Δέκα ακριβώς χρόνια μετά την τραγωδία του Roskilde, οι Pearl Jam βρέθηκαν στο Βερολίνο για μια ανεπανάληπτη συναυλία. Ο Στέλιος Κυριάκογλου ήταν εκεί και μεταφέρει μέσω του Avopolis τις εντυπώσεις του. Τα δάκρυα του Eddie Vedder, οι ελληνικές σημαίες και η έκπληξη με τους R.E.M. on stage…
Η πλειοψηφία των μελών του Ten Club, του επίσημου φαν-κλαμπ των Pearl Jam, είχε πάρει από πολύ νωρίς θέση στη Wuhlheide. Γιατί όχι, άλλωστε; Το πανέμορφο αυτό θέατρο, χωρητικότητας 17.000 θέσεων (12.000 οι καθήμενοι και 5.000 οι όρθιοι), πραγματικά σε αγκαλιάζει με τη ζεστή παρουσία του. Μέσα σε ένα πυκνό δάσος, όχι πολύ μακριά από το κέντρο του Βερολίνου, η Wuhlheide έχει χτίσει μια σπουδαία παράδοση σε ό,τι αφορά στις συναυλίες κορυφαίων ονομάτων. Eιδικότερα οι Pearl Jam έχουν μια μάλλον ιδιαίτερη σχέση μαζί της: «Είναι η πέμπτη φορά που παίζουμε σε αυτόν τον υπέροχο χώρο. Την πρώτη φορά είχαμε παίξει εννέα τραγούδια. Τώρα, θα παίξουμε δέκα», σχολίαζε με χιούμορ λίγο αργότερα από τη σκηνή ο Eddie Vedder. Τελικά, σταμάτησαν στα... 28! Αλλά, ακόμη δεν είχαμε φτάσει εκεί.
H «ξεχωριστή» σχέση με το θέατρο
Η ώρα των Pearl Jam δεν είχε έρθει ακόμη. Αντίθετα, ήταν η ώρα για το σουλάτσο στις παρυφές του θεάτρου. Άφθονη μπύρα, μπόλικη κουβεντούλα και πολλές αγορές από το merchandise, με τα μπλουζάκια της περιοδείας να γίνονται ανάρπαστα. Ο κόσμος έμοιαζε να το διασκεδάζει ήδη. Άλλωστε, δέκα μήνες νωρίτερα, το γερμανικό κοινό είχε γίνει στον ίδιο χώρο μάρτυρας μιας εκπληκτικής παράστασης των Pearl Jam και όλοι είχαν έρθει...υποψιασμένοι για το τι θα επακολουθούσε. Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστοι πίστευαν ότι η μαγική βραδιά του 2009 θα μπορούσε να επαναληφθεί σε όλο το μεγαλείο της έναn χρόνο αργότερα. Κι όμως, τα 135 λεπτά που βρήκαν τους Pearl Jam στο παλκοσένικο της Wuhlheide εκείνο το σούρουπο της τελευταίας μέρας του Ιουνίου του 2010 συγκαταλέγονται πλέον, δίχως ερώτημα, στα κορυφαία live της καριέρας τους.
Εξάλλου, σε αυτήν την ευρωπαϊκή περιοδεία, το Βερολίνο ήταν ο μόλις ένας από τους τρεις σταθμούς όπου οι Pearl Jam θα εμφανίζονταν όχι στο πλαίσιο ενός φεστιβάλ, αλλά... αυτόνομοι. Δουβλίνο, Μπέλφαστ και Βερολίνο ήταν οι μόνες πόλεις που θα είχαν τη χαρά να τους έχουν... ολόδικούς τους, δεδομένου ότι τα υπόλοιπα οκτώ ευρωπαϊκά σόου του 2010 ήταν σε φεστιβάλ, όπου ο κόσμος είναι, βεβαίως, «ανάμεικτος» και δεν αποτελείται μόνο από φαν της μπάντας. Ο Vedder εμφανίστηκε στη σκηνή πριν τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ. Όπως συνηθίζει «βοήθησε» τον Ben Harper, ο οποίος άνοιγε για τους Pearl Jam, στο “Under Pressure” και αμέσως σήκωσε όλο το θέατρο στο πόδι. Ο Harper κέρδισε, πάντως, και αυτός ζεστό χειροκρότημα στα 45 λεπτά που μαζί με τους Relentless 7 βρέθηκε να... προθερμαίνει τον χώρο για τους υπέροχους έξι από το Σιάτλ.
Οι «σπάνιες» επιλογές
Οι Pearl Jam παρουσιάστηκαν απολύτως ακριβείς στο ραντεβού τους. Ελάχιστα λεπτά πριν τις 8, η σπουδαιότερη, ίσως, live μπάντα της τελευταίας 20ετίας βρισκόταν επί σκηνής της Wuhlheide με 17.000 πιστούς να κρέμονται από τα χείλη του Vedder και τις μουσικές των Mike McCready, Stone Gossard, Jeff Ament, Matt Cameron και Boom Gaspar. Αρχή με το “Long Road” και συνέχεια με το επίσης δυνατό “Got Some”, από το τελευταίο άλμπουμ του γκρουπ Backspacer, το οποίο τραγουδήθηκε πολύ από το κοινό ένεκα και του πιασάρικου ρεφρέν. Βέβαια, χαμός με το ρεφρέν έγινε και στο “Why Go” του θρυλικού, πια, Ten. Ακολούθησε το αγαπημένο “Given To Fly” (από το Yield του 1998), το οποίο πολύ σπάνια λείπει από το setlist. Η έκπληξη ήρθε με το “Push Me, Pull Me” του ίδιου άλμπουμ, το οποίο το έπαιξαν για μόλις 7η φορά ζωντανά και για πρώτη στην Ευρώπη. Το Yield είχε γενικά την τιμητική του, αφού οι Pearl Jam τραγούδησαν και το “In Hiding”, ενώ ανάμεσα στα δύο ακούσαμε το καταπληκτικό “Immortality” (ακόμη ένα κομμάτι που δεν ανήκει στις συνήθεις επιλογές της μπάντας) του «σκοτεινού» Vitalogy.
Crowd Surfing και ελληνικές σημαίες
Τα γκάζια απογειώθηκαν με το άκρως συναυλιακό “Even Flow” και το κοινό να παραληρεί: «Even flow, thoughts arrive like butterflies, he don't know so he chases them away»! Το crowd surfing έδινε και έπαιρνε, ενώ δύο ελληνικές(!) σημαίες έδιναν το σύνθημα. Η μία, μάλιστα, περιφερόταν σε όλο το πλήθος. Κεντρικά, κάτω από τη σκηνή, δέσποζε πάντως μια σημαία της Δανίας. Ο συνειρμός προφανής: ακριβώς 10 χρόνια νωρίτερα, στο φεστιβάλ του Roskilde στη Δανία, είχαν χάσει τη ζωή τους 9 φίλοι των Pearl Jam από ασφυξία, στην πιο μελανή στιγμή της ιστορίας του συγκροτήματος. Με το “Corduroy” τα... χοροπηδητά συνεχίστηκαν, το νέο άλμπουμ τιμήθηκε με τα “Johnny Guitar” και “Gonna See My Friend” (τα οποία ακούστηκαν μόνο στο Βερολίνο και πουθενά αλλού στην Ευρώπη), ενώ η πολιτικοποιημένη πλευρά της μπάντας απελευθερώθηκε στα “World Wide Suicide” και “Do The Evolution”. Με το τελευταίο, το πολύφερνο γκρουπ έκλεισε το βασικό σετ και αποσύρθηκε στα παρασκήνια.
Οι R.E.M. στη σκηνή!
Τα δύο encore που ακολούθησαν έμελλε να γραφτούν με ανεξίτηλα γράμματα στην ιστορία των live εμφανίσεων των Pearl Jam. Το “The End” και το μελωδικό (με τον Vedder μόνο στην ακουστική κιθάρα) “Just Breath” μαζί με το ξεσηκωτικό “The Fixer” και το “Unthought Known” ολοκλήρωσαν την 7άδα των κομματιών που αντλήθηκαν από το Backspacer (δεν τα λες και λίγα). Οι φαν απογειώθηκαν με το “Spin The Black Circle”, ενώ οι Pearl Jam διασκεύασαν για πρώτη φορά και το “Public Image” των Public Image Ltd. Το πρώτο encore έκλεισε με ακόμη μια σπουδαία έκπληξη: οι Peter Buck και Scott McCaughey των R.E.M. (οι οποίοι βρίσκονταν στο Βερολίνο για την ηχογράφηση της νέας δουλειάς τους) ανέβηκαν στη σκηνή μετά το κάλεσμα του Vedder, για μια καταπληκτική διασκευή του “Kick Out The Jams” των MC5 μαζί με τους Pearl Jam!
Τα δάκρυα του Eddie
Η συγκίνηση έφτασε στο αποκορύφωμά της μετά την νέα επιστροφή του γκρουπ. Η εκτέλεση του “Black” αποτέλεσε την κορυφαία στιγμή της βραδιάς με τον Vedder να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας (προσθέτοντας στο τέλος «Here comes the pain again, here comes the rain again, here comes the Black again») και το κοινό να ακολουθεί σε ένα μαγευτικό, ατέρμονο «tururutu tururu», ακόμη και μετά το άκουσμα της τελευταίας νότας. Η μοναδική επαφή του απίστευτου αυτού γκρουπ με τους φίλους του αναδείχθηκε σε όλη τη μεγαλοπρέπειά της όταν χιλιάδες αναπτήρες φώτισαν το βράδυ, αφού με ένα μαγικό τρόπο το κοινό είχε διαισθανθεί ότι είχε έρθει η στιγμή του φόρου τιμής στα θύματα της τραγωδίας του Roskilde. Ο Vedder ευχαρίστησε από την καρδιά του το κοινό για τη συμμετοχή και άρχισε να ψελλίζει δυο λόγια για τη μοιραία νύχτα του Roskilde, όταν χάθηκαν τόσο άδικα 9 νέοι άνθρωποι. Δεν χρειάστηκαν παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα για να γεμίσει το πρόσωπό του με δάκρυα. Ο Gossard κατευθύνθηκε προς το μέρος του, τον ενθάρρυνε και πρότεινε ενός λεπτού σιγή. «Δεν είναι ότι τους σκεφτόμαστε μονάχα απόψε. Τους σκεφτόμαστε κάθε μέρα από εκείνο το βράδυ. Αυτή η τραγωδία άλλαξε τη ζωή μας, άλλαξε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και αντιμετωπίζουμε τη ζωή και τα πράγματα γενικότερα», μπόρεσε με τρεμάμενη φωνή να αρθρώσει ο Vedder, προτού τραγουδήσει το “Come Back”.
Ακολούθησε το –ως συνήθως– καταπληκτικό “Alive” με το γκρουπ να παίζει δυνατά για να κλείσει κατόπιν με το “Yellow Ledbetter”, τον «τρόπο με τον οποίο λέμε αντίο στο Σιάτλ», όπως μας είχαν πει εκείνη τη βραδιά του Σεπτέμβρη, το 2006 στην Αθήνα. Και πράγματι, η γλυκιά αυτή μπαλάντα (το καλύτερο b-side ever) αποτελεί ιδανικό επίλογο μιας ανεπανάληπτης συναυλίας. «Oh, can you see them?»... Όχι μόνο τους είδαμε τους Pearl Jam, αλλά βιώσαμε για ακόμη μια φορά αυτό το μοναδικό συναίσθημα που τους κάνει την πιο συναισθηματική, την πιο «αληθινή», την καλύτερη κατά τη γνώμη μου live μπάντα του πλανήτη.
Setlist
1. Long Road
2. Got Some
3. Why Go
4. Given To Fly
5. Elderly Woman Behind The Counter In A Small Town
6. Push Me, Pull Me
7. Immortality
8. In Hiding
9. Even Flow
10. Johnny Guitar
11. Corduroy
12. Light Years
13. Gonna See My Friend
14. World Wide Suicide
15. Low Light
16. Comatose
17. Do The Evolution
Encore 1
18. The End
19. Just Breathe
20. Spin The Black Circle
21. Public Image
22. The Fixer
23. Kick Out The Jams
Encore 2
24. Unthought Known
25. Black
26. Come Back
27. Alive
28. Yellow Ledbetter
