Φωτογραφίες: Αίγλη Δράκου
Οι Γερμανοί ανέκαθεν αγαπούσαν την Ελλάδα, τουλάχιστον τα συγκροτήματά τους και οι τουρίστες, κατά τ’ άλλα ουδέν σχόλιον, τα γνωρίζετε... Έτσι, η ηφαιστειακή σκόνη δεν εμπόδισε τους Diary Of Dreams να καταφθάσουν, μετ’ εμποδίων βέβαια, στη χώρα μας για να πραγματοποιήσουν τις τρεις προγραμματισμένες συναυλίες τους σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και Χανιά. Για να λύσω την απορία των σαστισμένων...die hard fans «Πότε πήραν κοπέλα στο συγκρότημα και δεν το ξέρουμε;», μαζί τους στα πλήκτρα είχαν μια special guest. Πρόκειται για την Ophelia Dax των Jesus On Extasy, γνωστή και ως Leandra από το σόλο της project, το οποίο προσωπικά λατρεύω και ομολογώ πως δεν είχα ιδέα ότι παίζει μαζί τους –οπότε ήταν πολύ ευχάριστη η έκπληξη. Η Dax, λοιπόν, ήρθε ως αντικαταστάτρια του Torben Wendt των Diorama, ο οποίος κατέχει κανονικά τη θέση του κιμπορντίστα, αλλά εκ των πραγμάτων δεν μπορεί πάντα να παρευρίσκεται στις περιοδείες των Diary.
Το Κύτταρο γέμισε από νωρίς, άλλοι είχαν έρθει και από πολύ νωρίτερα, η συναυλία όμως δεν θα άρχιζε πριν τις 23:00. Χωρίς ιδιαίτερη καθυστέρηση οι Adrian Hates, Gaun:A, D.N.S., Flex και Ophelia Dax έλαβαν τις θέσεις τους και ξεκίνησαν δυναμικά παίζοντας το “Wahn!Sinn?” κι αμέσως μετά το “Wedding”, το πρώτο τους single από το νέο άλμπουμ (If). Ο ήχος στην αρχή ήταν κάπως επίπεδος, με αποτέλεσμα η κιθάρα να μην ακούγεται καθόλου, μετά ευτυχώς διορθώθηκε αισθητά το πρόβλημα. Το κοινό ήταν ομοιόμορφο ηλικιακά και εμφανισιακά, ως είθισται σε τέτοιες συναυλίες, χωρισμένο όμως σε αυτούς που συμμετείχαν ενεργά και σ’ αυτούς που κοιτούσαν απαθείς. Θα έλεγε κανείς πως οι τελευταίοι είχαν έρθει με το ζόρι, κι όμως, δεν δίσταζαν να καταλαμβάνουν θέσεις στις πρώτες σειρές. Ακούστηκαν και κάποια σκόρπια σχόλια κατά της Μέρκελ (και να πεις ότι οι Diary έπαιζαν punk ή έστω κάτι πολιτικοποιημένο...), στα Ελληνικά πάντα, καθώς ο Έλληνας πάντα θα θέλει να φωνάξει για ό,τι τον ενοχλεί, πάντα θα κωλύεται όμως να το κάνει με κάποιο τρόπο ο οποίος να έχει νόημα. Εξ’ ου τα παντός είδους ελληνικά σχόλια στις συναυλίες ξένων, π.χ. «Παίξτε απ’ τα παλιά, ρεεεε!», «Τα σπας!», «Είστε θεοί!», «Όχι άλλο, μας κουράσατε!» κ.ο.κ. Ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς περιμένουν για απάντηση αυτοί οι τύποι. Δηλαδή, ξελαρυγγιάζεστε που ξελαρυγγιάζεστε, κάντε το στα Αγγλικά για να πιάσει και τόπο. Τολμάτε; Μπααα. Κάπως έτσι βοηθάνε όλοι και τα αδέσποτα, με ένα κλικ στο Facebook (κλείσιμο παρένθεσης, γιατί ξεφεύγω κι εγώ από το θέμα).
H setlist, κατά το μεγαλύτερο μέρος, αποτελούσε παρουσίαση του (If), χωρίς να λείψουν και οι παλιότερες επιτυχίες τους, όπως τα “MenschFeind”, “Butterfly:Dance!”, “Reign Of Chaos”, “Chemicals”, “She And Her Darkness” (σε πετσοκομμένη εκδοχή αλλά και πάλι δεν μας κακόπεσε καθόλου!), “Soul Stripper”, “The Plague”. Λίγο παράξενη η διάταξη των κομματιών, καθώς έπαιξαν από πολύ νωρίς κάμποσα τα οποία συνήθως φυλάνε για encore, παρόλα αυτά είχαν πολλά ακόμα δυνατά tracks για να συνεχίσουν. Εκείνο, όμως, στο οποίο ο Adrian ξεσηκώθηκε και μας θύμισε τον παλιό, καλό συναυλιακό του εαυτό ήταν το “Kindrom”. Δεν σταματούσε να ευχαριστεί το κοινό και να ζητά να δει τα χέρια μας στον αέρα, καθώς και να κάνει χειραψίες με όσους μπορούσε να φτάσει. Οι δύο performers της βραδιάς ήταν χωρίς αμφιβολία αυτός και η Dax, η οποία με το ένα χέρι έπαιζε πλήκτρα και με το άλλο ξεσήκωνε τον κόσμο, συμμετέχοντας παράλληλα και στα φωνητικά και κάνοντας χορευτικές κινήσεις. Τα encores ξεκίνησαν στις 00:45 και τελείωσαν λίγο μετά τη 01:00. Ανάμεσα σε άλλα είχαν φυλάξει τα “The Curse”, “AmoK” και “Traumtanzer” για το κλείσιμο. Φεύγοντας, ο Adrian ευχαρίστησε όσους βοήθησαν στο να καταστεί ο ερχομός τους στην Ελλάδα δυνατός και οι 5 τους μας άφησαν με πολλά χαμόγελα και χειραψίες, καθώς και με μια προτροπή να μείνουν όσοι θέλουν μετά το τέλος για αυτόγραφα και φωτογραφίες. Το να πάνε να χτυπάνε την πόρτα του backstage την ώρα που οι άνθρωποι προσπαθούσαν ν’ αλλάξουν, δεν ήταν, φυσικά, αυτό που εννοούσε ο Adrian...
Συνολικά εκτιμώντας το live, αυτή τη φορά μου έβγαλε πιο πολύ δυναμισμό παρά συγκίνηση. Και παρόλο που έπαιξαν 2 ώρες γεμάτες, είχα την εντύπωση πως το σετ κράτησε πολύ λιγότερο. Δεν ξέρω τι φταίει γι’ αυτό, ίσως η επιλογή των κομματιών – πολλοί περίμεναν κάποια έκπληξη από το End Of Flowers ή έστω το Psychoma αλλά δεν είχε εκπλήξεις το πρόγραμμα. Κι αυτό ήταν το μόνο μείον, εφόσον οι Diary δεν απογοητεύουν κανέναν με τις συναυλίες τους. Ακόμα και ταλαιπωρημένοι θα βάλουν μπρος τον επαγγελματισμό τους και θα τα δώσουν όλα. Λέμε, λοιπόν, «εις το επανιδείν». 
