Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού
Υπάρχουν φορές που θες απλά να πιεις ένα ποτό, οπότε το μέρος όπου θα το πιεις δεν αποτελεί αυτοσκοπό και βολεύεσαι μειώνοντας τα στάνταρ σου. Θα μπορούσε να ισχύει το ίδιο και για τους James: θέλω να τους δω live και ας είμαι και μέσα σε πηγάδι, σκοτεινό και με ηχώ. Όταν θες να δεις ένα από τα αγαπημένα σου συγκροτήματα, δεν σε παίρνει να κάνεις εκπτώσεις.
Φίλε Tim Booth, σε αγαπάμε, σε εκτιμάμε και θέλουμε να σε απολαμβάνουμε πάνω στη σκηνή. Γεγονός. Φίλτατοι James, έχετε γράψει υπέροχα κομμάτια τα οποία έχετε παίξει επίσης υπέροχα. Κι άλλο γεγονός. Και να μας έβριζαν (που λέει ο λόγος), πάλι όλοι θα τους χειροκροτούσαμε και θα αναγνωρίζαμε τι σημαίνει η συγκεκριμένη μπάντα. Αντίστοιχα όμως, πρέπει να παρατηρήσω ότι η συναυλία της Πρωτομαγιάς δεν ήταν ακριβώς ό,τι περιμένεις από τους James.
Πολύ ωραία φώτα, αλήθεια, αλλά με τον ήχο ασχολήθηκε κανείς; Αντιλαμβάνομαι τις δυσκολίες του χώρου, αφού όμως διαλέγεις το κλειστό του Tae Kwon Do, δεν πρέπει να κάνεις κάτι; Μέσα στην τύχη τους, άτυχοι οι Abbie Gale – από τη μία να είναι support στους James, από την άλλη να παλεύουν με τον κακό ήχο. Όσο έπαιζαν, το κοινό ήταν ακόμη διάσπαρτο, επιχειρώντας ο καθένας να βρει την παρέα του μέσα στο πλήθος, και η Evira ακουγόταν σαν μια φωνή από το υπερπέραν η οποία προσπαθούσε να μεταφέρει ένα μήνυμα στον κόσμο των φανατικών των James. Και τη στιγμή όταν η πολυαναμενόμενη μπάντα αρχίζει να βγαίνει στη σκηνή, ο Tim με τον τρομπετίστα αλωνίζουν στις κερκίδες, υπό τη μελωδία του “Senorita”! Προβολείς, και όλα τα μάτια στραμμένα πάνω τους –όπερ σημαίνει πολλά υποσχόμενη αρχή. Η προώθηση των καινούργιων τους EP, όμως, έκοψε το live στα δύο και τη διάθεσή μας επίσης.
Δεν φταίνε οι James, ούτε ο κόσμος. Δεν ξέρω ποιο ήταν ακριβώς το λάθος, αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν έχω να προσάψω στο συγκρότημα σε καμία περίπτωση ότι έκαναν «ξεπέτα», ούτε στον κόσμο ότι υπήρξε ξενέρωτος. Και οι δυο πλευρές μια χαρά ήταν, αλλά κάπου στο ενδιάμεσο χάλαγε η συνταγή. Ούτε στον κακό ήχο θα τα ρίξω, γιατί κι απ’ όσους βρεθήκαμε μπροστά και ακούγαμε ανθρώπινα, πάλι έλειπε το vibe στο οποίο μας έχουν συνηθίσει. Ίσως να επιδείνωσε κάπως την κατάσταση η επιδιωκόμενη μεν, μειωμένη δε, επικοινωνία εκ μέρους του Tim Booth: είχε όλη την καλή διάθεσ να μας μιλήσει, όμως δεν ακούγαμε τι έλεγε.
Φυσικά, τα «4» τα έπαιξαν στο τέλος με τη γνωστή σειρά: “Tomorrow”, “Sometimes”, “Laid” και “Getting Away With It”. Χαμός, χειροκροτήματα, κραυγές, μόνο πυροτεχνήματα και δυναμιτάκια έλειπαν. Όμως έχω κι εδώ ένα «αλλά»: τη στιγμή που έπαιξαν το “Tomorrow”, πραγματικά ήθελα να ανοίξω το κινητό μου και να το ακούσω με ακουστικά από ’κει. Τα υπόλοιπα, ωστόσο, όσα αποτέλεσαν και το encore, ήταν το αρνί, το κρασί και το τσιγάρο της Κυριακής του Πάσχα. Δηλαδή, ό,τι ακριβώς χρειαζόταν για το κλείσιμο.
Δυστυχώς, μία εμφάνιση δεν διαθέτει μόνο αρχή και τέλος. Όπως και να έχει πάντως, η παρά τις αντιξοότητες ανταπόκριση του κόσμου δείχνει καθαρά ότι οι James μπορούν να είναι σίγουροι ότι αποτελούν τη “Senorita” του αθηναϊκού κοινού. 
