Φωτογραφίες: Μυρσίνη Πατακάκη
Την Πέμπτη βρεθήκαμε στο Principal Club Theater για να δούμε τους αγαπημένους μου New Model Army. Τους είχα ξαναδεί φυσικά πριν μερικά χρόνια στην Υδρόγειο και είχα υψηλές προσδοκίες για την τωρινή εμφάνισή τους. Φτάσαμε στον συναυλιακό χώρο κατά τις 9.45 μ.μ. Εδώ αξίζει να σημειωθεί για όσους αγνοούν τα της Θεσσαλονίκης ότι, παρόλο που το Principal είναι πολύ ωραίος χώρος, χωρίς μάλιστα να μ' έχει απογοητεύσει ποτέ από πλευράς ήχου, βρίσκεται πολύ μακριά από την πόλη – με αποτέλεσμα να αποτρέπει αρκετούς από το να πάνε να παρακολουθήσουν συναυλίες. Γι' αυτό τον λόγο άλλωστε αργήσαμε και να φτάσουμε, με αποτέλεσμα να μην προλάβουμε τους S.P.O.D., παρά μόνο στο τελευταίο τους κομμάτι. Πάντως, δεν είδα το κοινό ενθουσιασμένο με την εμφάνισή τους.
Αμέσως μετά βγήκαν στη σκηνή οι Γκούλαγκ, παλιό θεσσαλονικιώτικο συγκρότημα με post punk καταβολές, αγαπημένο στον κόσμο εδώ. Έπαιξαν μόνο ένα μισάωρο, αλλά η εμφάνισή τους ήταν πολύ δυνατή (ειδικά του Αλέκου, του τραγουδιστή) και εισέπραξαν πολλά χειροκροτήματα από το κοινό. Επόμενοι ήταν οι Grimes, μια rockabilly-garage μπάντα με αγγλόφωνο στίχο. Η παρουσία τους απλά αξιοπρεπής, χωρίς κάτι το εκρηκτικό, δεν έπαιζαν όμως κι άσχημα. Απ' ό,τι φάνηκε το κοινό δεν πολυσυγκινήθηκε. Περιμένανε υπομονετικά τους New Model Army.
Οι τελευταίοι βγήκαν στη σκηνή γύρω στα μεσάνυχτα. Ομολογώ πως παραλίγο να απογοητευτώ στην αρχή, επειδή βγήκαν κάπως «μαγκωμένοι». Ευτυχώς όμως, απ' ό,τι φάνηκε σύντομα, απλώς χρειάζονταν λίγα λεπτά ζέσταμα για να αποδώσουν! Σε σύγκριση βέβαια με το προηγούμενο live τους, όπου βγήκαν και έπαιξαν το “Whirlwind” με το καλησπέρα, ήταν νομίζω ελαφρώς κατώτεροι. Εντούτοις, έπαιξαν αρτιότατα, ακούσαμε και αγαπημένα hits όπως τα “Get Me Out”, “51st State” και “Vagabonds”, ενώ και η σκηνική τους παρουσία ήταν πάρα πολύ καλή – ειδικά ο Justin Sullivan ήταν πραγματικά φορτισμένος συναισθηματικά κι αυτό το περνούσε στον κόσμο. Μετά από μια ώρα και είκοσι λεπτά, σταμάτησαν κι ύστερα από λίγο έκαναν ένα encore με τα “White Coats” και “Green And Grey” (από τα αγαπημένα, σημειωτέον, τραγούδια του γράφοντος!). Έτσι τελείωσε μια συναυλία η οποία μας άφησε ικανοποιημένους μεν, όχι όμως με τον ενθουσιασμό της προηγούμενης φοράς δε.
Δυστυχώς το Principal ήταν μισογεμάτο: περίμενα να δω περισσότερο κόσμο. Όσοι βρίσκονταν στις πρώτες σειρές δεν σταμάτησαν να επευφημούν το συγκρότημα και να χορεύουν (το stage diving και το crowd surfing είχαν την τιμητική τους). Οι υπόλοιποι πιο χαλαρά, απλώς απολάμβαναν τις μουσικές και χειροκροτούσαν στο τέλος των τραγουδιών. Πάντως είναι κρίμα, θα άξιζε στους New Model Army να έχουν περισσότερο κοινό και ίσως λίγο πιο θερμό...
