Ladytron + Φανταστικοί Ήχοι

Φωτογραφίες: Δάφνη Ανέστη

Boy meets girl, girl band meets Κωνσταντίνο και δεν συμμαζεύεται – λες και ξέρουν τι εγγενή αδυναμία έχω σε γυναίκες περφόρμερ, και δη σαν το Λενάκι, που, μα τον Χριστό, και τον κατάλογο απ' τον Μπαιρακτάρη να τραγούδαγε, θα ήμουν από κάτω απίκο να την κοιτάω. Κι άσε τους άλλους να θαυμάζουν το βλαχομπαρόκ τουπέ της Mira Aroyo...

Το πώς βρέθηκαν οι Ladytron στην Αθήνα δεν είναι δύσκολο να το υποθέσει κανείς, αρκεί να κοιτάξει ποιο είναι εκείνο το συγκρότημα που ανοίγει το ευρωπαϊκό σκέλος των συναυλιών των Depeche Mode. Οι συνομιλίες μεταξύ μας, πριν το live και κατά τη διάρκεια του ημίωρου σετ των – πάντα εξαιρετικών – Φανταστικών Ήχων (μακάρι να ξαναδούμε τον Άγγελο να βαράει μπίτια και σε έναν άλλο χώρο, κάποια άλλη ώρα, περισσότερο περασμένη, όπως πέρσι στο Synch) έδιναν κι έπαιρναν γύρω απ' το επίμαχο θέμα των ημερών: έδειρε ή όχι τη γυναίκα του ο Dave Gahan, έκανε ή όχι λαμπόγυαλο το καμαρίνι του backstage, περιπλανήθηκε ή όχι σαν μικρός εξερευνητής μέσα στο δάσος της Μαλακάσας σε κατάσταση C.U.B.A.R. (Coked Up Beyond All Recognition); Στον απόηχο της ακύρωσης των Μοde λοιπόν, αθρόα ήταν η προσέλευση του κόσμου την Πέμπτη το βράδυ στο Fuzz. Ήταν όλοι εκεί, εκτός (παραδόξως) από τη γκέι κοινότητα της πόλης, η οποία είτε είχε ταξιδέψει στη Μόσχα, είτε παρακολουθούσε τον Σάκη στην TV εν είδη Ricky Martin των φτωχών.

Έχει ξαναγραφτεί και θα ξαναγραφτεί μέχρι να κοκαλώσει το χέρι μας πάνω στο πληκτρολόγιο: δεν είναι ήχος αυτός του Fuzz. Καταλαβαίνω, ο επιχειρηματίας μπορεί κάλλιστα να μην θέλει να χώσει λεφτά για ένα νέο ηχητικό σύστημα (γούστο του και καπέλο του στο κάτω-κάτω), αλλά κι εμείς, με τη σειρά μας, μετά από μια ώρα συνεχούς φαζαρίσματος μεσ' τα αυτιά μας (λες γι' αυτό το λόγο να άλλαξε η ονομασία του Club 22 σε Fuzz;!), έχουμε κάθε δικαίωμα να τον κράζουμε. Μέχρι, είτε να αλλάξει σύστημα, είτε να αποφασίσει να διοργανώνει βραδιές Μαγειρικής με τον Μαμαλάκη, Drag Shows ή Διαγωνισμούς Ice Skating. Δεν ξέρω τι, αλλά ειλικρινά, να βγαίνει ένα συγκρότημα με τον ήχο και τη δυναμική των Ladytron και η βραδιά να πηγαίνει στράφι επειδή (πρωταρχικώς) τα ηχεία είναι τρισάθλια, ίσως τότε πρέπει να βάλεις το ποτό 20 ευρώ μπας και μαζέψεις κάνα ρευστό παραπάνω. Αν, όμως, φυσικά δεν το έχεις κάνει ήδη αυτό σε εποχές παχιών, από πλευράς εισπράξεως, αγελάδων, δεν περιμένει κανείς να το κάνεις τώρα με την «κρίση» να μαίνεται.

Η βραδιά χάλασε και για έναν ακόμη λόγο: τη μικρή διάρκεια του σετ των Ladytron. Μόλις 65 λεπτά βρέθηκαν πάνω στη σκηνή κι αν φανταστώ πως υπάρχει πλέον ταρίφα χρόνου που «κόβεται» για όλα τα συγκροτήματα, δηλαδή 60-70 λεπτά μάξιμουμ, ε, τότε, ασταδιάλα, να τα παρατήσω και να πάω να καλλιεργώ κοκκινογούλια. Δεν έχει νόημα να διαθέτεις τέσσερα άλμπουμ, το ένα καλύτερο απ' το άλλο και να αγνοείς κομμάτια όπως το “Playgirl”, το “Blue Jeans” και το “Versus”. Μια χαρά φθηνό εισιτήριο είχε η συναυλία, δόξα τον Πανάγαθο, αλλά η απογοήτευση ήταν διάχυτη, άμα τη λήξη της συναυλίας. Μα μόλις 65 λεπτά ζωντανής εμφάνισης;

Και τι εμφάνισης, όμως: η Helen Marnie να οδηγεί, με το αρχοντικό, Α΄ κατηγορίας και άψογα ενδυματολογικά στυλ της (μαύρο midi φόρεμα, το οποίο άφηνε την όμορφη πλάτη της μισάνοιχτη και γαλλική κουπ αλά-Jean Seberg στο “Με Κομμένη την Ανάσα” του Godard), η Mira να σιγοντάρει όποτε χρειάζεται, με αποκορύφωμα τα headline vocal της στη βουλγαρική στο “Tomorrow” και το κοινό να χτυπιέται πάνω-κάτω για μια ώρα. Είναι περιττό να ακολουθήσει ή να απαριθμήσει κανείς τη σειρά των τραγουδιών, αφού επί 65 λεπτά (το επαναλαμβάνω μπας και ξορκίσω το κακό...) γινόταν του Κουτρούλη το ηλεκτρονικό πανηγύρι, με μπίτια, ντραμς και keyboards να συμπλέκονται, δημιουργώντας έναν εξαιρετικό dance-rock ήχο που, θέλοντας και μη, σε έβαζε στο τριπάκι να ξεσκιστείς στο χορό, ενώ το ημίφως που έπεφτε στη σκηνή ανάμεσα στα τραγούδια, φώτιζε τη μορφή της Helen – και, τέλος πάντων, δεν συνεχίζω άλλο γιατί θα με πείτε γραφικό. Όσο κράτησε πάντως, ήταν υπέροχοι/ες. Τι να το κάνεις όμως; Είναι σαν να προσπαθείς να κάνεις ένα άλογο να τρέξει, αφού του έχεις βάλει μπροστά στο στόμα του ένα μισοφαγωμένο καρότο...

Setlist

Black Cat/Runaway/High Rise/Ghosts/17/I’m Not Scared/True Mathematics/Seasons of IllusionsSoft Power/Discotraxx/International Dateline/Tomorrow/Destroy Everything You Touch