κάθετραγούδι του για την ακρίβεια. Μόνος στη σκηνή, με μια κιθάρα και μια φυσαρμόνικα, παρά το ύψος του και τη γενικότερα επιβλητική του φυσιογνωμία, παρά τη φωνή του που ακούγεται τραχιά και στεγνή λες και μόλις διέσχισε περπατώντας τη Σαχάρα, φαντάζει τόσο ευάλωτος, ώστε θαρρείς ότι ανά πάσα στιγμή θα ζητήσει μια καρέκλα για να ξεκουράσει τα εβδομήντα τέσσερα χρόνια του. Όμως πάντα φαινόταν «γέρος» και πάνω απ' όλα ακουγόταν σαν γέρος με τους ώριμους, μεστούς στίχους του, που ακούγοντάς τους κάνεις στη μπάντα τις αφελείςψυχεδελικές ανοησίες όσο και τα γεμάτα αμερικανιά τραγούδια των συνομηλίκων του της country.
Αν στριμωχνόμαστε να κατηγοριοποιήσουμε τα τραγούδια του θα λέγαμε ότι αφορούν την Ανθρώπινη Κατάσταση. Αγάπη, Χωρισμός, Πόνος, Ζωή Θάνατος, Πόλεμος, Ταξίδι και πάει λέγοντας. Πολλές φορές όλες οι παραπάνω καταστάσεις βρίσκονται μαζεμένες σε ένα τραγούδι, ενώ κάθε στίχος που βγαίνει από τα χείλη του είναι και μια τρυφερή στιγμή, ένα δυνατό πάθος, μια οργισμένη σκέψη. Όλα τα παραπάνω αρθρωμένα με έναν απλό όσο και δυνατό τρόπο, που απλά δηλώνει μια κατάσταση. Δεν δραματοποιεί τα γεγονότα τα οποία περιγράφει περισσότερο απ' ότι χρειάζεται, απλά δείχνει τη Σελήνη και χαρτογραφεί τον δρόμο που θα σε οδηγήσει εκεί. Τα ξεσπάσματα του κοινού ανάμεσα στα τραγούδια του είναι εκρηκτικά, ο Kristofferson τα δέχεται με ένα μεγάλο χαμόγελο, μοιράζεται μαζί μας τις εμπειρίες του (έρωτες, παιδιά, τους απόντες φίλους του: Janis Joplin, Johnny Cash, Jimi Hendrix, Dennis Hopper), μοιράζεται μαζί μας απόψεις που του κόστισαν στη χώρα του («Το επόμενο τραγούδι το έγραψα για τον πόλεμο του Βιετνάμ, αλλά και για το Ιράκ και το Αφγανιστάν ταιριάζει εξίσου»).
Χειροκροτήματα, επιφωνήματα θαυμασμού, προσφορές αγάπης από ένα κοινό με μεγάλο ηλικιακό μέσο όρο. Κάποιοι ήταν έφηβοι όταν πρωτογράφτηκαν αυτά τα τραγούδια και για μερικούς καθόρισαν τη ζωή τους. Το βλέπεις σε μάτια που γυαλίζουν και κρύβονται πίσω από ένα μαντήλι ή ένα σκύψιμο με το χέρι στο μέτωπο. Του δείχνουν την αγάπη και τον σεβασμό τους όπως μόνο οι Ιρλανδοί ξέρουν. Μετά το ολιγόλεπτο διάλλειμα τον συνοδεύουν διακριτικά, ξέρουν όλα τα τραγούδια του, τα σιγοψιθυρίζουν μέχρι που σταματά και λέει: «Νοιώθω σαν να είμαι σε εκκλησία! Όλο αυτό και τα έσοδα πάνε γιαφιλανθρωπικό σκοπό. Ευχαριστώ».
Μετά από τρία τραγούδια στο encore πρέπει να σταματήσει, γιατί σε όλο το δεύτερο μέρος της συναυλίας έκανε συνέχεια μαλάξεις στο δεξί του χέρι. Το φωτισμένο του πρόσωπο λέει πως, αν δεν ήταν ο τένοντας στη μέση, ευχαρίστως θα έπαιζε άλλη μια ώρα. Αυτό το χαμόγελο που τον κάνει να φαίνεται τριάντα χρόνια νεότερος ήταν ίσως η πιο συγκινητική στιγμή και το καλύτερο κλείσιμο μιας συναρπαστικής εμπειρίας, από έναν εξαιρετικό Ανθρωπο και Καλλιτέχνη.
Μερικά τραγούδια που ακούσαμε εκείνο το βράδυ:
Me & Bobby McGee
Sunday Morning Coming Down
Vietnam Blues
Darby's Castle
Silver Tongued Devil
Jody & The Kid
Casey's Last Ride
To Beat The Devil
For The Good Times
Help Make It Through The Night
Best Of All Possible Worlds
Please Don't Tell Me How The Story Ends
Here Comes That Rainbow Again
