Φωτογραφίες: Δάφνη Ανέστη
Αναρωτιέμαι πώς θα είναι αν σε δύο, τέσσερα, έξι ή δώδεκα χρόνια ξαναγυρίσω για να διαβάσω την κριτική αυτής εδώ της συναυλίας. Όχι σε σχέση με την εξέλιξη των Wooden Shjips, αλλά σε σχέση με την προσφυγή της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η οποία ανακοινώθηκε την ώρα περίπου που η μπάντα προσγειωνόταν στο Ελευθέριος Βενιζέλος, λίγο πριν αρχίσει η συναυλία στο An. Σε δύο, τέσσερα, έξι ή δώδεκα χρόνια τα μυστηριώδη και κάπως απειλητικά αρχικά του ΔΝΤ, θα έχουν πάρει για τα καλά το περιεχόμενό τους. Για την ώρα, το μόνο που ξέρω είναι ότι, όσο ανέβαινα προς το An, καίγονταν κάδοι σκουπιδιών σε αρκετά σημεία της διαδρομής.
Οι No God Ritual, οι οποίοι άνοιξαν τη βραδιά περίπου στις 9, είναι το ένα από τα δύο μέλη των Velayat Faqih –εκείνο που θορυβεί με τα πετάλια. Έπαιξε ένα μόνο κομμάτι, διάρκειας 20 περίπου λεπτών, αλλά κατάφερε μέσα από τους βόμβους που δημιούργησε να φτιάξει ατμόσφαιρα, όπως και μια εύθραυστη μελωδία. Οι Nechayevschina, το δεύτερο support, έχουν ένα από τα πιο δύσκολα ονόματα στην ιστορία της μουσικής, ένα όνομα που δεν θα τους βοηθήσει ιδιαίτερα να κάνουν καριέρα. Ταυτόχρονα, όμως, πρόκειται για ένα πολύ εμπνευσμένο όνομα, αναφερόμενο στον Ρώσο μηδενιστή επαναστάτη Σεργκέι Νετσάγιεφ, ο οποίος πίστευε σε μια διόλου αναίμακτη επανάσταση. Παίζουν ένα καλοστημένο drone kraut ψυχεδελικό rock, που, όταν γίνεται πολύ hard, πλησιάζει το stoner και το doom. Σχετικά καινούργια μπάντα, έπαιξαν κομμάτια μεγάλης διάρκειας βασιζόμενα στην επανάληψη, αλλά είχαν και αρκετές εναλλαγές. Στα αργά μέρη ακούγονταν πιο ελεγχόμενοι ενώ σε κάποια από τα γρήγορα χανόταν ο έλεγχος, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να ξεκαθαρίσεις τι ακριβώς παίζει κάθε όργανο. Το EP τους –έχει μόλις κυκλοφορήσει– αναδεικνύει τα πιο καλά στοιχεία τους και υπόσχεται πολλά για το μέλλον. Θα τους παρακολουθούμε στενά.
Με το φασαριόζικο κλείσιμο του σετ των Nechayevschina και όσο οι τεχνικοί τακτοποιούσαν τη σκηνή για τους Wooden Shjips, συναντώ μερικούς από τους πιο καλούς παλιούς φίλους, από εκείνους που δεν αφήναμε συναυλία για συναυλία στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Αναρωτιέμαι τι ακριβώς έχει συμβεί και οι περισσότεροι από εμάς πηγαίνουν πια σε αυστηρά επιλεγμένες συναυλίες και κοιτάζω γύρω μου για να δω αν τελικά ήρθαν να δουν τους Wooden Shjips μόνο όσοι στέκονταν σταθερά δίπλα στα μπαρ του Ρόδον, στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Βλέπω λίγους μόνο από αυτούς –ίσως επειδή την ίδια βραδιά παίζουν στο Gagarin όσοι απέμειναν από τους Triffids– και βλέπω, την ίδια στιγμή, και κάτι εικοσάχρονα παιδιά, τα οποία παρατηρούν με περιέργεια τις τελευταίες προετοιμασίες των Shjips πριν ανέβουν στη σκηνή.
Θα ήταν απλοϊκό να πεις ότι τα Ξύλινα Καράβγια (κάπως έτσι πρέπει, νομίζω, να αποδίδεται το όνομά τους στα ελληνικά) παίζουν ψυχεδέλεια ή kraut ή drone ή garage ή όλα τα παραπάνω ανακατεμένα. Ασφαλώς, είναι αλήθεια ότι παίζουν όλα τα παραπάνω ανακατεμένα, όμως νιώθω ότι η ουσία της μουσικής τους αγγίζει το minimal ambient που προτιμά τα ηλεκτρικά όργανα από τα synthesizers. Οι Shjips βασίζονται σε μικρά και απλά μοτίβα που, καθώς επαναλαμβάνονται επίμονα, καταλαμβάνουν κάθε χιλιοστό ελεύθερου χώρου και δημιουργούν την αίσθηση της σπείρας.
Καθώς τους παρακολουθώ να ελέγχουν απόλυτα, δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο, τον σε πρώτη ακρόαση χαοτικό ήχο τους –καθώς βλέπω τα δάχτυλα του μπασίστα να πατάνε για πολλή ώρα τις ίδιες νότες και ακούω τον drummer να κρατάει με ακρίβεια μετρονόμου τον ίδιο ρυθμό– αρχίζω να ταξιδεύω με τις κιθάρες σε μακρινούς αστρικούς κόσμους για να επιστρέψω και –καθώς τα κομμάτια διαρκούν συχνά πολύ περισσότερο από δέκα λεπτά– να εγκατασταθώ μέσα μου.
Οι Wooden Shjips, είτε παίζουν δικές τους συνθέσεις είτε διασκευές, δημιουργούν πάντα την αίσθηση της αέναης επανάληψης. Ας πούμε της αέναης επανάληψης μια ημισυνειδητής σκέψης ή ας πούμε της συνεχούς ανατροφοδότησης ψηγμάτων ενός καλά κρυμμένου συναισθήματος.
Στις περίπου δύο ώρες που έπαιξαν ανακάλυψα μέσα μου πράγματα τα οποία είχα απωθήσει. Και, όταν γύρισα στο σπίτι, άκουσα από την αρχή μέχρι το τέλος όλους τους δίσκους τους.
Until next time…
