Φωτογραφίες: Τζένη Καπάδαη
«Ο Θεός ειν’ αστροναύτης!», μου φώναζε η Τζένη στο τηλέφωνο, ανακοινώνοντάς μου πού θα πηγαίναμε τελικά την Παρασκευή το βράδυ. God is an astronaut...Oz lies over the rainbow...and Midian is where the monsters live… Μια ιδέα από grand-guinole ταινία και γερή δόση post-rock ήχων, με υπόβαθρο τις έντονης πνευματικότητας ιστορίες της ιρλανδικής υπαίθρου. Οι πόρτες του Gagarin άνοιξαν στις 21:00 ακριβώς και η προσέλευση του κόσμου ήταν σίγουρα ικανοποιητική, αν και δυνητικά θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη, αν τέτοιου είδους συγκροτήματα γνώριζαν την απήχηση που τους αξίζει.
Τα δωρεάν προφυλακτικά τα οποία μοιράζονταν στην είσοδο του συναυλιακού χώρου γίνανε – άθελά τους – προμήνυμα για τον μουσικό οργασμό που θα ακολουθούσε. Δύο εξαιρετικά (και κάθε άλλο παρά αργοπορημένα) εγχώρια opening acts μας ξεσήκωσαν για τα καλά ήδη από την αρχή: Οι Barbara’s Straight Son κατέπληξαν με την ευρηματικότητα και την εναλλαγή στον ήχο τους, ενώ οι Tenderness Of Wolves κράτησαν την ένταση στα ύψη με δυνατές λούπες και με έναν μάλλον συγκρατημένο ρυθμό. Να σημειώσω ότι ένα από τα πράγματα που με εξέπληξαν ευχάριστα στη συναυλία ήταν η σταθερή ροή του προγράμματος και η σωστή διοργάνωση, στοιχεία τα οποία δεν άφησαν τον κόσμο να κουραστεί. Δεν τα συναντάς συχνά αυτά στην Ελλάδα. Και στις 23:30 ακριβώς εκτοξεύθηκαν οι God Is An Astronaut...
Οι φωνές σιώπησαν λοιπόν και μίλησε η μουσική. Οι Ιρλανδοί post-rockers ξεκίνησαν με το “End Of The Beginning”, απογειώνοντάς μας στη συνέχεια με αγαπημένα κομμάτια όπως το “All Is Violent, All Is Bright” και το “Echoes”, από τον πιο πρόσφατο δίσκο τους αυτό. Το group έδωσε μαθήματα δεξιοτεχνίας, αφήνοντας μας να ταυτιστούμε με τη μαγική ατμόσφαιρα της μουσικής τους. Έδωσε όμως και (rock) μαθήματα low profile χαρακτήρα, αν σκεφτεί κανείς ότι εμφανίστηκαν φορώντας απλά τις φόρμες τους και χωρίς ίχνος «συμπεριφοράς» (αγγλιστί attitude!). Η καθηλωτική κιθάρα και το άκρως ευρηματικό και περιεκτικό μπάσο των αδερφών Torsten και Niels Kinsella, πλαισιωμένα από τον δεξιοτέχνη drummer Lloyd Hanney, έκαναν το κοινό να αποθεώσει τους God Is An Astronaut, όπως είχε γίνει άλλωστε και στην προηγούμενη επίσκεψή τους στην Αθήνα. Το δε group συνέχισε να προκαλεί έντονη συγκίνηση για μιάμιση σχεδόν ώρα, σε ένα φόντο κινούμενο μεταξύ πολέμου και καμένης γης, διαστημικών πειραμάτων και περιβαλλοντικών καταστροφών.
Μετά την πρώτη αποχώρηση για τα παρασκήνια, οι Ιρλανδοί επέστρεψαν όχι μία αλλά τρεις φορές! Για να αναγεννήσουν το ντελίριό μας εκεί που νομίζαμε ότι είχε τελειώσει, με κομμάτια όπως το “Route 666” και το “Fireflies And Empty Skies”, όπου και έδωσαν όλη την ενέργεια και τη μαεστρία που τους διακρίνει ως μπάντα: η μπότα των τυμπάνων πήρε φωτιά ενώ ο μπασίστας κουκούλωσε το πρόσωπό του με πετσέτα και άρχισε να χοροπηδά ξέφρενα πάνω στη σκηνή…
Τρεις άνθρωποι λιτοί και επαγγελματίες, οι οποίοι μας έκαναν να αισθανθούμε πολλά, χωρίς λόγια και περιττά εφέ. Όλοι μείναμε με τις καλύτερες εντυπώσεις και προτρέπω όποιον δεν έχει ασχοληθεί ακόμη με το συγκεκριμένο συγκρότημα (ή και ευρύτερα το post-rock είδος) να το κάνει. AFteR aLL, όπως είπε και η Τζένη, IT”S ALL aboUT The MUsiC BaBY!!
