Φωτογραφίες: Nikos Z
Tην περσινή χρονιά κατέκτησε τα μυαλά και τις καρδιές και των πιο σκληροπυρηνικών φίλων της rock-electronica σκηνής, στο πλαίσιο του Synch Festival. Εφέτος, έχοντας στις αποσκευές του έναν από τους δίσκους-διαμαντάκια του 2010, το Steps Ahead, μας επισκέφθηκε ξανά σε ένα sold-out Fuzz, που έσφυζε από κόσμο όλων των μουσικών φυλών –γεγονός αισιόδοξο και ελπιδοφόρο για όλους μας. «Καταργώντας» αθόρυβα και δημιουργικά εδώ και 42 χρόνια τους τίτλους «πατέρας της ethio-jazz» και «η μουσική του Broken Flowers», ο Mulatu Astatke απέδειξε άλλη μια φορά τι σημασία έχει να είσαι μουσικός με όραμα και στόχο, όπως μας σχολίασε ρητά και στο workshop το οποίο οργανώθηκε στο Six D.O.G.S την προηγούμενη μέρα της συναυλίας.
Ήταν λίγο μετά τις 21.30 όταν η παρέα των Heliocentrics ανέβηκε επί σκηνής, έχοντας αναβληθεί –λόγω των γνωστών ισλανδικών προβλημάτων στις πτήσεις και τα αεροδρόμια– το αναμενόμενο από πολλούς DJ σετ του Keith Slater (aka Boiling), ενός από τους σημαντικότερους συλλέκτες βινυλίων αφρικάνικης μουσικής και ειδικός στην ethio jazz σκηνή. Η επταμελής βρετανική μπάντα έδειξε από την αρχή τις μουσικές της ορέξεις με τα δύο ψυχεδελικά ethio-groovy μακροσκελή θέματα των “Masenqo” και “Dewel”, τα οποία εισήγαγαν τον κόσμο στο jazzy-afro-exotica-latin σύμπαν του «δασκάλου» τους. Το πάντα ενδιαφέρον στοιχείο που τους χαρακτηρίζει είναι το ό,τι ισορροπούν άρτια το κομμάτι του «αέναου μαθητή» με τον μουσικό ο οποίος αρέσκεται να προσδίδει αυτοσχεδιαστικές πινελιές σε κάθε σύνθεση και ζωντανή παράσταση. Η τρυφερή και συνάμα ακούραστη φιγούρα του 67χρονου Mulatu έδινε το βασικό πρόσταγμα δίχως τυμπανοκρουσίες, μιας και άφηνε τους Heliocentrics να χρωματίσουν και με το προσωπικό τους στίγμα τις αρμονίες του. Έπαιξε βιμπράφωνο, congas και timbales με αστείρευτο κέφι, σχεδόν τζαμάροντας, άλλοτε με τον κρουστό και άλλοτε με τα πνευστά, ερμηνεύοντας τα “Yekermo Sew”, “Emnete”, “Mulatu”, “Cha Cha”, “Girl From Addis Abeba”, “Mulatu’s Mood” κ.α.
Σε γενικές γραμμές το line-up δεν διαφοροποιήθηκε ιδιαιτέρως από εκείνο της περσινής κοινής εμφάνισης Mulatu και Heliocentrics στο Γκάζι, όμως οι πιο πιστοί, ίσως και μυημένοι, psych-υπνωτιστήκαμε δεόντως από τις συνθέσεις “The Way To Nice” –ένα κομμάτι που παντρεύει άριστα τον exotica κόσμο του Martin Denny με τη latin funk– το καθηλωτικό, όσες φορές κι αν το ακούσεις, “Esketa Dance” και το (προσωπικό αγαπημένο) afro-bluesy “Ethio Blues” με την «αεράτη» αίσθηση του χώματος και της ερήμου να υπογραμμίζεται σε κάθε νότα. Το hit “Yegelle Tezeta” δεν θα μπορούσε βέβαια να μην έχει την τιμητική του, τόσο πριν, όσο και μετά το απαραίτητο encore, πάντα με τις μικρο-διασκευές του τόσο σε διάρκεια όσο και σε χρώμα, γεγονός που ικανοποίησε τους πάντες. Για δυο ώρες παρά κάτι ο άλλοτε και για πολλά επιπόλαια και άσχετα media «παππούλης της ethio-jazz» και «νεκρανάσταση του Τζάρμους», χάρισε μαθήματα ήθους, απλότητας, γενναιοδωρίας και αφουγκρασμού της μουσικής πραγματικότητας, σε απόλυτη χημεία με τους Heliocentrics, ενός σχήματος που ρισκάρει μουσικά, διατηρώντας στοιχεία της παράδοσης και του προσωπικού του ύφους. Αν πάλι, θέλουμε να αναζητήσουμε κάποιο ψεγάδι ή να μοιραστούμε παραπονάκια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι θα προτιμούσαμε να διαρκούσε περισσότερο η συναυλία, συνδυαστικά και με ένα αλλιώτικο line-up. Όμως parole, parole, parole…
Προσωπικά το όποιο δίλημμα είχα, να επιλέξω μεταξύ αιθιοπικής ή κουβανικής αύρας –ενόψει και της πολυσυλλεκτικής συναυλίας Μια Νύχτα Στην Αβάνα–διαλύθηκε με τις πρώτες νότες του αρμονικού jamming Mulatu & The Heliocentrics. Οπότε τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία και ουδείς ενδιαφέρεται για αυτά...
{youtube}AwgY3geUxmQ{/youtube}
