Alt-country αέρας φύσηξε στην πόλη μας την Παρασκευή το βράδυ χάρη στην παρέα του Robert Fisher, έστω κι αν σε έναν δίκαιο κόσμο οι Willard Grant Conspiracy θα μάζευαν περισσότερους fans. Αν κάτι πάντως λέει αυτό, στο Rodeo δεν εμφανίστηκαν μόνο οι συνήθεις φάτσες του εναλλακτικού χώρου, μα και σημαίνοντες εγχώριοι μουσικοί. Η Αίγλη Δράκου και ο Χάρης Συμβουλίδης καταγράφουν τα υπόλοιπα...
Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού
Μητέρα Φάλαινα Τυφλή
του Χάρη Συμβουλίδη
Σε ιδανικό support για τους Willard Grant Conspiracy αποδείχθηκαν οι Μητέρα Φάλαινα Τυφλή, έστω κι αν – εξ’ αιτίας του μικρού μεγέθους της σκηνής του Rodeo – έπαιξαν ως τετραμελής μπάντα. Ίσα-ίσα, ήταν πιστεύω αυτό το μικρό, ευέλικτο και καλά εστιασμένο σχήμα που τους επέτρεψε να βγάλουν έναν ήχο απέριττο και κοντά στη φιλοσοφία του Robert Fisher – πράγμα το οποίο αναγνώρισε και ο ίδιος, παίζοντας μαζί τους ένα τραγούδι του λίγο πριν ξεκινήσει η «κανονική» εμφάνιση των Αμερικανών πρωταγωνιστών της βραδιάς. Και δεν είναι εύκολο να «ανοίγεις» για κάτι τόσο ιδιοσυγκρασιακό, πόσο μάλλον όταν δεν βρίσκεσαι μπροστά στους συνήθεις φίλους σου, αλλά σε ένα κοινό το οποίο σνομπάρει επιδεικτικά οτιδήποτε το ελληνόφωνο. Θα είμαι ειλικρινής: δεν με άγγιξαν τα περισσότερα τραγούδια του Διαμαντή Διαμαντίδη, πέραν της διασκευής στο “Mad World” των Tears For Fears (όπως όμως το προσέγγισε ο Gary Jules στο soundtrack του Donnie Darko) και του “Δακρυβόμβα” (αν δεν κάνω λάθος στον τίτλο), που μου άρεσε πολύ. Θα ήμουν όμως ψεύτης αν δεν παραδεχόμουν τη ζεστασιά με την οποία τραγούδησε ο Διαμαντίδης και τις όμορφες ενορχηστρώσεις των εγχόρδων (βιολί και τσέλο), που συνόδεψαν τη φωνή και την κιθάρα του. Ο δίσκος των Μητέρα Φάλαινα Τυφλή, Ορχήστρα Στο Βυθό, ανακοινώθηκε εντωμεταξύ για τον Ιανουάριο του 2010...
Willard Grant Conspiracy
Της Αίγλης Δράκου
Οι Willard Grant Conspiracy εμφανίστηκαν στη σκηνή του Rodeo κοντά στα μεσάνυχτα. Και από το ξεκίνημα έδειξαν αμέσως ότι η μουσική τους ξέρει πώς να ιντριγκάρει. Σε αντίθεση με πολλές μπάντες που μπορούν να περιγραφούν εύκολα με λέξεις, οι Willard Grant Conspiracy μάλλον απαιτούν μια νέα ετικέτα. Γιατί, στιλιστικά, διαθέτουν έναν δυνατό folk rock ήχο, ο οποίος δεν είναι όμως 100% αμερικάνικος: στις εμφανείς αυτές καταβολές, έχει προστεθεί η διακριτική ανησυχία του Nick Cave και του Leonard Cohen, όπως και μία κομψή μπαρόκ «δόση» από τον κόσμο των Belle & Sebastian – στο πιο μελαγχολικό τους.
Αν και η μπάντα μετράει στο βιογραφικό της πάνω από 40 μουσικούς που κατά καιρούς έχουν παίξει μαζί τους, στο live της Παρασκευής είδαμε μόλις τρία πρόσωπα επί σκηνής, σε ένα πολύ ζεστό ακουστικό σχήμα. Το τρίο αυτό αποτελούταν από τους Robert Fisher – τον ηγέτη του συγκροτήματος – στη φωνή και στην ακουστική κιθάρα, τον David Michael Curry στη βιόλα και τον Erik Van Loo στο κόντρα μπάσο. Αν και λίγοι σε αριθμό, οι Willard Grant Conspiracy κατάφεραν να δημιουργήσουν μια φανταστική ατμόσφαιρα. Τόσο η βαριά, υπέροχη φωνή του Fisher όσο και οι ιδιαίτεροι ήχοι του Curry – ο οποίος με πετάλια και παραμορφώσεις έδινε έναν πιο βαρύ ήχο στο σχήμα – κατάφεραν να καθηλώσουν όσους βρέθηκαν εκείνο το βράδυ στο Rodeo. Ο Fisher δεν παρέλειψε μάλιστα να αστειευτεί με το κοινό με έναν πολύ ευχάριστο τρόπο και να διηγηθεί κάποιες μικρές προσωπικές ιστορίες.
Το συγκρότημα ερμήνευσε πολλά κομμάτια από τον τελευταίο του Paper Covers Stone, ταυτόχρονα όμως έκανε και μια αναδρομή σε παλαιότερες αγαπημένες μελωδίες. Προσωπικά γοητευτικά από τους γεμάτους νοήματα στίχους και τον τρόπο με τον οποίο ο Robert Fisher τους μετέδιδε στο κοινό – ο άνθρωπος ξέρει πραγματικά να επικοινωνεί, χωρίς ανούσιες υπερβολές. Τα τραγούδια των Willard Grant Conspiracy κατάφεραν να μας αγγίξουν όλους και τους το ανταποδώσαμε με δυνατό χειροκρότημα, αλλά και με μια πολύ θετική γενικότερη στάση, καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας.
Μας ταξίδεψαν οι Willard Grant Conspiracy... Περπατήσαμε μαζί τους και τους ακολουθήσαμε μέχρι εκεί όπου ήθελαν να μας πάνε. Αναμένουμε το επόμενο live τους στη χώρα μας, με περισσότερους από τους μουσικούς τους αυτή τη φορά!
