Φωτογραφίες: Μυρσίνη Πατακάκη
Ήταν καιρός που δεν είχα πάει σε μια καλή τζαζ συναυλία. Η τελευταία φορά ήταν όταν είδα τους Stanley Clarke, Marcus Miller & Victor Wooten στο Παλλάς, πέρσι τον Νοέμβρη. Αλλά το βράδυ της Παρασκευής έδινε την ευκαιρία να διορθωθεί αυτό, με το αφιέρωμα στον Miles Davis που επρόκειτο να λάβει χώρα στο Βελλίδειο. Πιο συγκεκριμένα, το αφιέρωμα αφορούσε στο άλμπουμ Kind Of Blue του Davis – τον τζαζ δηλαδή δίσκο με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στην ιστορία του είδους, από την κυκλοφορία του οποίου συμπληρώνονται φέτος 50 χρόνια.
Ο Miles Davis είναι για μένα προσωπικά από τους πιο σημαντικούς μουσικούς, όχι μόνο της τζαζ, αλλά γενικότερα του 20ου αιώνα. Καθώς δε έχει περάσει από τα περισσότερα τζαζ ρεύματα – ξεκινώντας από το bebop και φτάνοντας μέχρι και το jazz-rock fusion – ξεκίνησα για το Βελλίδειο αρκετά απαιτητικός από το αφιέρωμα στο έργο αυτού του «μεγάλου πνευμονιού». Πρέπει, σκεφτόμουν, οι μουσικοί να είναι πολύ σίγουροι για τον εαυτό τους, για να επιχειρήσουν κάτι τέτοιο. Φτάνοντας κατά τις 9 το βράδυ, ήταν ολοφάνερο ότι είχα αργήσει. Η αίθουσα ήταν ήδη κατάμεστη από κόσμο και καρέκλα δεν υπήρχε ούτε για δείγμα – όχι ότι μας πτόησε αυτό, συνηθισμένοι καθώς είμαστε από τις ροκ συναυλίες! Οι μουσικοί εμφανίστηκαν σχεδόν αμέσως, δεν άργησαν ούτε πέντε λεπτά από την προγραμματισμένη ώρα.
Η μπάντα που θα εκτελούσε το αφιέρωμα ήταν οι Jimmy Cobbs’ So What Band, το συγκρότημα δηλαδή του μόνου εναπομείναντος ζωντανού μέλους του γκρουπ μουσικών που συμμετείχαν στο Kind Of Blue, τότε στα τέλη των 1950’s (Miles Davis – τρομπέτα, John Coltrane – τενόρο σαξόφωνο, Julian “Cannonball” Adderley – άλτο σαξόφωνο, Bill Evans & Wynton Kelly – πιάνο, Paul Chambers – κοντραμπάσο και Jimmy Cobb στα τύμπανα). Σήμερα, ο Jimmy Cobb εξακολουθεί να βρίσκεται στα τύμπανα, πλαισιωμένος από τον Wallace Roney στην τρομπέτα, τoν Javon Jackson στο τενόρο σαξόφωνο, τoν Vincent Herring στο άλτο σαξόφωνο, τoν Larry Willis στο πιάνο και τον Buster Williams στο κοντραμπάσο.
Μπορώ να πω ότι ο Cobb έκανε εξαίρετη επιλογή στους μουσικούς, καθώς όλοι στάθηκαν στο ύψος του Kind Of Blue και με το παραπάνω, βάζοντάς σε στην κατάλληλη διάθεση χωρίς κόπο. Ειδικά ο Wallace Roney το «παράκανε», αφού στυλιστικά ήταν ίδιος ο Miles Davis – μέχρι και τα μαύρα γυαλιά στη σκηνή φορούσε! Γενικότερα, οι μουσικοί δεν κόλλησαν πουθενά και έπαιξαν με μεγάλη άνεση τις συνθέσεις. Πραγματικά μπορώ να πω ότι με μάγεψαν, παρακολούθησα όλη τη συναυλία με μια ανάσα – για παραπάνω από μιάμιση ώρα, μαζί με ένα πεντάλεπτο encore. Δεν έλειψαν βέβαια και οι αυτοσχεδιασμοί – άλλωστε ο ίδιος ο αείμνηστος Davis έτσι είχε στο μυαλό του το Kind Of Blue, θέλοντας να δώσει τη μέγιστη δυνατότητα αυτοσχεδιασμού στους μουσικούς του, κρατώντας μόνο κάποιες βασικές γραμμές.
Ο κόσμος υπήρξε γενικά πολύ θερμός, αν και, πέρα από τους λάτρεις της τζαζ, είχαμε και κάποιους οι οποίοι πήγαν στο Βελλίδειο μόνο και μόνο για να λένε ότι πηγαίνουν σε τέτοιες συναυλίες – αν και ευδιάκριτοι, δεν χαλάσανε πάντως και πολύ την εικόνα. Η δε ατμόσφαιρα στην αίθουσα ήταν σαν εκκλησία. Όσο έπαιζαν οι μουσικοί δεν ακουγόταν ψίθυρος, με τα χειροκροτήματα και τα σφυρίγματα επιδοκιμασίας να περιορίζονται στα ενδιάμεσα. Ειδικά στο τέλος της συναυλίας ο Jimmy Cobb εισέπραξε τα περισσότερα μπράβο, κάτι φυσικό άλλωστε, μιας και, όπως είπα και πιο πάνω, ήταν ο μόνος εν ζωή από όσους βρέθηκαν στο Kind Of Blue τότε.
Συνοψίζοντας, επρόκειτο για μια πάρα πολύ καλή συναυλία. Δεν είχε ίσως την ένταση των Clarke, Miller & Wooten, αλλά το να ακούς live τις μουσικές του Davis έχει άλλη χάρη!
