Φωτογραφίες: Nikos Z.
Μόλις τέλειωσαν την ευρωπαϊκή περιοδεία τους οι Down & Out και στην πρώτη συναυλία τους στα πάτρια εδάφη έμελλε να ανοίξουν για ένα ιστορικό συγκρότημα. Κι αποδείχθηκαν σωστή επιλογή για support, γιατί με το δυναμικό blues rock που παίζουν δεν ζέσταναν απλώς το κοινό, άναψαν φωτιά που σιγόκαιγε μέχρις ότου ν’ ανέβουν οι Blues Magoos στη σκηνή.
Κάπου εκεί με έπιασε και μια πίκρα, γιατί σε οποιαδήποτε άλλη χώρα οι Down & Out θα έπαιζαν σε μεγαλύτερα ακροατήρια τα οποία και πιστεύω θα τους εκτιμούσαν για αυτό που είναι: μια ομάδα η οποία δουλεύει σωστά και σταθερά, παίζοντας τη μουσική που γουστάρει – και τη γουστάρει τόσο πολύ, ώστε να μεταδίδει την αγάπη στο ακροατήριο, ξεσηκώνοντάς το από τον καναπέ και βγάζοντάς το έξω για να διασκεδάσει, να ψυχαγωγηθεί, να ξεσπάσει. Πρόκειται για μεγάλη υπόθεση.
Όσο για τους Blues Magoos, αυτοί μας απέδειξαν ότι η μουσική – σαν το σεξ και το ποδήλατο – άμα τη μάθεις, όσο και να έχεις μετά να την εξασκήσεις, δεν την ξεχνάς. Ύστερα λοιπόν από την ανακούφιση που τους είδαμε να περπατάνε ακόμα στην ηλικία τους, ήρθε κι η χαρά της διαπίστωσης ότι άξιζε να πάμε μέχρι το Rodeo προκειμένου να παραβρεθούμε στη μπλουζο-ψυχεδελική τους γιορτή. τους. Γιατί, παρ’ ότι κάνανε μόλις κανα-δυο πρόβες, μπήκανε στο αεροπλάνο και μας ήρθανε – όπως μας είπαν – το διασκεδάσαμε όσο φάνηκαν να το χαίρονται και οι ίδιοι.
Με τα τραγούδια των δύο πασίγνωστων άλμπουμ, Psychedelic Lollipop και Electric Comic Book, να αποτελούν τον κυρίως κορμό του συναυλιακού σετ, δεν υπήρχε περίπτωση να απογοητεύσουν οι Blues Magoos. Αλλά δεν περίμεναν τη θερμή έως ενθουσιώδη ανταπόκριση του ελληνικού κοινού, με αποτέλεσμα να τα δώσουν όλα και να βγουν για δύο μάλιστα encore. Στις ιδιαίτερες στιγμές της συναυλίας το ολοκαίνουργιο τραγούδι που έγραψαν μετά από σαραντατρία ολόκληρα χρόνια, το “Crapo Distinko My Tummy’s On The Blinko” (ατυχές πάντως τόσο σαν τίτλος όσο και σαν σύλληψη), το καταπληκτικό “Gotta Get Away”, η εκτέλεση του “I Used To Love Her” όπως και του “Gloria”, το δυναμικό όσο και αναμενόμενο “(We Ain’t Got) Nothin’ Yet” και το καταιγιστικό πρώτο encore με τα “Tobacco Road” και “Pushin’ Too Hard” – όπου όλο το κλαμπ τραγουδούσε μαζί με το συγκρότημα. Μια συναυλία την οποία θα κάνουμε καιρό να ξεχάσουμε (εκτός κι αν πάθουμε κανά Αλτσχάϊμερ).
