Δεν θα είναι ψέμα να παραδεχτώ ότι το live των Six Organs Of Admittance το περίμενα με μια σχετική ανυπομονησία, καθώς αφενός θεωρώ τον Ben Chasny ως έναν από τους σπουδαίους κιθαρίστες της γενιάς του και αφετέρου το λιγότερο ενδιαφέροντες τους δίσκους που κυκλοφορεί. Δεν θα είναι όμως επίσης ψέμα να ισχυριστώ ότι κάτι δεν πήγε καλά στην εμφάνισή τους, το βράδυ της ταραγμένης αυτής Κυριακής του Δεκέμβρη…
Ενώ, λοιπόν, στους δρόμους της Αθήνας επικρατούσε αναβρασμός, λίγοι ήταν όσοι οδήγησαν τα βήματά τους προς την πλατεία Βικτορίας και το Rodeo Club (ερώτημα παραμένει βέβαια αν θα ήταν σημαντικά περισσότεροι σε ομαλές συνθήκες). Το δεδομένο πάντως ήταν ότι τα εχέγγυα για μια ενδιαφέρουσα συναυλιακή νύχτα υπήρχαν. Οι Six Organs Of Admittance δεν θεωρούνται άδικα, άλλωστε, εκ των κορυφαίων εκφραστών του psych folk ιδιώματος (το οποίο ανέκαμψε προσφάτως στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού) και μια ευρυγώνια ματιά στην δισκογραφία τους μπορεί να αποδείξει ότι ο παραπάνω ισχυρισμός – αν και υπερβολικός σε κάποιες εκφάνσεις του – δεν είναι τόσο αβάσιμος. Αυτά όμως στα χαρτιά. Όπως λένε και σε αλλότριους χώρους, η φανέλα δεν κάνει την ομάδα – αυτή φαίνεται στο γήπεδο! Και η παρέα του Ben Chasny που αποτελούνταν συνολικώς από τρεις ανθρώπους όλους κι όλους – του ιδίου συμπεριλαμβανομένου (μιας και η Elisa Ambrogio των Magik Markers απουσίαζε) – απεδείχθη κατωτέρα των περιστάσεων.
Παίρνοντας μόνο το πρώτο συνθετικό της ταμπέλας υπό την οποία συχνά κατηγοριοποιούνται (psych folk) και τοποθετώντας το δίπλα στις rock διαθέσεις τους, οι Six Organs Of Admittance εγκατέλειψαν τη μυσταγωγική ατμόσφαιρα που επικρατεί στο σύνολο της δισκογραφίας τους, για να καταπιαστούν με τον δυνατό ηλεκτρικό ήχο. Γεγονός το οποίο (για μένα τουλάχιστον) αποτέλεσε, από μόνο του, μια δυσάρεστη έκπληξη. Δεν αναφέρομαι μόνο στο γεγονός ότι οι γλυκόπικρες χροιές της ακουστικής κιθάρας που κυριαρχούν στις στούντιο δουλειές του Chasny απουσίαζαν επιδεικτικά (δεν υπήρχε καν ακουστική κιθάρα στον χώρο, επομένως δεν υπήρχε καν μια παρόμοια σκέψη), αλλά και στη διάθεση του τρίο να επιδοθεί σε, πολλές φορές, ατέρμονους ηλεκτρικούς, κιθαριστικούς λαρυγγισμούς, οι οποίοι αποδίδονταν συνήθως σε υψηλές εντάσεις. Εντάσεις που επικάλυψαν την ατμόσφαιρα και αυτό πολλές φορές σε ένα live αποτελεί μια εύκολη μέθοδος εντυπωσιασμού. Κάτι παρόμοιο έγινε και στην περίπτωσή μας.
Θα μου πείτε: πρέπει να κρίνεις ένα live σύμφωνα με αυτό που παρουσίασαν οι εκάστοτε καλλιτέχνες την εκάστοτε χρονική στιγμή και όχι σύμφωνα με τις προσδοκίες σου και τα διάφορα σενάρια. Δεν μπορεί όμως μια μπάντα η οποία βασίζει τον ήχο της στον λυρισμό και στην υποβλητική ατμόσφαιρα των συνθέσεών της να απαρνείται έτσι επιδεικτικά το ποιόν της προς χάριν της εντασιακής έξαρσης. Γιατί δεν λέω, κι αυτή χρειαζούμενη είναι και σε μια ζωντανή εμφάνιση μπορεί σαφέστατα να προσδώσει πολλά, αλλά δεν ξέρω, κάτι μου διατάραζε το μουσικό μου αισθητήριο στη συγκεκριμένη εμφάνιση των Six Organs Of Admittance. Οι οποίοι φυσικά δεν ξέχασαν να παίζουν – προς Θεού!
Αν και ο Chasny απαρνήθηκε την πρώτη (χρονολογικά) φάση του project του (αυτή με την εμφανή ανατολίτικη επιρροή) και έλειψαν οι πλούσιες ενορχηστρώσεις που μπορεί να βρει κανείς στη νεότερη, υπήρξαν και στιγμές πραγματικά καλές. Όπως για παράδειγμα η εξαιρετική – κλιμακωτής έντασης – εκτέλεση του “Coming To Get You”, αυτή του “Bar-Nasha” που προσπάθησε να ξυπνήσει τα ψυχεδελικά φαντάσματα του folk παρελθόντος, του “Shelter From The Ash” με τη στροβιλίζουσα δυναμική ή αυτή του “Anesthesia”, ενώ η κορυφαία, ίσως, ήρθε όταν διασκεύασαν το “Fire Of The Mind” (από το κύκνειο άσμα των μεγάλων Coil). Το σύνολο όμως, το οποίο, παρεμπιπτόντως, δεν νομίζω να ξεπέρασε τη μία ώρα και ένα τέταρτο στη χρονική του διάρκεια, φάνταζε φτωχό σε σχέση με τον συναισθηματικό αλλά και μουσικό πλούτο των συνθέσεων, στις στουντιακές απεικονίσεις τους. Κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι κρίμα η ζωντανή εκδοχή μιας καλής μπάντας να υστερεί τόσο πολύ από ό,τι αποδεδειγμένα μπορούν να πράξουν. Είναι ευχής έργο, βεβαίως, να μας δίνεται η δυνατότητα να παρακολουθούμε ζωντανά μια μπάντα που βρίσκεται σε (μια σχετική έστω) ακμή και θεωρείται ένα καλά κρυμμένο (για μερικούς) μυστικό, ακόμη κι αν δεν έχει εγγυημένο το οικονομικό «break even» – κι αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να έχουμε κατά νου. Ακόμη κι αν οι συγκεκριμένοι δεν αποδεικνύονται αντάξιοι των προσδοκιών…
