Φωτογραφίες: Αίγλη Δράκου
Shackleton (Διονύσης Κοτταρίδης)
Δεν συνηθίζω να σχολιάζω τις πρακτικές λεπτομέρειες της διοργάνωσης μιας συναυλίας. Δεν θεωρώ εαυτόν πρωτίστως πελάτη (ή έτσι βαυκαλίζομαι τέλος πάντων), αφήστε που με εκνευρίζει αφάνταστα η κόντρα πλακέ αποτίμηση των πάντων πάνω στη βάση της σχέσης ποιότητας και τιμής. Αυτός όμως ο «θεσμός» της αργοπορίας στο Bios, όσον αφορά στην έναρξη, είναι πλέον μνημειώδης – τούτη τη φορά ελέω της ακύρωσης του Darkstar. Αντίστοιχα μνημειώδες, βέβαια, είναι και το γεγονός της επίσκεψης σχεδόν όλων των κορυφαίων dubstep παραγωγών σε διάστημα μερικών μηνών στην αστική φωλιά της Πειραιώς. Πίστωση και χρέωση στον ίδιο παραλήπτη, λοιπόν, μιας και περί χρηστικότητας ο λόγος…
Κάπως έτσι καβατζάραμε κάμποσο τη μία (που μου) μέχρι να εγκαταστήσουμε ηχητική επαφή με το «τσιποφόρο μήλο» του κυρίου Sam Shackleton. Επί της ουσίας τώρα: με ποιο τρόπο μπορεί να λειτουργήσει μια μουσική κατά κύριο λόγο εγκεφαλική στα πλαίσια ενός ζωντανού σετ; Και πιο συγκεκριμένα, πώς παρουσιάζεις τις ρυθμικές μεν, αναζητήσεις δε του Three EP’s σε ένα κοινό με τις κλειδώσεις ήδη ξεβιδωμένες κι έτοιμες; Επιλέγοντας τις καταλληλότερες για την περίσταση εκδοχές της δουλειάς σου. Δίχως, βέβαια, να προδίδεις την ουσία της. Γεγονός που προϋποθέτει, μεταξύ άλλων, τη ζωντανή εκτέλεση του υλικού, όχι τεχνολογικές κονσέρβες διανθισμένες με χορευτικές φιγούρες. Ή σοβαρή προετοιμασία… Ο Shackleton κόπιασε, ίδρωσε (κυριολεκτικά), αλλά βρήκε κέντρο. Ξεκίνησε υπερτονίζοντας τις παγκόσμιες ρυθμικές λεπτομέρειες των συνθέσεών του για να τις στρέψει το δυνατόν προς τα έξω, κι όταν ένοιωσε το πράγμα να φθίνει επιδόθηκε στην απαραίτητη μπασοξυριστική (με τριπλή λεπίδα παρακαλώ, ουχί με στομωμένη φαλτσέτα). Με λίγα λόγια, παρέδωσε σκυτάλη στον Mala έχοντας εκπληρώσει το καθήκον του, τόσο απέναντι στον εαυτό του, όσο και σε σχέση με τους παρευρισκομένους.
Mala, Benga & Skream (Δημήτρης Λιλής)
Λίγο λοιπόν μετά τις 02:00, ένας άνετος Mala – ιδρυτικό μέλος των Digital Mystikz – παραλαμβάνει το DJ booth του Bios από τον καταϊδρωμένο Shackleton. Και ενώνει τις τελείες μουσικά, ξεκινώντας με άψογο dub/reggae στυλ, δροσίζοντας την πιτσιρικαρία που έχει ήδη γεμίσει πλέον το φουαγιέ του χώρου με το κλασικό “I'm Still In Love With You” του Αlton Ellis. Μιάμιση ώρα μετά την επίσημη έναρξη του event, το κοινό αρχίζει επιτέλους να λαμβάνει τις πρώτες γερές δόσεις του ακόμα-πιο-βαρύ-μπάσο-παρακαλώ ήχου. Οι αναμνήσεις μου από τα πρώτα dubstep-era πάρτι – αν και αμφιβάλω ότι το έλεγαν έτσι τότε, στα 2003 – στα καταγώγια του Μπρίστολ επιστρέφουν και ο rastafa man Mala αφήνει πίσω το τζαμαϊκάνικο σκουφί του και, μαζί με τις πρώτες σταγόνες ιδρώτα, μεταφέρει στον πολυχώρο της Πειραιώς τον τραχύ old school dubstep ήχο. Οι επιβλητικές μπασογραμμές «βρωμίζουν» και χτυπούν κατευθείαν στην ραχοκοκαλιά, τα μεγάλα ταμπούρα (snare drums) κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση στον χώρο και τα bpm κολλάνε κάπου ανάμεσα στο 70 και 80. Ο μισός δηλαδή χρόνος από αυτό που μετρά η drum ‘n’ bass, ο τσαμπουκάς της οποίας διαπερνά το ούτως ή άλλως φτιαγμένο για τέτοια κοινό της βραδιάς.
Αναπόφευκτα, ο χαμός στις πρώτες σειρές ξεκινά. Ένα σεβαστό 40% του κοινού έχει rasta, ή έστω μια υπόνοια ράστα στο χτένισμά του, και αυτό ελπίζω να λέει κάτι. O αστρικός, μυσταγωγικός χαρακτήρας της dubstep που πρόσθεσε κύρος και ενδιαφέρον στα πρόσφατα σετ τόσο του Fly Lo (σε προηγούμενο ραντεβού στο Bios) όσο και του Shackleton λίγο πριν, πάει περίπατο στην ώρα του Mala. Ίσως και έτσι να πρέπει, κατά κάποιον τρόπο, αφού σε ένα κοινό γεμάτο με «όμοιούς» του, ο Άγγλος «διαβάζει» με χαρακτηριστική άνεση τον λαό του και τους δίνει ό,τι ακριβώς θέλουν. Εδώ είναι όπου βρίσκουν χρήση κλισέ όπως «έπαιξε ξύλο», «τα 'σπασε» και όλα τα συναφή, τα οποία καθιστούν επιτυχημένο – σε επίπεδο ατμόσφαιρας – ένα πάρτι, αλλά σπάνια αφήνουν κάτι παραπάνω από ένα headbanging σε μουσικό επίπεδο. Τα σπρωξίματα, τα χέρια στον αέρα, το ομαδικό κοπάνημα και τα ιδρωμένα κορμιά ήταν όλα μέρος της συμφωνίας. Μιας συμφωνίας που έκανε επί τόπου ο Mala με το κοινό της Αθήνας, αμέσως μόλις αντιλήφθηκε ότι το ωμό dubstep, στην πρωτόγονη αλλά αρκούντως πωρωτική μορφή του, έλειπε από το spaced out tribal σετ του Shackleton.
Οι κύκλοι των μουσικογραφιάδων, bloggers, DJs και όλων όσων ασχολούνται με παραπάνω από 10 μουσικά είδη – είτε σαν ακροατές, είτε σαν μελετητές των – αποσύρθηκαν μετά το πρώτο μισάωρο στο μπαρ, συγκρίνοντας αυτό που άκουγαν και έβλεπαν με συναυλίες hard rock ή metal και ψάχνοντας (απεγνωσμένα) την ιδιαίτερη και σχεδόν προσωπική επαφή του dubstep ήχου με ό,τι έπαιζε ο Μala. O Mala είπα; Συγχωρέστε με, έχει πάει 03:30 και το δίδυμο των Scream & Benga – με απόλυτο superstar DJs attitude – είχε ήδη αναλάβει καθήκοντα. Και, γνωρίζοντας την αποθέωση από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα, δεν μπήκε στον παραμικρό κόπο να προσθέσει τίποτε άλλο πέρα από κανα-δύο πιασάρικες μελωδίες και κάποια διάσπαρτα φωνητικά στα κομμάτια του σετ του. Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει και εννοείται ότι συνεχίστηκε το κοπάνημα μέχρι τελικής πτώσης και ότι το μπάσο έγινε ακόμα πιο βαρύ, ενώ το πάρτι καλά κρατούσε, εγκλωβισμένο στην εκλεκτική πλευρά των επιλογών των δύο DJs.
«The public gets what the public wants» και μάλιστα με τον πιο παραδοσιακό τρόπο. Αρκετά σταμάτα/ξεκίνα στα κομμάτια, προκειμένου να γίνει ο απαραίτητος πανικός από τους κάτω, και μια DJ αντίληψη η οποία έδειχνε ότι το δίδυμο Skream & Benga ήξερε πολύ καλά το κοινό του – και το αντίστροφο. Όταν άλλωστε περιμένεις τους ακρογωνιαίους λίθους του dubstep για πρώτη φορά στη χώρα σου, έχεις επιβάλλει στον εαυτό σου ότι αυτό που θα ακούσεις θα σου αρέσει, ό,τι κι αν συμβεί... Και, για να είμαστε ειλικρινείς, ακόμα και όσοι μπορεί να μην συγκλονιστήκαμε μουσικά το Σάββατο το βράδυ, δεν γινόταν να μην παρασυρθούμε από τη διάχυτη στον αέρα του Bios αίσθηση ότι αποτελούσαμε μέρος ενός θεάματος που στην παρούσα φάση – δεδομένης της επίδρασης του dubstep στα παγκόσμια μουσικά δρώμενα του σήμερα – είναι ό,τι οι Εγγλέζοι ονομάζουν «history on the making».
Έτσι έχουν τα πράγματα. Αρκετά καλό ή απλά καλό, η ιστορία για το εν λόγω event στο Bios (το οποίο σε έναν ιδανικό κόσμο θα πρέπει να το αναγάγουμε σε Ίδρυμα - κάτι σαν Bios Institution – δεδομένου ότι μας κρατάει ενήμερους με τις πιο ενδιαφέρουσες των εξελίξεων στην ηλεκτρονική μουσική των ημερών μας) κατέγραψε ένα dancefloor γεμάτο με ιδρωμένα κορμιά, υπό τους ήχους ενός all star line up το οποίο άξια εκπροσώπησε τον ήχο που δημιούργησε, ταράζοντας με αυτόν τους μουσικούς κύκλους για την περασμένη δεκαετία.
