Φωτογραφίες: Αίγλη Δράκου
Double-bill βραδιά με δύο συγκροτήματα που αγαπούν ξεδιάντροπα τις κιθάρες, αλλά καταλήγουν αλλού. Όλα αυτά στο Κύτταρο, τον πρώτο (για την ώρα) συναυλιακό χώρο που μας αφορά, καθώς τηρεί τον αντικαπνιστικό νόμο. Και κανονικά έχω εδώ μια ωραιότατη ευκαιρία σχολιασμού αυτού, αλλά υπάρχει έλλειψη χρόνου και πίεση αρχισυντάκτη, οπότε θα επανέλθω στην επόμενη ευκαιρία.
Οι βέροι Εγγλέζοι – με όσα γραφικά συνεπάγεται κάτι τέτοιο (μπύρες, φωνές και ξερό ψωμί) – Maybeshewill, ακολουθώντας μια κλασική σύνθεση, παίζουν post rock σε pop χρόνους μιας και τα περισσότερα τραγούδια τους δεν ξεπερνούν τα τέσσερα λεπτά. Κι ενώ οι εξάρσεις τους δεν διαθέτουν τίποτα το επικό, όπως έχουμε συνηθίσει από παρόμοια συγκροτήματα, «μεταλλίζουν» έντονα, κάτι που δικαιολογεί την παρουσία αρκετών metalheads στο κάμποσο κοινό το οποίο μαζεύτηκε από νωρίς στο Κύτταρο. Ωραία παρουσία πάντως οι πιτσιρικάδες, αν και μεγάλο μείον η εκτεταμένη χρήση προηχογραφημένων σημείων κάθε κομματιού τους. Μπορεί να είναι ανεκτή η χρήση φωνητικών ως ευφυές sample, είναι όμως απαράδεκτο βασικές μελωδίες των θεμάτων τους να στηρίζονται σε ένα πιάνο το οποίο ποτέ δεν είδαμε. Μαζί με την ανάγκη για τσιγάρο χάσαμε κι ένα κομμάτι του σετ, αλλά είπαμε, δεν προλαβαίνω να το αναλύσω αυτό.
Κάτι λιγότερο από μια ώρα κράτησε το σετ των Maybeshewill και μετά σειρά πήραν οι Crippled Black Phoenix, που μου είχαν αφήσει χλιαρές – αλλά όχι κακές – εντυπώσεις όταν τους είχα παρακολουθήσει στο ATP των αδερφικών τους φίλων Portishead. Από τότε βέβαια έστριψε ο ήχος τους, κυκλοφόρησαν και καινούργιο δίσκο, δεν μου άφησαν όμως διαφορετική αίσθηση. Αν και καλό θα ήταν να σημειωθεί – και να τονιστεί αναλόγως – ότι το progressive που έχουν αρχίσει να γουστάρουν έχει πάψει να με αφορά αρκετά χρόνια τώρα. Στην αρκετή ώρα που έπαιξαν (για Βρετανούς έσπασαν όλα τα ρεκόρ, μιας και έπαιξαν παραπάνω από μιάμιση ώρα), οι Crippled Black Phoenix κινήθηκαν σε ολόκληρο το υλικό τους, έχοντας μάλιστα σχετικά δυναμικό feedback από τον κόσμο που (προς έκπληξη μου) μαζεύτηκε κυρίως γι’ αυτούς. Ο ήχος πάντως αντιμετώπισε πάρα πολλά προβλήματα και έτσι κανείς δεν μπόρεσε να εκτιμήσει επί της ουσίας την οχταμελή μπάντα, έτσι όπως καπελώθηκε ολοκληρωτικά από τις δύο ηλεκτρικές κιθάρες, οι οποίες νομίζω ότι σολάρουν ακόμα... Δυστυχώς λοιπόν δεν ακούσαμε ούτε νότα από το τσέλο, ούτε από την ακουστική κιθάρα του συμπαθέστατου τραγουδιστή τους – αλλά το μεγάλο κρίμα ήταν που χάναμε τον όγκο του εξαιρετικού rhythm section τους. Σχολιάζοντας με τον Άρη Καραμπεάζη αναπολήσαμε – και καταραστήκαμε ταυτοχρόνως – τους Porcupine Tree, τους οποίους η αλήθεια είναι ότι οι Crippled Black Phoenix θυμίζουν πολύ. Αλλά κάτι τέτοιο νομίζω ότι ουδόλως ενόχλησε τους περισσότερους, που ήξεραν τι θα ακούσουν και το ευχαριστήθηκαν.
Αλλά και progressive rock και χωρίς τσιγάρο είναι βαρύ για την ψυχοσύνθεση μου... 
