Φωτογραφίες: Αίγλη Δράκου
Δεν ξέρω αν ασπάζεστε τα «Η Πιο Δυνατή Μπάντα Της Νέας Υόρκης», οι «My Bloody Valentine των ’00s» και διάφορα άλλα ατακαδόρικα που ακολουθούν την μπάντα του Ackermann. Η πιο απλή αλήθεια είναι ότι οι A Place To Bury Strangers παίζουν με τον θόρυβο καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο, ίσως να είναι άλλωστε οι μοναδικοί αυτή τη στιγμή που καταλαβαίνουν το βάθος του. Αν στους δίσκους κάποιος μπορεί να μπερδεύεται (μέχρι ότι το φετινό Exploding Head έχει καλύτερη παραγωγή έχω διαβάσει), όταν τους ακούς ζωντανά τότε υποκλίνεσαι σε μια από τις σπουδαιότερες μπάντες (αν όχι Η σπουδαιότερη) που γέννησε αυτή η δεκαετία.
Θα μπορούσα να ξεκινήσω λέγοντας για τον κόσμο που μάλλον ακολούθησε το hype το οποίο στήνουμε με τα δίκια μας όλοι και – εκτός των φανατικών – δεν κούνησε ούτε το πόδι του (ενοχλήθηκε μάλιστα κι από την ένταση) αλλά παραδόξως – είχε κι άλλο παράδοξο η βραδιά και θα αναφερθεί πιο κάτω – δεν ενοχληθήκαμε για τίποτα από όλα αυτά. Τυχεροί όσοι έβλεπαν τους A Place To Bury Strangers ζωντανά και το ίδιο θα ίσχυε ακόμα και αν έπαιζαν στην τουαλέτα του club.
Ο πυραυλοκίνητος κιθαρίστας Ackermann, μαζί με τα διάσημα πετάλια του, ξεκινώντας οργασμικά με το “Ego Death” και το πιο γρήγορα παιγμένο (όπως σχεδόν όλα τα τραγούδια που ακούσαμε) “To Fix The Gash In Your Head” μας τύλιξε σε χρόνο ρεκόρ στο τριπάκι του και μέχρι το φινάλε δεν πήραμε ούτε ανάσα. Ήταν από τις ελάχιστες φορές που επιθυμούσα πραγματικά ένα διάλειμμα για να πει ένα thank you, ένα hello Athens κάτι για να μπορέσεις λίγο να προσδιορίσεις όσα ακούς. Οι τευτονικοί ρυθμοί του Mofo (μπάσο) και του Jay Space (ντραμς) έχτιζαν τον όγκο και από πάνω τοποθετούνταν στρώσεις από κιθάρες και κάπου στο βάθος μια διαλυμένη φωνή. Σας το λέω ξανά, δεν υπάρχει μπάντα που να μπορεί να το κάνει αυτό...σωστά.
Ακολούθησαν “Exploding Head”, το έπος “Missing You” σετάκι με “Everything Always Goes Wrong” και το ηδονιστικό “Don’t Think Lover”, το οποίο έμοιασε σαν τη μοναδική στροφή για την τελική ευθεία. Το “Deadbeat” είναι το punk που μας αξίζει, το “I Lived My Life To Stand In The Shadows Of Your Heart” το πιο ερωτικό τραγούδι της χρονιάς και το “Ocean” θα έπρεπε να είναι το κομμάτι που κλείνει κάθε συναυλία. Η ένταση της εκτέλεσης του τελευταίου πιθανότατα να στάθηκε η μοναδική στιγμή που παρέσυρε ολόκληρο το Rodeo. Η χαμηλοτάβανη σκηνή του χώρου ανάγκασε τον Ackermann να γδάρει την κιθάρα του κατά πλάτος της κα,ι μετά το πέρας αυτού, βιώσαμε το δεύτερο παράδοξο της βραδιάς: δεν υπήρχε κανένας λόγος για encore, ακόμα κι αν η συναυλία διήρκεσε μόλις μια ώρα!
Αν εξαιρέσεις προσωπικούς λόγους (θα ήθελα να ακούσω το “Lost Feeling”, φαντάζομαι κάποιος άλλος το “I Know I’ll See You” κτλ.) η συναυλία διήρκεσε ακριβώς όσο έπρεπε. Όπως πολύ σωστά μου είπε ένας φίλος ο οποίος ταξίδεψε από την Κρήτη για να τους δει (και την αγαπάει αυτός την φασαρία στη μουσική): Αν έπαιζαν λίγο ακόμα, το Rodeo θα ήταν a place that buried strangers. Η συναυλία της χρονιάς...
