Φωτογραφίες: Αίγλη Δράκου
Επιστροφή στα μέρη μας για τους Way Out West, που παρέα με τους δικούς μας Άλεξ Δήμου και Αδριανό Παπαδέα αναλάβανε να μας παρέχουν ένα απόλυτα dance βράδυ την Παρασκευή στο Fuzz. Στο οποίο, αν και δεν διεκδικήθηκαν δάφνες πρωτοτυπίας ή πειραματισμού από μουσικής άποψης, το σύνολο των εμφανιζόμενων κατάφερε να κάνει όλους όσους βρεθήκαν εκεί να περάσουν απολαυστικότατα.
Βρεθήκαμε από νωρίς στο χώρο του ανανεωμένου Fuzz, γιατί όπως είχε ανακοινώσει και η διοργανώτρια της όλης βραδιάς Klik Records, οι Way Out West θα πραγματοποιούσανε live εμφάνιση και όχι DJ σετ – τουτέστιν δεν θα βγαίνανε 2-3 ώρες μετά τα μεσάνυχτα, αλλά καμιά ώρα πριν. Φτάσαμε λοιπόν γύρω στις 10 παρά, όταν ακόμα έπαιζε μουσική για «ζέσταμα» από τα μεγάφωνα και έδειχνε anime από τους βίντεο προτζέκτορες – μετά από ολιγόλεπτη συζήτηση με την Αίγλη καταλήξαμε πως ήταν το Akira. Μικρή αναμονή κατόπιν και στη σκηνή εμφανίζεται ο Άλεξ Δήμου, ο οποίος έμεινε πίσω από τα decks για περίπου μια ώρα, κρατώντας μας συντροφιά με ατμοσφαιρική deep house. Η οποία στην αρχή δούλεψε μια χαρά, κάνοντας τον κόσμο να ανεβάσει στροφές, αλλά προς το τέλος προσωπικά με κούρασε λιγάκι. Κυρίως γιατί δεν βρήκα κάποια διαφοροποίηση ανάμεσα στα κομμάτια που ακουγόντουσαν, από ένα σημείο και μετά.
Όπως και να ’χε όμως, κατά τις 11:30 είχε έρθει πια η στιγμή ν’ ανέβουν στη σκηνή ο Jody Wisternoff και ο Nick Warren – περισσότερο γνωστοί ως Way Out West βεβαίως. Την πορεία τους την έβρισκα ενδιαφέρουσα και ευχάριστη από το πρώτο τους κιόλας άλμπουμ, αλλά ένας έξτρα λόγος που ήθελα να τους παρακολουθήσω ήταν για να ξαναδώ τον πρωτότυπο χορό του κύριου Warren. Βλέπετε, πριν δύο καλοκαίρια (αν δεν κάνω λάθος) είχα ταξιδέψει μέχρι τον Ωρωπό προκειμένου να τον δω σε ένα DJ σετ του, όπου, παρά το πολύ καλό επίπεδο αυτού γενικότερα, οι περισσότεροι σχολιάζανε τις φιγούρες του μετά! Ευτυχώς μας τις ξαναπαρουσίασε και τώρα, οπότε η εμφάνιση των Way Out West απόκτησε ένα επιπλέον προτέρημα.
Πίσω στη μουσική όμως, η οποία περίμενα να επικεντρωθεί στον φετινό τους δίσκο We Love Machine και όχι τόσο σε παλαιότερα κομμάτια. Αυτό όμως αποδείχθηκε εντελώς αναληθές, καθώς το δίδυμο φρόντισε να μας ανταμείψει με ένα live που περιελάμβανε κομμάτια και από τους τέσσερις δίσκους τους – με σημαντική μάλιστα παρουσία και του ντεμπούτο τους. Έτσι ακούστηκαν κλασικοί progressive ύμνοι όπως το “Gift”, το “Ajare” και το “Domination” (εντάξει, θα θέλαμε και το “Dancehall Tornado” ή το ονειρικό “Earth”, αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα δικά σου). Από το Intensify πάλι (τον δεύτερο δίσκο τους δηλαδή), δεν θα μπορούσε να λείπει το ίσως μεγαλύτερο hit τους “Mindcircus”, το οποίο, εάν δεν με απατήσανε τα αυτιά μου, πρέπει να παρουσιάστηκε σ’ ένα medley με το “Doors Are Where The Windows Should Be” (από το πρόσφατο άλμπουμ τους). Δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να απολαύσω και το προσωπικό αγαπημένο μου “Activity”, αλλά τουλάχιστον μας παίξανε τον δυναμίτη τους με τις ethnic πινελιές, “Killa”, από το Don’t Look Now του 2004. Όλα αυτά βέβαια δεν σημαίνουν πως δεν μας δώσανε δείγματα και από την καινούργια τους δουλειά, καθώς και το “Only Love” με τα ζεστά του γυναικεία φωνητικά ακούσαμε και το πρώτο single “Ultraviolet”, όπως και το “Bodymotion”, ανάμεσα σε άλλα. Ο κόσμος δε φαινότανε να απολαμβάνει κάθε στιγμή της εμφάνισής τους, με κάποιους να χειροκροτούν, άλλους να τραγουδούν τα λόγια και σχεδόν όλους να κουνιούνται ρυθμικά σε όσα τραγούδια επέλεγε το συγκρότημα. Δεν λείψανε βεβαίως και οι άνθρωποι που εμφανώς είχαν έρθει από σπόντα στο όλο event, αλλά εντάξει, παντού υπάρχουν αυτά.
Μετά από ένα δίωρο επί σκηνής, οι Way Out West μας αποχαιρετήσανε μέσα σε κλίμα αποθεωτικό και τη συνέχεια της βραδιάς ανέλαβε ο Αδριανός Παπαδέας. Παρόλο που ήθελα να κάτσω να παρακολουθήσω και το δικό του σετ – καθώς μου έχει αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις και με τις δυο ως τώρα συλλογές του – στάθηκε αδύνατο: το πνεύμα μεν πρόθυμο, όχι όμως και το σώμα... Έτσι έκλεισε μια βραδιά η οποία σίγουρα δεν υπήρξε κάτι το ανεπανάληπτο, αλλά αποδείχθηκε απολύτως κατάλληλη για μια απολαυστική και πολύ διασκεδαστική παρασκευιάτικη έξοδο.
Υ.Γ.: Φάνηκε και σε κανέναν άλλο πως σχεδόν όλα επί σκηνής τα είχε αναλάβει ο Jody Wisternoff, με τον Nick Warren να απολαμβάνει τον κόσμο και τις αντιδράσεις του;
