Φωτογραφίες: Nikos Z
Εδώ και μισό αιώνα η bossa nova φωτίζει και φωτίζεται από την ποίηση, τη φρεσκάδα, το πάθος και τους εμπνευσμένους δημιουργούς της. Ανάμεσα στους τελευταίους βρέθηκε και η Heloisa Maria Buarque de Hollanda, γνωστή ως Miucha, την οποία είχαμε την τιμή να γνωρίσουμε για πρώτη φορά στο πλαίσιο της συναυλίας της στην Αθήνα. Μια γυναίκα που ευτύχησε να συντροφέψει μουσικά (και όχι μόνο) τις μεγάλες προσωπικότητες της bossa nova, ούσα άλλωστε και γυναίκα του θρυλικού Joao Gilberto. Μια τέτοια βραδιά δεν θα μπορούσε να κυλήσει μακριά από ό,τι αποπνέει και η ίδια η bossa nova: χαλαρή διάθεση, κέφι και χαμόγελο. Για καλή μας δε τύχη το κοινό αποδείχθηκε μυημένο, ξέροντας και πού βρίσκεται αλλά και πώς να φερθεί. Το βράδυ της Πέμπτης η μαγεία και τα αρώματα του Ρίο είχαν λοιπόν την τιμητική τους στην Αθήνα!
Από νωρίς η κίνηση στον συναυλιακό χώρο ήταν ήρεμη, για να γεμίσουν στο τέλος όλα τα τραπέζια. Οι παρευρισκόμενοι, στην πλειονότητά τους, συγκροτούσαν ένα ώριμο ηλικιακά κοινό, ανάμεσα στους οποίους βρέθηκε και ο πρέσβης της Βραζιλίας στην Αθήνα – bossa nova μουσικός και ο ίδιος! Κατά τις 9.30 η πρωταγωνίστρια της βραδιάς εμφανίστηκε λαμπερή, πρόσχαρη, οικεία και με μια φυσική αριστοκρατικότητα. Από την πρώτη στιγμή έδειξε τη χαρά της για το ότι βρισκόταν στην ηλιόλουστη Ελλάδα, όπως και το πόσο άνετα ένιωθε εδώ, σα να βρισκόταν στη χώρα της. Σε όλη της τη ζωή οι ποιητές και οι μούσες στέκονταν δίπλα στη Miucha και τα διαμαντάκια αυτής της μουσικής σύμπραξης θέλησε να μοιραστεί μαζί μας, αναφερόμενη – πάντα γλυκά – στους φίλους της Τom (Jobim), Caetano (Veloso), Chico (Buarque) και Vinicius (de Moraes).
Η σύνθεση “Samba Do Aviao” του Antonio Carlos Jobim άνοιξε την όμορφη βραδιά για να «παρελάσουν» κατόπιν μερικές από τις πιο αγαπημένες και νοσταλγικές πινελιές μιας Βραζιλίας που ίσως και να έχει χαθεί πλέον. Οι εικόνες που σου προκαλούν κομμάτια όπως τα “Corcovado”, “Desafinado”, “Vai Levando”, “Caminhos Cruzados” και “Sei La A Vida Tem Sempre Razao” μπορεί να μην μπορούν πλέον να συγκριθούν – και δεν έχουν εξάλλου κανένα λόγο – με την αναπόφευκτα γήινη σκληρότητα των favelas, όμως για μιάμιση ώρα τα αφήσαμε όλα πίσω μας και «διακτινιστήκαμε» στις αρμονικές γραμμές της bossa nova. Η Miucha, παρέα με τέσσερις αξιόλογους μουσικούς στο πιάνο, στις κιθάρες και στα ντραμς (δυστυχώς δεν συγκράτησα τα ονόματά τους ένεκα και της δυσκολίας της πορτογαλικής), υπήρξε άψογη σε κάθε της επικοινωνιακή απόπειρα, πότε μιλώντας στη γλώσσα της και πότε στα αγγλικά, αποδεικνύοντας πόσο έμπειρη είναι και ταυτόχρονα πόσο απλή παραμένει, μετά από τόσα χρόνια και διεθνή καταξίωση. Εξάλλου ποιος είπε ότι το ταλέντο, η γοητεία και το γνώθι σ’ αυτόν απαιτούν περιττά στολίδια εντυπωσιασμού και σνομπισμού; Κατά τις 11 το επίμονα ζητούμενο encore από σύσσωμη τη «βραζιλιάνικη κοινότητα» και εμάς που βρισκόμασταν όρθιοι γύρω από τη σκηνή, ήρθε με ένα ποτ-πουρί των “Chega De Saudade” και “Insensatez”, για να ολοκληρωθεί η βραδιά έτσι ακριβώς όπως ξεκίνησε.
Βγαίνοντας από τέτοιες συναυλίες πάντα σκέφτομαι ότι η ουσία της μουσικής δεν χάνεται ακόμη και μέσα στη λαίλαπα του δήθεν, της μίμησης, της έλλειψης έμπνευσης, της διασκευής-remix και της γενικής φαιδρότητας που κυριαρχεί στη σύγχρονη μουσική πραγματικότητα. Υπάρχει φως στο τούνελ, αρκεί να θέλεις να το γευτείς...
