Φωτογραφίες: Αίγλη Δράκου
Επειδή εκείνο το χιλιοειπωμένο «άντε να δούμε και κάποιους στην ώρα τους» – παραπάνω κι από εύλογο μεν, ολίγον συνθηματικό δε – διαθέτει αποδεδειγμένα υψηλές πιθανότητες παραμονής στη θεωρητική του υπόσταση και μόνο, ομολογώ πως τις διατηρούσα τις αμφιβολίες μου για το πλήθος των αφίξεων εκ μέρους του αθηναϊκού κοινού στην Τεχνόπολη για τους MGMT.
Μόνο που, τουλάχιστον ηλιθιωδώς, δεν είχα συμπεριλάβει στην πρόχειρη εξίσωση το trend, το hype και τον γυναικείο πληθυσμό της πόλης – ή μάλλον την επίδραση της φυσικής παρουσίας του κυρίου VanWyngarden επί του γυναικείου πληθυσμού. Αλλά, για τη δικαιοσύνη του πράγματος, κυρίως τη φήμη του διδύμου όσον αφορά στο ευρύτερο πακέτο των σκηνικών του επιδόσεων, πέραν των αποδεδειγμένων στουντιακών. Η διάψευση εν τέλει υπήρξε τόσο πανηγυρική, όσο και η βραδιά η ίδια…
Προσεγγίζω γραμμικώς, εκκινώντας απ’ την αριστερή άκρη: καταφτάνω, λοιπόν, σχεδόν στη ώρα μου και αντικρίζω μια μάλλον φθινοπωρινή Τεχνόπολη, ό,τι χειρότερο για τα μετα-καλοκαιρινά σύνδρομα που με τυραννάνε – καμιά σχέση με τη φωταγωγία και τη ζέση των Synch ημερών. Πάντως, ούτε οι Cyanna μοιάζουν πτοημένοι, ούτε, βέβαια, ο μικρός πυρήνας των πιστών έμπροσθεν της σκηνής. Το electro-rock τους δουλεύει σε φουλ εντάσεις εξ’ αρχής και σε αναγκάζει να μπεις ευθύς στο κλίμα, αν και το απαιτεί ελαφρώς απολυταρχικά – ειδικά εάν λειτουργείς με τους σχετικούς προσωπικούς σου χρόνους. Συγκρατώ το “Shine” (λόγω ύπαρξης sing along, έστω και ανεμικού) και το “I Wanna Be Your Dog” (ενεργοβόρο, ελαφρώς electro-πειραγμένο, αλλά μάλλον αναμενόμενο ως προς τον τρόπο του).
Για τους Future Οf Τhe Left δεν διαθέτω πρότερη επί της ουσίας ενημέρωση, μόνο κάτι hype τσιρίδες, οπότε διαβλέπω τίποτα χασμουρητές indie κιθάρες αντί προθέρμανσης, αλλά διαψεύδομαι εκ νέου. Αγγλάκια με εναλλακτικίζουσες pop ευαισθησίες αναμένω, λοιπόν, και σκάνε στη θέση τους τρεις Σκοτσέζοι με κάκαλα σεβαστού μεγέθους και hardcore διφωνίες που βαράνε στ’ αυτιά (η φάση είναι Fugazi). Γνωστός και μη εξαιρετέος δανδής του Avopolis ωρύεται πως τα φωνασκούντα μειράκια πρέπει να απελαθούν άμεσα – σημειώνω ότι ακούει βρωμιά πάσης φύσεως κι αλείφει το ηχητικό του σύστημα με μπεταντίν – καθώς διαπιστώνω πως δεν είναι ο μόνος απ’ τους παρευρισκόμενους. Έλα, όμως, που τελικά στήνεται μέχρι και δείγμα mosh pit, γεγονός το οποίο στα μάτια μου λογίζεται ως επίτευγμα, δεδομένης της σύνθεσης του κοινού, της εμφανώς χαμηλωμένης έντασης και των επίμονων τεχνικών ζητημάτων.
Η πυκνότητα του κοινού αγγίζει τις κορυφαίες τιμές της – ρε τι απόβαση φερομόνων είναι τούτη – όταν εμφανίζονται οι κύριοι υπεύθυνοι για τη μουσική απενεχοποίηση του μισητού, από πολλούς, όρου management. Να πω την πολύχρωμη αλήθεια μου, αναζητώ πεισματικά μέσα απ’ την οχλοβοή πλουμιστά κουστούμια, φτερά, φουλάρια, tribal μπογιές και λοιπά προσαρμοσμένα δείγματα tech βουκολικής ψυχεδέλειας. Εν τέλει ψιλοαπογοητεύομαι οφθαλμολογικά, μα δεν αποθαρρύνομαι. Κάνουν ευφυή σεφτέ οι MGMT με “The Youth” και κλιμακώνουν σταδιακά. Διακρίνω back to the 1970s τάσεις ή μου φαίνεται; Ο μαλλιάς με τη διπλομάγνητη ποζάρει αεράτα και ενίοτε αμολάει ρετρό σολιές, ενώ από πάνω τα φώτα τρώνε κόλλημα με τους παλ χρωματισμούς. Οι Band βγήκαν ξανά στο δρόμο λέμε…αλλά ξαναγεννημένοι στα zeros.
Αν δεν κάνω πολύ λάθος δειγματοληπτούν απλωμένα δυο-τρία απ’ το επερχόμενο Congratulations (κάργα σεβεντίλα την οσμίζομαι τη δουλειά), μέχρι που αναλαμβάνει η σχετικότητα του χρόνου… Έκρηξη πρώτη: “Time To Pretend” και το ριφ του αντί στιγμιαίου φιτιλιού. Έκρηξη δεύτερη: “Electric Feel” και το πολύχρωμο groove συμπυκνωμένο καύσιμο. Έκρηξη τρίτη και τελευταία μέχρι νεωτέρας – με τα ποτενσιόμετρα πλέον στα κόκκινα και τα μπάσα να στέλνουν απότομα κύματα θερμότητας – ενέσεις θερμοκρασίας στη βραδινή δροσιά του Σεπτέμβρη: “Kids”. Προσωρινό τέλος, ακολουθούμενο από δεκαπεντάλεπτη progressive επιστροφή άνευ ανάσας, με τις δυναμικές να αεροβαπτίζονται ασταμάτητα και το σίνθι να σε κυκλώνει σαν εκκλησιαστικό όργανο σε αχανή καθολικό (ολόκληρο το Metanoia EP αναδομημένο, διακινδυνεύω δήλωση αμφιλεγόμενης επιτυχίας). Αποθεωτική αποχώρηση…
Σούμα εντός μοναδικής πρότασης: με το όραμα μπορεί να μας τα χάλασαν ελαφρώς, αλλά το fun αν μην τι άλλο το λάβαμε αυτούσιο…
