Φωτογραφίες: Μυρσίνη Πατακάκη
Πρώτη μέρα
Το βράδυ της Παρασκευής βρεθήκαμε στον πολυχώρο της Βίλκα, με τον νου μας να τρέχει προς το Reworks Atrium, τον ανοικτό δηλαδή χώρο, καθώς τα πιο δυνατά ονόματα του Reworks Festival 2009 βρίσκονταν μαζεμένα εκεί. Πρώτος εμφανίστηκε ο Cayetano, μ’ ένα καλό «warming-up» session, σε όχι πολύ έντονους ρυθμούς, αλλά αρτιότατο μουσικά. Δυστυχώς δεν πρόλαβε να παίξει πάνω από μισάωρο, μια και έπιασε να ψιλοβρέχει, οπότε αναγκάστηκε να τα μαζέψει κακήν κακώς. Απορία: αξίζει να αποφύγει κανείς το κόστος ενός καλύμματος για τη σκηνή, ρισκάροντας την άρτια ροή του προγράμματος; Πόσο μάλλον όταν τα δελτία καιρού είναι σαφή, όσον αφορά στις αναμενόμενες βροχές; Ευτυχώς πάντως η βροχή διήρκεσε μόνο μισή ώρα με τρία τέταρτα κι έτσι το υπόλοιπο πρόγραμμα συνεχίστηκε χωρίς προβλήματα.
Σειρά πήρε κατόπιν το ένα από τα δυο μεγαλύτερα ονόματα του φετινού φεστιβάλ: ο Parov Stelar με τη συνοδεία της μπάντας του φυσικά! Εδώ πραγματικά ό,τι και να γράψω θα είναι λίγο. Τα άτομα υπήρξαν άψογα, από κάθε άποψη. Ο συνδυασμός που έχει επινοήσει ο Stelar, από τη μια μουσικές funk, soul, swing – ακόμα και στοιχεία από be-bop – από την άλλη ηλεκτρονικοί ρυθμοί, αποδείχθηκε μαγεία. Μάλιστα στο live, που πρακτικά είναι πολύ δυσκολότερο από το στούντιο (αφού δεν μπορείς να κόψεις και να ράψεις κατά το δοκούν) φάνηκε νομίζω πιο ατόφια η δύναμή του. Γιατί είδη μουσικής τα οποία φαινομενικά είναι τόσο διαφορετικά, αν δεν τα χειριστείς σωστά, το πιο πιθανό είναι να ακουστούν «ανταγωνιστικά» μεταξύ τους, σαν να παλεύουν οι κονσόλες με τα όργανα. Στην περίπτωση του Parov όμως συνδυάζονται αρμονικά, δίνοντας ένα πολύ δυνατό αποτέλεσμα. Το κοινό έδειχνε να απολαμβάνει και με το παραπάνω το σόου: δεν υπήρχε άνθρωπος κοντά μου που να μη χορεύει ή να μη χειροκροτά σε κάθε τραγούδι. Αφού τους αφήσαμε να φύγουν, πάλι καλά…
Λίγο πριν κατέβουν από τη σκηνή οι Parov Stelar Band, είχε ανέβει ο Mark Rigler κι έκανε μάλιστα ένα μικρό back2back με τον Parov – μια και εκτός από συμπατριώτες είναι και φίλοι. Έτσι ο Rigler συνέχισε κανονικά, εφόσον ήταν ο επόμενος στο πρόγραμμα, και μάλιστα χωρίς διάλειμμα. Αρχικά, όταν πρωτοξεκίνησε, ο κόσμος σκόρπισε – προφανώς για να δουν τι γίνεται στα υπόλοιπα stages. Μετά από λίγη ώρα όμως το αίθριο γέμισε και πάλι, αφού προφανώς το σετ του Rigler ήταν το πιο ενδιαφέρον απ’ όλα.
Όταν τελείωσε και ο Rigler, κανονικά είχαμε σκοπό να παρακολουθήσουμε τον Denis Ferrer στο Air Stage, δυστυχώς όμως ο Ferrer ασθένησε. Έτσι, κάναμε μια περιήγηση στον χώρο της Βίλκα και μιλήσαμε λίγο με τον κόσμο. Οι περισσότεροι ήταν σχετικά ευχαριστημένοι με το φεστιβάλ, αλλά όχι τόσο όσο άλλες χρονιές. Όσοι δε είχαν παρακολουθήσει όλα τα Reworks, επέμεναν στο «κάθε πέρυσι και καλύτερα».
Σε μια απόπειρα στη συνέχεια να παρακολουθήσουμε τον Sven Vath, διαπιστώσαμε ότι ήταν πρακτικά αδύνατο να μπεις μέσα στο Club. Βέβαια θα μπορούσαν να ανοίξουν και το δεύτερο πορτόφυλλο και να χωρίσουν το πέρασμα σε δυο λωρίδες, για είσοδο και έξοδο, αλλά φευ… Ευτυχώς που τα δυνατότερα ονόματα βρέθηκαν στο αίθριο και μάλιστα μας ικανοποίησαν και με το παραπάνω.
Δεύτερη μέρα
Το Σάββατο το βράδυ φτάσαμε στον πολυχώρο λίγο πριν εμφανιστούν οι Stereo MC’s – ίσως το δεύτερο μεγαλύτερο όνομα στο φεστιβάλ. Να σας πω την αλήθεια είχα ένα φόβο ότι δεν θα ήταν τόσο δυνατοί ζωντανά, μια και έχουν κάπου 20 χρόνια στον χώρο και λογικά θα έδειχναν κάποια κούραση. Ευτυχώς όμως με διέψευσαν πανηγυρικά! Έπαιξαν σχεδόν δυο ώρες και είχαν μια ενέργεια την οποία συχνά δεν τη βλέπεις ούτε σε αντίστοιχους εικοσάρηδες. Φυσικά δεν έλειπαν από το playlist τα δυνατά τους hits, όπως το “Running”, το “Deep, Down & Dirty”, το “Creation”, και φυσικά τα “Connected” και “Step It Up”. Ήταν επίσης και η πιο δυνατή εμφάνιση στο Reworks από άποψη κοινού. Δεν υπήρχε πουθενά περισσότερος κόσμος και πιο ενθουσιώδες κοινό στο υπόλοιπο φεστιβάλ, καμία από τις δύο μέρες του. Ήταν δε τόσο πολύς ο κόσμος, αλλά και τόσο πυκνός, ώστε δεν καταφέραμε να βγάλουμε φωτογραφίες από καλή οπτική γωνία. Βέβαια η διοργάνωση δεν είχε προβλέψει να βάλει τις απαραίτητες μπάρες μπροστά από το stage για να περνάν οι φωτογράφοι, αλλά είπαμε: έτερον, εκάτερον... Έτσι καθίσαμε από τα δεξιά της σκηνής, όπου είχε ελάχιστο κόσμο και μπορούσαμε να τραβήξουμε πιο εύκολα φωτογραφίες. Κάπου εκεί καθόταν και παρακολουθούσε και ο Deadelus, πριν βγει για να παίξει ο ίδιος…
Με εκκεντρικό ντύσιμο (φράκο, παρακαλώ!) και φαβορίτες α-λα-Wolverine, ο Daedalus ήταν λοιπόν ο επόμενος που ανέβηκε επί σκηνής για να κάνει τα δικά του. Η εμφάνισή του υπήρξε ένας συνεχής αυτοσχεδιασμός στην κονσόλα. O ίδιος έδειχνε χαμένος στις μουσικές του, δίχως να έχει πολλή επαφή με το περιβάλλον, μένοντας πλήρως αφοσιωμένος στη δουλειά του. Μου άρεσε αρκετά το σετ του, γιατί ξέφευγε από την πεπατημένη των περισσότερων DJ σετ – κι αυτό είναι συνήθως που ψάχνω στις μουσικές του είδους. Κόσμος αρκετός από κάτω και μάλιστα χόρευαν ασταμάτητα. Αν ξανάρθει, ευχαρίστως θα τον ξαναέβλεπα.
Μετά τον Daedelus, κάναμε μια βόλτα και στην υπόλοιπη Βίλκα, αλλά πλέον μας είχε καταβάλλει η κούραση. Μην πετυχαίνοντας και κάτι να μας ενδιαφέρει, αποφασίσαμε έτσι να αποχωρήσουμε. Δυστυχώς δεν άντεξα να περιμένω μέχρι τις 04.30, όταν θα εμφανιζόταν ο Oliver Huntemann, αλλά ευελπιστώ να τον δω κάποια άλλη στιγμή…
