Επιτέλους στην Ελλάδα – και πρώτη φορά από τα μέρη μας – οι Levellers, από το Μπράιτον της Αγγλίας. Σε μια βραδιά που θα τη θυμόμαστε ως μία από τις καλύτερες συναυλιακές βραδιές για τη Θεσσαλονίκη, καθώς τόσο οι πρωταγωνιστές της, όσο και οι δικοί μας καλλιτέχνες οι οποίοι έπαιξαν support μάς έδωσαν ένα αξέχαστο Σαββατόβραδο, για όσους τουλάχιστον από εμάς παρακολουθούμε αυτές τις σκηνές εδώ στον βορρά...
Έφτασα στο Block 33 κατά τις 9, όταν έβγαινε στη σκηνή ο Stefan Schwerdtfeger των Big Sleep με την κιθάρα του, σε σόλο εμφάνιση. Αν και μόνος του, ο Stefan έδινε τόση ενέργεια προς το κοινό, ώστε το ζέστανε μέσα σε ένα μισάωρο! Προσωπικά, όταν περιμένω να δω κάποιον μόνο του με μια κιθάρα, είμαι πολύ επιφυλακτικός, μια και έχω κατά νου ένα μονότονο σετ, όπου θα παίζονται μόνο μπαλάντες. Ο Stefan όμως αποδείχθηκε κυριολεκτικά one man band. Αποτέλεσε έτσι εξαιρετική επιλογή για το άνοιγμα της βραδιάς – άλλωστε εδώ στη Θεσσαλονίκη είναι πολύ αγαπητός, μιας και μένει μόνιμα, χρόνια τώρα. Ακούσαμε βέβαια, ανάμεσα σε τραγούδια από το πιο πρόσφατο άλμπουμ του, και τα πολύ γνωστά “Crying For Barbara” και “Looking For A Girl With A Washing Machine”.
Πέντε λεπτά περίπου αφότου τέλειωσε ο Stefan (πρέπει να είναι ο μικρότερος χρόνος μεταξύ δυο live μουσικών που έχω δει ποτέ!), ανέβηκαν επί σκηνής οι Infidelity. Πρόκειται για ένα (σχετικά) νέο συγκρότημα, με ηχητική βάση το post-rock στον ήχο του, αλλά κι έντονες επιρροές από τη new wave/dark wave σκηνή των 1980s. Τα παιδιά ήξεραν τι έκαναν και οι μουσικές τους μου άρεσαν αρκετά. O κόσμος όμως δεν έδειχνε να τους γνωρίζει κι έτσι δεν πολυακολουθούσε τον ρυθμό τους, στην αρχή. Προς το τέλος πάντως άρχισαν πιο θετικές ανταποκρίσεις, με μπόλικα χειροκροτήματα στο τέλος των κομματιών και αρκετούς να χορεύουν. Όπως και να ’χει, το παίξιμο των Infidelity ήταν υποδειγματικό και ελπίζω να τους ξαναδώ σύντομα.
Κατά τις 11.10, έφτασε η μεγάλη στιγμή! Οι Levellers εμφανίζονται στο stage και, χωρίς να χάσουν χρόνο, μας ρίχνουν κατευθείαν στα βαθιά. Με τον διαθισμένο με κέλτικα στοιχεία post-punk ήχο που τους χαρακτηρίζει, τάραξαν το Block 33 συθέμελα. Όλα τα μέλη της μπάντας δεν κάθονταν στιγμή σ’ ένα μέρος, πέρα από τον ντράμερ και τον πληκτρά, φυσικά – λόγω ειδικότητας! Ο δε βιολιστής κάποια στιγμή σκαρφάλωσε κι έπαιζε πάνω στις μπροστινές μπάρες του stage! Μεγαλύτερη όμως «ατραξιόν» του group αποδείχθηκε ο Steven Boakes, ο λεγόμενος «Monkey», ο οποίος έπαιζε το didgeridoo, ντυμένος σαν αρλεκίνος, τρέχοντας συνέχεια πάνω-κάτω. Ενίοτε δε, όταν δεν έπαιζε, έκανε και τον κλόουν! Ακούσαμε πολλά αγαπημένα τραγούδια, όπως τα “What A Beautiful Day”, “One Way”, “Fifteen Years”, “Carry Me” και άλλα πολλά. Επίσης, έπαιξαν και μια διασκευή στο “The Devil Came Down To Georgia”, στο encore. Το κοινό, ήταν αρκετά θερμό, αν και θα μπορούσε και περισσότερο. Πάντως έδειχναν να απολαμβάνουν τους Levellers με το παραπάνω κι απέδιδαν τα εύσημα στο συγκρότημα με κάθε ευκαιρία. Από άποψη προσέλευσης δε τα πράγματα ήταν πολύ ικανοποιητικά, καθώς ο χώρος ήταν σχεδόν γεμάτος – ίσα που δεν ήμασταν στριμωγμένοι.
Μετά λοιπόν από μια απολαυστική μιάμιση ώρα (συμπεριλαμβανομένου και του encore, που διήρκησε ένα τέταρτο), μας άφησαν οι Levellers και ανέλαβε τα decks o DJ Aza. Μορφή γνωστή στους Θεσσαλονικείς, κυρίως ως μόνιμος τα περισσότερα Σάββατα στο Λούκυ Λουκ, αλλά και με παρουσία σε έκτακτες περιπτώσεις, όταν μπουκάρει και παίζει back2back με τον εκάστοτε DJ. Ο Aza έκανε ένα DJ σετ ταιριαστό με τις μουσικές των Levellers, αλλά δυστυχώς επειδή δεν μένει σχεδόν ποτέ κόσμος στα after shows, έμειναν μόνο γύρω 20 άτομα να τον ακούσουν. Όσοι όμως έμειναν ανταμείφθηκαν και με το παραπάνω! Γιατί μετά από μια ώρα περίπου, ξαναβγήκαν οι Levellers και αρχίσανε και χορεύανε μαζί με τον κόσμο! Ο δε Monkey άρχισε να τρέχει πάλι πάνω-κάτω στη σκηνή, πειράζοντας τον Aza (όχι ότι τον χάλασε κιόλας)! Τελικά αξίζει να μένεις μέχρι τέλους…
