Φωτογραφίες: Αίγλη Δράκου
Ενώ οι ίδιοι οι Nouvelle Vague υπήρξαν άψογοι σε γενικές γραμμές, η συνθήκη που δημιούργησε το sold out της συναυλίας τους φάνηκε ενδεικτική της ελληνικής πραγματικότητας. Έξω από το Gagarin επικρατούσε το αδιαχώρητο ήδη από τις δέκα παρά: κατάσταση δηλωτική σχετικά με το πατείς-με-πατώ-σε που θα ακολουθούσε.
Μέσα στο μαγαζί, μηδενικό οπτικό πεδίο, ζέστη και οι συζητήσεις για τον H1N1 διάχυτες στον κόσμο. Αναρωτήθηκα, φέρνοντας κατά νου την πρώτη εμφάνιση των Nouvelle Vague στην Ελλάδα και το θέαμα του ετερόκλητου πλήθους, τι να κάνει τον κόσμο να προτιμάει μια μπάντα διασκευών. Είναι άραγε το ίδιο συναίσθημα που τον κάνει να πανικοβάλλεται για τη νέα γρίπη; Η «Μάζα Κρυστάλλων» στην οποία αναφέρονται και κάποιοι κοινωνιολόγοι; Στο δια ταύτα, ο Gerald Toto καλησπέρισε τον κόσμο με ένα ακουστικό σετ με τη κιθάρα του, το οποίο λειτούργησε σαν προθέρμανση και για τις δυο πλευρές. Τη συναυλία άνοιξε κατόπιν η Όλγα Κουκλάκη. Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν την έχω παρακολουθήσει δισκογραφικά, ωστόσο η παρουσία της μου δημιούργησε το ίδιο θετικό συναίσθημα όπως και πριν δυο χρόνια, όταν την είχα δει στο Synch. Παραπάνω από καλή η εν λόγω κυρία και με αρκετό ενδιαφέρον τα video art που πλαισίωσαν την παρουσία της (μόνο αυτά διέκρινα καθαρά ο καψερός…)
Η ώρα των Nouvelle Vague ήρθε λίγο μετά. Μη με ρωτήσετε ποιες κοπέλες τραγούδησαν. Δεν τις είδα ποτέ, ξέρω σίγουρα όμως ότι μια εκ των τριών εμφανιζόταν για πρώτη φορά. Πήγα μπροστά, πήγα να λιποθυμήσω… Στον εξώστη πάλι χρειαζόσουν φανό, ενώ σε κάθε σπιθαμή του συναυλιακού χώρου εξελισσόταν η άτυπη μάχη της κάφτρας, του χυμένου ποτού και του ελληναράδικου «σμπρωξίματος». Oι Nouvelle Vague στάθηκαν πάντως στο ύψος των περιστάσεων, παίζοντας τραγούδια των Cure, των Dead Kennedys και των Depeche Mode προκειμένου να...ζεστάνουν (για πλάκα το λέω) τους παρευρισκόμενους, πολλοί εκ των οποίων έδειχναν να παλεύουν με την αφυδάτωση. Ψιλοπανικός έγινε στα αναμενόμενα: “Guns Of Brixton”, “Heart Of Glass” (το παίξανε με τη συμβολή του κόσμου), “Too Drunk To Fuck”, καθώς και στον γνωστό «ύμνο» των Buzzcocks. Μου άρεσαν οι Nouvelle Vague, αλλά το περιβάλλον με ώθησε να φύγω αρκετά πριν το κλείσιμο της συναυλίας τους. Προς την είσοδο παρατήρησα τον αγώνα ενός ατόμου με ειδικές ανάγκες να βολευτεί στον χώρο, παρά την προφανή απάθεια των συνανθρώπων του. Εκείνη τη στιγμή μου φάνηκαν ως μια ευθεία διασταύρωση Νεάντερταλ και Αυστραλοπιθήκων...
Στον δρόμο της επιστροφής, κάπου μεταξύ Λιοσίων και αφθαρσίας, σκεφτόμουνα γιατί να βάζουν πάντα στην είσοδο ενός χώρου κοπέλες για το όποιο promotion. Τέτοιος συνωστισμός, στο όνομα της τάδε μάρκας τσιγάρων, ενοχλεί ακόμη κι εμένα: είμαι καπνιστής, αναρωτήθηκα όμως τι να απέγινε ο νόμος σχετικά με την απαγόρευση του καπνίσματος. Αναρωτήθηκα επίσης τι θα είχε γίνει αν έξω από το Gagarin συγκεντρωνόταν ένα ακόμα μεγαλύτερο πλήθος για τους Nouvelle Vague. Θα παίζαμε άραγε το «πόσοι ελέφαντες χωράνε σε έναν σκαραβαίο»; Έτσι πάντως η (όποια) συναυλία παύει να αποτελεί εμπειρία, ένα οπτικοακουστικό γεγονός τέρψης και ευχαρίστησης. Κάπου στην περιπλάνησή μου, κοντά στην Παρασίου, νομίζω πως είδα το φάντασμα του Βαρώτσου να με μουντζώνει επιδεκτικά. Πετυχημένη συναυλία vs απάλευτες συνθήκες σημειώσατε λοιπόν 2...
