Φωτογραφίες: Nikos Z
Κατάμεστο το Half Note την Παρασκευή το βράδυ για την πρεμιέρα του James Taylor, ενός μεγάλου μουσικού με ειδικότητα στο hammond, ο οποίος ξεκίνησε την καριέρα του πριν 20 σχεδόν χρόνια από τη Μεγάλη Βρετανία, πρωτοστατώντας έκτοτε στη σκηνή της acid jazz.
Το πρώτο μέρος της συναυλίας κύλησε σχετικά ήρεμα, με το κουαρτέτο (hammond, μπάσο, ντραμς, κιθάρα) να ερμηνεύει κομμάτια από το σύνολο της δισκογραφίας του με τον Taylor. Άφθονος ρυθμός, αρκετή ενέργεια – κυρίως από τον ντράμερ και τον Taylor – με τον τελευταίο συχνά-πυκνά να σηκώνεται και να μιλά με το κοινό ή να παίζει με τη χαρακτηριστική ευκολία και δεξιοτεχνία που τον χαρακτηρίζει. Επίσης, προς το τέλος του πρώτου μέρους, ανέβηκε στη σκηνή και η τραγουδίστρια που προσφάτως προστέθηκε στο roster: μια jazzy, βαθιά φωνή, η οποία ωστόσο δεν πρόσθεσε πάρα πολλά στα κομμάτια. Στο διάλειμμα πολύς κόσμος μετακινήθηκε προς τα έξω για τσιγάρο…
Το δεύτερο μέρος ήταν πιο δυναμικό, ίσως γιατί και ο κόσμος υπήρξε λίγο πιο εύθυμος. Προσωπικά δεν με ενθουσίασε πάντως, τουλάχιστον όχι συγκριτικά με τα όσα περίμενα. Το “In The Ghetto” βρήκα πως τράβηξε πολύ σε διάρκεια, ενώ οι επίμονες προσπάθειες του Taylor να κάνει τον κόσμο να τραγουδήσει πιο πολύ κούρασαν παρά ενθουσίασαν το κοινό. Γενικά νομίζω ότι ο Taylor μιλούσε παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε, προσπαθώντας να μετατρέψει το live σε σόου. Θα χαρακτήριζα έτσι μέτρια την εμφάνισή του στο δεύτερο μέρος – ειδικά με δεδομένο πως γνωρίζουμε από προηγούμενες επισκέψεις του τα όσα μπορεί να κάνει. Δεν λέω φυσικά με κάτι τέτοιο ότι δεν υπήρξαν και κάποιες φοβερές στιγμές groove ή αρκετά σόλο μέρη πολύ αξιόλογα. Η προσθήκη τέλος της τραγουδίστριας δεν ξέρω κατά πόσο υπήρξε θετική – όχι λόγω προσόντων, όσο παρεμβολής στη μουσική που έχουμε συνηθίσει.
Οι παρευρισκόμενοι φάνηκαν πάντως αρκετά ευχαριστημένοι, ειδικά προς το τέλος, όπου όσοι κάθονταν σηκώθηκαν για να χορέψουν. Μερικοί από τα μπροστινά τραπέζια το έκαναν μάλιστα και νωρίτερα, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι έκρυβαν τους μουσικούς από όσους βρίσκονταν πίσω τους. Γενικά το κοινό δεν μου φάνηκε να εκπροσωπεί επάξια το είδος μουσικής των James Taylor Quartet έτσι όπως συμπεριφερόταν. Δεν λέω ότι όλοι πρέπει να λικνίζονται ή να χορεύουν, όμως το κλίμα μεταδίδεται και στη μπάντα. Αντιστρόφως, ο Taylor σαν να μου φάνηκε μόνος μερικές φορές, προσπαθώντας να ξεσηκώσει το κοινό, το οποίο ανταποκρινόταν μεν, δεν το ένιωθε δε. Ίσως να κάνω λάθος, πάντως δεν πείστηκα…
