Φωτογραφίες: Αίγλη Δράκου
Ξέρω πως δεν είναι ωραίο να ξεκινάς μια κριτική συναυλίας με γκρίνια και ειδικά ενός live σαν κι αυτό που δώσανε οι Dreadzone το βράδυ του Σαββάτου. Αλλά δυστυχώς έτσι θα γίνει, αφού η εν λόγω συναυλία ξεκίνησε τόσο αργοπορημένα, ώστε ειλικρινά – για πρώτη φορά – σκέφτηκα να φύγω πριν ακόμα ακούσω μια νότα. Και ναι, θα συμφωνήσω πως η προσέλευση του κόσμου ήταν πολύ λίγη στην αρχή της βραδιάς. Αλλά, πέρα από αυτό, δεν θα έπρεπε να υπάρχει έστω ένας στοιχειώδης σεβασμός σε όσους αποφασίσανε να βρεθούν στο An στην ώρα τους; Όταν το ρολόι έχει δείξει 23:30 και δεν έχει ξεκινήσει ακόμα ούτε το support σχήμα, ε τότε μάλλον φαίνεται ότι δεν υπάρχει...
Ευτυχώς η εμφάνιση τόσο των Dreadzone όσο και των «ντόπιων» Fundracar φρόντισαν να μας αποζημιώσουν για αυτή την ταλαιπωρία. Και ξεκινάω με τους δεύτερους, οι οποίοι ανοίξανε τη βραδιά, με το μείγμα τους από dub, reggae και rock δόσεις να αναδεικνύεται σε ιδανικό ξεκίνημα. Με αυτή την άποψη φαίνεται να συμφωνεί και ο κόσμος – είχε πλέον έρθει για τα καλά στον χώρο του An – αφού χόρευε σχεδόν σύσσωμος τα τραγούδια τους. Highlights της εμφάνισής τους, κατά την προσωπική μου άποψη, αποτέλεσαν το “Obie 1 Kenobi” και η διασκευή τους στο “Welcome To Jamrock” του Damian Marley, με την προσθήκη rapping από έναν guest MC, ο οποίος ανέβασε το συγκρότημα για τα τελευταία δυο κομμάτια, ταιριάζοντας πλήρως με τον ήχο τους.
Και αφού η ώρα είχε πάει... αργάμιση, κάνουν την εμφάνισή τους επί σκηνής οι Dreadzone. Τα μάτια πέσανε αμέσως στη πατερίτσα που συνόδευε τον τραγουδιστή τους, ο οποίος προφανώς είχε κάποιον τραυματισμό – πράγμα πάντως που δεν φάνηκε να τον πτοεί καθόλου, καθώς ήταν κινητικότατος πάνω στο ψηλό σκαμπό που επιστράτευσε. Απόδειξη αυτού το γεγονός πως από τη μέση του live τους και μετά έσταζε στον ιδρώτα χωρίς να έχει καν σηκωθεί από τη θέση του! Εξίσου εντυπωσιακό βρήκα όμως και το ότι ο συγκεκριμένος κύριος αναδείχθηκε στον άνθρωπο με τις 1000 διαφορετικές φωνές, αλλάζοντας το στιλ του συνεχώς. Από την άλλη υπήρχε κι ο drummer της μπάντας, ένας πραγματικός σόουμαν γεμάτος ενέργεια, κέφι και διαδραστικότητα με το κοινό. Και για το τέλος, η μπλούζα του μπασίστα τους με την λέξη Dubwiser γραμμένη πάνω της παραφράζοντας γνωστή μάρκα μπύρας και θυμίζοντάς μας ποιο μουσικό είδος αγαπούν οι Dreadzone!
Όσο για τη μουσική τους, αυτή και εάν μας απογείωσε, με το εκρηκτικό της μίγμα από dub μπασογραμμές, (σχεδόν) hip hop beats και ηλεκτρονικίζουσες μελωδίες να θυμίζουν acid house μέρες κατά διαστήματα. Ξεκίνημα με το “Return Of The Dread”, το οποίο ακολουθήσανε τα “Life Love And Unity”, “Dancehall Priority”, “Zion Youth” και το “Iron Shirt”, που έβαλε τον κόσμο για τα καλά στο κλίμα, θυμίζοντάς μας το sample που είχαν χρησιμοποιήσει και οι Prodigy στο “Out Of Space”. Στη συνέχεια ακούσαμε ένα καινούργιο τους κομμάτι ονόματι “Changes” – με μια πανέμορφη λούπα να παίζει από πίσω φέρνοντας στο μυαλό μας το πώς θα ακουγόντουσαν οι Thievery Corporation σε μια πιο σπιντάτη εκδοχή τους. Πραγματικά ταξιδιάρικο το συγκεκριμένο κομμάτι και εάν αποτελεί ένδειξη για τον επερχόμενο δίσκο των Dreadzone, τότε η μπάντα οδεύει σε καλό δρόμο. Από εκεί και πέρα συνέχεια με τα “Mashup The Dread”, “I Know”, “Once Upon A Time (In Jamaica)” και για το τέλος “Little Britain”, “Captain Dread” καθώς και το νέο τους single, “Love The Life”.
Οι παρευρισκόμενοι (οι οποίοι εν τέλει ήταν αρκετοί, παρόλη την αρχική μειωμένη προσέλευση) αποχώρησαν από το An φανερά ικανοποιημένοι. Σε όλους μας έμειναν βλέπετε μόνο τα καλά της Dreadzone βραδιάς, τα οποία, όπως αποδείχθηκε, ήταν αρκετά παρά την εκνευριστική αρχή αυτής...
