Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού
Αθήνα(11/12)
Ναι λοιπόν, το πολυαναμενόμενο και πολυδιαφημισμένο live των Mando Diao απόκτησε σάρκα και οστά, το βράδυ της Παρασκευής που μας πέρασε! Περίμενα το Gagarin ασφυκτικά γεμάτο, αντ' αυτού όμως όσοι βρεθήκαμε στο μαγαζί μπορούσαμε να κινηθούμε με σχετική άνεση, καθιστώντας τις πρώτες βοήθειες που βρίσκονταν εκεί μάλλον αχρείαστες. Δεν θα έλεγα το ίδιο βέβαια για τη σκηνή, η οποία μετρούσε πάνω της οκτώ άτομα – παρ' όλα αυτά οι δύο frontmen του συγκροτήματος δεν είχαν κανένα πρόβλημα να ξεδιπλώσουν τη (σπουδαγμένη στο Παρίσι) κινησιολογία τους.
Φώτα τύπου Boom-Boom... Το απαραίτητο τσεκάρισμα στον ήχο... Και όλα τα μέλη των Mando Diao πήραν θέση μπροστά στα αδηφάγα βλέμματα των θηλυκών – κυρίως – υπάρξεων που βρέθηκαν στον χώρο! Οι δύο τραγουδιστές, με κούρεμα το οποίο μου θύμισε μαθητή/φοιτητή ιδιωτικού σχολείου στο Μανχάταν, ξεκίνησαν να κερδίζουν χαμόγελα με το “Blue Lining White Trenchcoat”. Με ομοιότητα διδύμων από το ίδιο ωάριο – τουλάχιστον από το σημείο όπου καθόμουν – και με απαράμιλλη ενέργεια σε συνδυασμό με χάρη, έφεραν σε πέρας ένα αρκετά καλό σόου. Ο Gustaf ξυπόλητος και ο Bjorn με ασπρόμαυρα μαφιόζικα παπούτσια (ή το αντίθετο, αφού η ομοιότητα με μπέρδευε όπως προανέφερα) έβγαζαν όλο τους το πάθος πάνω στις κιθάρες τους, τραγουδούσαν στο ίδιο μικρόφωνο σε απόσταση αναπνοής και ανακαλούσαν μνήμες από ένα καλοκαίρι στη Ρόδο.
Η πρώτη μισή ώρα, με τα μεταξύ άλλων “Lady”, “God Knows” και “Burning Up”, αποτέλεσε μια δυνατή εισαγωγή για μια πολλά υποσχόμενη εμφάνιση. Το παράδοξο βέβαια της υπόθεσης ήταν ότι, εκτός από μία κοπέλα δίπλα μου η οποία ήξερε ΟΛΟΥΣ τους στίχους απ' έξω, όλη τη φασαρία και όλα τα χορευτικά ξεσπάσματα τα δημιουργούσαν οι άντρες παρευρισκόμενοι, που ακολουθούσαν κάθε πρόσταγμα των τραγουδιστών για παλαμάκια, τραγούδι και χορό. Δυστυχώς, κάπου στη μέση το live έκανε μία σχετική κοιλιά, εξ’ αιτίας κάποιων χαλαρών επιλογών του σετ, των ατελείωτων sha-la-la-la και μιας περιρρέουσας γλυκερότητας στην ατμόσφαιρα. Καθόλου όμως δεν εμπόδισε τελικά αυτό το «διάλειμμα» τους Mando Diao στο να παρασύρουν ξανά το κοινό με τα “Gloria” και “Mean Street”, λίγο πριν το encore τους. Αξιοσημείωτη επίσης η απόδοση του ντράμερ Samuel Giers ταυτόχρονα με τις διάχυτα επιθετικές γκριμάτσες και νευρικές αναπηδήσεις του πληκτρά – ανάλογα με το κομμάτι.
Στο encore, που ήρθε περίπου μία ώρα μετά την αρχική άνοδο των Σουηδών στη σκηνή, κι αφού ο ένας εκ των τραγουδιστών έβγαλε τη μπλούζα του – ξεσηκώνοντας τα κορίτσια του ακροατηρίου – οι Mando Diao έπαιξαν τα “Dance With Somebody” και “Go Out Tonight”. Βρίσκοντας πολύ θετική ανταπόκριση από τον κόσμο, με αποτέλεσμα στα δύο τελευταία αυτά κομμάτια να επικρατεί το αδιαχώρητο κάτω από τη σκηνή, καθιστώντας σαφές ότι μάλλον το group χρειαζόταν λίγο χρόνο μέχρι να εγκλιματιστεί, ώστε να μπορέσει να δείξει ότι πραγματικά μπορεί να δώσει μία εκρηκτική συναυλία. Βασικό μείον πάντως της τελευταίας αποδείχθηκαν οι δύο κοπέλες που έκαναν τα φωνητικά, οι οποίες με τις άχαρες και σπασμωδικές κινήσεις τους φαίνονταν αταίριαστες με το υπόλοιπο σχήμα καθ’ όλη την εμφάνισή του.
Μετά λοιπόν από πολλές υποκλίσεις – κυρίως των δύο τραγουδιστών – οι Mando Diao αποχώρησαν φανερά ευχαριστημένοι από την αποδοχή του αθηναϊκού κοινού. Που με τη σειρά του έδειξε, ειδικά στο τέλος, να απολαμβάνει μα και να θαυμάζει τους Σουηδούς.
Θεσσαλονίκη (12/12)
Το βαγόνι των Mando Diao έφτασε επιτέλους στο τέρμα του! Οι Σουηδοί έπαιξαν στη Θεσσαλονίκη το τελευταίο τους χαρτί στο θέμα προώθησης του Give Me Fire και οδεύουν πλέον προς διακοπές. Οπαδός της μουσικής τους εδώ και χρόνια, περίμενα την εμφάνισή τους με περίσσια ανυπομονησία. Το Principal Club Theater έμοιαζε λοιπόν με μέρος μαγικό, κάτι σαν Γη της Επαγγελίας, παρόλο που η απόσταση την οποία έπρεπε να διανύσω ώστε να φτάσω εκεί με έκανε να ανησυχώ μη και μείνω από βενζίνη. Ο ιδιαίτερα ζεστός χώρος πάντως ανέβασε γρήγορα τη διάθεσή μου!
Κοιτώντας τριγύρω, πρόσεξα πως η προσέλευση ήταν απογοητευτική σε σχέση με τη φετινή επιτυχία της μπάντας. Άποψη την οποία επαλήθευσε και ο μπάρμαν του μαγαζιού σε σύντομη συζήτηση που είχαμε. Αντιθέτως, επιβεβαιώθηκαν οι προβλέψεις μου ότι το κοινό των Mando Diao θα απαρτιζόταν σε μεγάλο βαθμό από νεαρές, θηλυκές παρουσίες. Όταν λοιπόν τελικά εμφανίστηκαν οι Σουηδοί, το μισογεμάτο Principal τους υποδέχτηκε με μπόλικο ενθουσιασμό κι εκείνοι – σημαδιακά – ξεκίνησαν το σόου με το εναρκτήριο τραγούδι του τελευταίου τους άλμπουμ, “Blue Lining White Trenchcoat”. O ήχος ήταν καλός, το group άψογο στη σκηνή, αλλά η επαφή με το κοινό παρέμεινε ιδιαίτερα χαλαρή. Εν μέρει αποτέλεσμα της μικρής προσέλευσης, το κοινό δεν χόρεψε όσο περίμεναν ο Gustaf, o Bjorn και η παρέα τους, αλλά κι εκείνοι, παρά την αξιόλογη προσπάθεια, δεν μπόρεσαν να φτάσουν στο σημείο που κάνει τους παρευρισκόμενους σε μια συναυλία να αναρωτιούνται, τις ακόλουθες μέρες, τι τους χτύπησε. Σε συνδυασμό, επιπλέον, με ένα setlist το οποίο δεν συντηρούσε το ενδιαφέρον και δεν αντιπροσώπευε τη δυναμική του σχήματος, η όλη συναυλία κινήθηκε αναπόφευκτα σε χαμηλές τροχιές. Σε κάθε όμως περίπτωση ο θηλυκός πληθυσμός φάνηκε αρκετά συγκινημένος με τα δύο πρωτοπαλίκαρα της μπάντας – ιδιαίτερα όταν αποφάσισαν ότι τα πουκάμισα τούς ήταν περιττά…
Αναλύοντας την όλη εμπειρία έφτασα σε ένα μέτριο άθροισμα... Μία μέτρια εμφάνιση, μπροστά σε ένα μέτριο κοινό κατέληξαν σε ένα μέτριο αποτέλεσμα. Αν και οι Mando Diao αποτελούν μία μπάντα που στον σύγχρονο κόσμο του rock & roll βρίσκει ελάχιστους αντάξιους, η χημεία τους με τους Θεσσαλονικείς υπήρξε ελάχιστη. Δεν ξέρω αν θα δοθεί στις δύο πλευρές νέα ευκαιρία, αλλά με βάσει τα όσα είδα στο Principal πιθανολογώ πως διοργανωτές και μάνατζερ θα αποδειχθούν επιφυλακτικοί στο μέλλον...
