Φωτογραφίες: Olga K
Το παρελθόν έχει αποδείξει ότι στην περίπτωση που πατήσει πόδι στην Αθήνα μια αξιόλογη μπάντα, ακόμα και δεκαπενταύγουστος να είναι, ο κόσμος θα την τιμήσει. Ωστόσο ο γράφων αιφνιδιάστηκε με την ποσότητα των φίλων των Clutch που συνέρευσαν στο Gagarin για να τους απολαύσουν. Ίσως τελικά τα παιδιά από το Maryland δεν αποτελούν κάποιο κρυμμένο μυστικό. Αντιθέτως, είναι από τις περιπτώσεις οι οποίες έχουν κερδίσει τον σεβασμό των πάντων.
Στις 21:30 περίπου, σε απόλυτη ευθυγράμμιση με το ανακοινωθέν πρόγραμμα της βραδιάς, ανέβηκαν στη σκηνή οι Έλληνες Speedblow. Αφενός η έλευση νέου τραγουδιστή και ο καλός ήχος επί του συγκεκριμένου τους έδωσαν την ώθηση που ήθελαν για να παίξουν όπως ακριβώς φαίνεται ότι ήθελαν. Το ευρύ φάσμα του αμερικάνικου κλάδου του σκληρού ήχου διαπερνά τα κομμάτια τους με αξιοπρεπή αποτελέσματα, αλλά και έντονη την εντύπωση πως δεν έχουν βρει την ηχητική ταυτότητα που θα τους σταθεροποιήσει. Για να ξεπεράσουν αυτόν τον σκόπελο, το κάθε μέλος ξεχωριστά επιστρατεύει την προσπάθεια προβολής ενός ιδιάζοντος attitude, το οποίο κάθε άλλο παρά αρμόζει στο ηχητικό αποτέλεσμα. Πάντως, οι Speedblow διαθέτουν την «πώρωση» να δημιουργήσουν σε έναν άγριο καμβά και έχουν και τις κατάλληλες ικανότητες.
Σε κάποιον ιδιαίτερα σχολαστικό το support της βραδιάς θα έμοιαζε μάλλον παράταιρο, λόγω της υπερβολικά metal αισθητικής του –πάντα σε σχέση με τους Clutch. To ασφυκτικά γεμάτο πάντως Gagarin αποδείχθηκε παραπάνω από έτοιμο να υποδεχτεί τους πρωταγωνιστές της βραδιάς, μετά από 20 χρόνια παρουσίας στα πράγματα. Η ιστορία ακολούθησε την προφανή συνέχεια, με το κοινό να αποθεώνει πραγματικά τα τέσσερα –πλέον– μέλη της μπάντας, δείχνοντας ιδιαίτερη προτίμηση στον θεατρικό και φωνητικά στεντόρειο Neil Fallon.
Οι Clutch δεν άφησαν κανέναν ιδιαίτερα απογοητευμένο, αφού το Gagarin δονήθηκε επαρκώς από τα ακόλουθα: “50,000 Unstoppable Watts”, “Let A Poor Man Be”, “One Eye Dollar”, “Burning Beard”, “The Mob Goes Wild”, “Power Player” και τα “Big News Ι” και “ΙΙ”. Ύψιστη βεβαίως στιγμή του σετ στάθηκε το μεγαλειώδες “Electric Worry”, με όλη την πλατεία να φωνάζει «Bang! Bang! Bang! Bang!». Ούτως ή άλλως, η επιλογή να δοθεί βάρος στον τελευταίο (πολύ καλό παρεμπιπτόντως) δίσκο τους Strange Cousins From The West προκάλεσε κάποιες παροδικές «κοιλιές» στο αδιάκοπο crowd surfing μερικών, αλλά σίγουρα δεν άφησε κανέναν ανικανοποίητο.
Οι Clutch διαθέτουν πάντως περίεργη σκηνική εικόνα, με τον Fallon να προσελκύει τα περισσότερα βλέμματα την ώρα που ο ντράμερ Jean-Paul Gaster «σκάβει» τα τύμπανα, ο Dan Maines –σοβαρός– κρατάει το μελωδικό ίσο με το μπάσο του και ο Tim Sult –προσεκτικός και μερικές φορές βλοσυρός– να μην σηκώνει ούτε στιγμή τα μάτια του από το «ταυράκι» του. Με άλλα λόγια οι Αμερικάνοι, οι οποίοι λατρεύουν έκδηλα τα blues όσο λίγοι ομογάλακτοί τους, θα μπορούσαν να είναι η μπάντα της γειτονιάς που παίζει εκπληκτικά αλλά δεν έχει πάρει ψηλά τον αμανέ. Η τιμιότητα και ο σεβασμός για ό,τι κάνουν χαρακτηρίζει τους Clutch όσο τίποτα άλλο. Και γι’ αυτό τελικά γέμισε το Gagarin, παρά τις αντίξοες καιρικά συνθήκες.
